«Στην πέτρα της υπομονής προσμένουμε το θαύμα/ που ανοίγουν τα επουράνια κι είν΄ όλα βολετά/ προσμένουμε τον άγγελο σαν το πανάρχαιο δράμα…» (Σεφέρης).
Όντως, προσμένουμε το θαύμα από καλόβουλες αόρατες δυνάμεις του σύμπαντος ή από μια ορατή υλοποιημένη δύναμη στη μορφή του σοφού ηγέτη που θα φέρει τη μεγάλη μεταρρύθμιση κι όλα θα είναι ορθά και δίκαια και το κακό θα έχει εξαφανιστεί.
Μόνο που στα 5000 χρόνια της γνωστής μας ανθρώπινης ιστορίας δεν έχει υπάρξει τέτοιο θαύμα.
Η Γεωφορολόγηση θα διαμόρφωνε το υφιστάμενο οικονομικό καθεστώς σε ένα δίκαιο πολιτικο-οικονομικό σύστημα. Διότι θα έπαυε να φορολογεί την εργασία και να επιτρέπει σε μη-δεδουλευμένο εισόδημα, που είναι βασικά η πρόσοδος (= αυξανόμενη αξία γης), να μένει σε ιδιωτικά χέρια.
Σε μια οποιαδήποτε Πολιτεία δύο είναι οι συντελεστές στην παραγωγή πλούτου, δηλαδή αγαθών και υπηρεσιών: η εργασία και η γη (με τους φυσικούς πόρους της από πάνω κι από κάτω). Η εργασία είναι η ανθρώπινη νοημοσύνη εκδηλωμένη σε σκόπιμη κίνηση παραγωγής πάνω στη στέρεη επιφάνεια (και όχι μόνο) της γης. Εργαζόμαστε και στον αέρα και στη θάλασσα μα αυτά δεν είναι σε αγοροπωλησία και, ούτως ή άλλως, πάντα στη στέρεη επιφάνεια επιστρέφουμε.
Η αυξανόμενη αξία εδαφών ή υπεραξία της γης οφείλεται στην αύξηση πληθυσμού και την αδιάκοπη πρόοδο της κοινότητας σε υλική, τεχνολογική και πνευματική ανάπτυξη. Οπότε ορθά αυτή θα πρέπει να δίνεται στην κοινότητα στη μορφή κρατικού εισοδήματος.
Το θέμα το έχουμε εξετάσει ενδελεχώς σε πολλά άρθρα στη σειρά Πολιτικής Οικονομίας. Έχουμε αναλύσει λεπτομερώς πώς δημιουργείται η πρόσοδος και πώς μπορεί να φορολογείται ολικά δίχως καμιά στρέβλωση στα άλλα μεγέθη της πραγματικής οικονομίας, δίχως πληθωριστικές τάσεις και δίχως κρίσεις ύφεσης.
Μα, ακόμα κι αν αυτό το μέτρο εφαρμοζόταν κι έτσι επερχόταν δικαιοσύνη, πάλι δεν θα επέφερε ισότητα κι ευμάρεια σε όλους, όπως όλοι ονειρεύονται την επίγεια δίκαιη Πολιτεία.
Η Γεωφορολόγηση δεν είναι η απόλυτη πανάκεια.
Απομένει ο λαός και η ανθρώπινη εργασία που καθοδηγείται από νοημοσύνη. Αυτός ο συντελεστής διαφέρει σημαντικά από άνθρωπο σε άνθρωπο.
Υπάρχουν οι εκ γενετής ανάπηροι στο σώμα και στον νου. Αυτοί θα πρέπει να φροντίζονται από την οικογένειά τους ή κάποια δημόσια υπηρεσία.
Μα, πέραν αυτής της βασικής ανισότητας, που δεν επηρεάζει μεγάλο αριθμό ατόμων, υπάρχουν διαφορές στον ανθρώπινο ψυχισμό, στη χρήση της νοημοσύνης, της όρεξης για εργασία και της εντιμότητας.
Πολλοί ίσως να μην θέλουν να χρησιμοποιήσουν πλήρως τη νοημοσύνη τους, να εργάζονται αποτελεσματικά και με όρεξη κι έτσι να επωφελούνται πλήρως από τις ευκαιρίες που παρέχει το σύστημα της Γεωφορολόγησης, το οποίο απαιτεί εντατική κι αποτελεσματική εργασία.
Έτσι θα υπάρχουν διαφορές στην επιχειρηματικότητα και στα εισοδήματα. Άλλοι πάλι ανέντιμοι θα συνεχίσουν να ψεύδονται και να εξαπατούν με ποικίλους τρόπους.
Θα χρειαστεί, λοιπόν, ένα σύστημα διαπαιδαγώγησης που θα ενθαρρύνει όλους στη χρήση της νοημοσύνης τους για προσωπικό όφελος δίχως ανεντιμότητα και για το καλό της κοινωνίας.
