Μένει λοιπόν να εξετάσουμε … τις γνώσεις που προσφέρονται για τη νομιμοποίηση του υπάρχοντος κοινωνικού συστήματος. Οι γνώσεις αυτές όχι μόνο δεν πληρούν τη βασικότερη προϋπόθεση, που αποτελεί και την ουσία της επιστήμης, να υπηρετούν δηλαδή το κοινό καλό, αλλά θέτουν ευθέως και καθορίζουν σαφώς ως στόχο τους το ακριβώς αντίθετο – να διατηρούν την πλειονότητα των ανθρώπων υπόδουλη μιας μειονότητας, και χρησιμοποιούν για το σκοπό αυτό κάθε λογής σοφιστείες, παρερμηνείες, απάτες και τεχνάσματα….
.… Η κύρια αιτία αυτού του κακού που μαστίζει σήμερα την ανθρωπότητα, ο λόγος που οι άνθρωποι χωρίζονται σ’ εξουσιαστές κι εξουσιαζόμενους, σ’ αφεντικά και δούλους, με όλο το μίσος κι όλα τα εγκλήματα που έχουν τη ρίζα τους στη διαίρεση αυτή – η κύρια λοιπόν αιτία τούτου του κακού είναι η ψευδοεπιστήμη. Αυτή ακριβώς η ψευδοεπιστήμη δίνει στους εξουσιαστές τη δύναμη να εξουσιάζουν και στερεί απ’ τους εξουσιαζόμενους τη δυνατότητα ν’ απελευθερωθούν απ’ το ζυγό τους. Εκείνοι που εξουσιάζουν (και δεν αναφέρομαι μόνο στις κυβερνήσεις αλλά σ’ όλη αυτή την κάστα που βρίσκεται στην εξουσία) το ξέρουν αυτό και, προκειμένου να διατηρήσουν την εξουσία στα χέρια τους, παρακολουθούν από κοντά, αν και μερικές φορές χωρίς να πολυκαταλαβαίνουν, τις εξελίξεις της επιστήμης, στηρίζουν με νύχια και με δόντια αυτό που εκείνοι ονομάζουν επιστήμη και που εξυπηρετεί τα συμφέροντά τους, ενώ με κάθε μέσο αντιμάχονται και διαστρεβλώνουν την αληθινή επιστήμη, που απειλεί να ξεμπροστιάσει τις εγκληματικές τους πράξεις και την άνομη ζωή τους.
Οι άνθρωποι αυτοί, που σχηματίζουν κυβερνήσεις και συγκροτούν τις κυρίαρχες τάξεις, γνωρίζουν καλά ποιο είναι το διακυβευόμενο, το αν δηλαδή ο λαός θα ενστερνιστεί την ψεύτικη ή την αληθινή επιστήμη, γι’ αυτό θεμελιώνουν και υποστηρίζουν, ευνοούν κι ενθαρρύνουν όλες αυτές τις κούφιες αναλύσεις, τις άχρηστες έρευνες, τις ρηχές κενοσοφίες, τις διάφορες θεωρίες των πρακτικών τεχνών και των εφαρμογών, τις κάθε λογής νομικές, θεολογικές και φιλοσοφικές σοφιστείες, τις οποίες ονομάζουν επιστήμες – και την αληθινή επιστήμη, αυτή που κάνει λόγο για το πώς να ζει ο άνθρωπος μια ζωή αγαθή, τη θεωρούν «ανορθολογική» και την εντάσσουν στην ασυμφιλίωτη με την επιστήμη περιοχή της θρησκείας.
Αυτά γράφει ο Λέων Τολστόι στο δοκίμιο Περί Επιστήμης που δημοσιεύθηκε μετά τον θάνατό του το 1917 (βλ. σελίδες 85-87, Περί Τρέλας, Ροές, Αθήνα, 2014).
Έχω ξαναγράψει για τον Τολστόι και την Πολιτική Οικονομία στο Π215 Η Ανάσταση του Τολστόι και, πιο αναλυτικά, στο ΠΟ45 Ο Τολστόι και η Πολιτική Οικονομία.
Εδώ αναφέρει, δίχως να τις κατονομάζει, τις στρεβλώσεις που επέφεραν σκόπιμα στην διδασκαλία των Οικονομικών οι Νέο-κλασικοί πανεπιστημιακοί οικονομολόγοι στις ΗΠΑ στις δεκαετίες 1880 και 1890. Το θέμα αυτό το εξέτασα στο ΠΟ13β: Κεφάλαιο (Β’), Διαστρέβλωση:-
Το 1908 ο καθηγητής S. N. Patten του Wharton School του Πανεπ. Πενσυλβανίας έγραψε (στο The Conflict Theory of Distribution): “Τίποτε δεν ευχαριστεί έναν σοσιαλιστή ή οπαδό του Μοναδικού Φόρου [=Γεωφορολόγηση] τόσο όσο να παραθέτει αυθεντίες… Η οικονομική θεωρία πρέπει να ξαναδιατυπωθεί ώστε να στηρίζεται παντελώς σε νέα δεδομένα (…) Δεν θα δεχθεί τον σοσιαλισμό και πρέπει… να απομονωθεί πληρέστερα από την ιστορία, την κοινωνιολογία και άλλες μελέτες.”
Δεν θα επεκταθώ σε λεπτομέρειες, αλλιώς θα έγραφα πολυσέλιδο άρθρο! Αλλά οι “αυθεντίες” που ο Patten αναφέρει είναι οι κλασικοί οικονομολόγοι (Σμιθ, Ρικάρντο, Μιλ, κλπ.) Ο “σοσιαλισμός” δεν έχει καμιά σχέση με τον Proudhon ή τον Μαρξ, μα φωτογραφίζει τους οπαδούς της Γεωφορολόγησης (ή φορολόγησης της Προσόδου ως μόνο φόρο). Ο Μαρξ δεν σχολίασε αυτή την κίνηση έχοντας πεθάνει το 1883 μα έχοντας γράψει σε διάφορα βιβλία του πως η πρόσοδος θα έπρεπε να δίνεται ως φόρος στο κράτος (Κομμουνιστικό Μανιφέστο, Β’ μέρος). Ο Ένγκελς, όμως, που δεν πολυκαταλάβαινε την ερευνητική στόχαση του Μαρξ και παραγνώριζε πολλές ιδέες του, έγραψε σχόλια επικριτικά για τον Μοναδικό Φόρο.
Ο Πάττεν δεν ήταν ο πρώτος ή ο μόνος που διατύπωνε τέτοιες αντιλήψεις. Νωρίτερα το 1899 ο J. B. Clark (στην έδρα των Οικονομικών στο Columbia) δημοσίευσε την κύρια εργασία του The Distribution of Wealth, μια ανασύνταξη δημοσιευμάτων του από το 1886. Ας σημειωθεί πως πρύτανης του Κολούμπια ήταν ο Σ. Λόου, άλλος μεγαλοϊδιοκτήτης που προσωπικά προσέλαβε τον Κλαρκ για να διεκπεραιώσει, μαζί με άλλους καθηγητές σε άλλα Πανεπιστήμια, την επαναδιατύπωση των αρχών της ΠΟ, που είχαν οριστεί από τους κλασικούς μέχρι και τον Alfred Marshall (στο Cambridge Αγγλίας γύρω στο 1900), τώρα σύμφωνα με τις νέες απαιτήσεις των μεγαλο-ιδιοκτητών που σφετερίζονταν την πρόσοδο.
Το 1886 λοιπόν ο Κλαρκ είχε (στο The Philosophy of Wealth) επιτεθεί έντονα και μάλλον τυφλά σε “παράξενες διδασκαλίες σχετικά με τα δικαιώματα της ιδιοκτησίας” (σ 1-2) κι ενάντια στον Henry George προσωπικά γράφοντας πως αυτός και οι άλλοι ομοϊδεάτες του “αγνοούν την παραγωγική δράση του κεφαλαίου”. Αυτή ήταν εντελώς βλακώδης επίκριση διότι ο Τζορτζ συνιστούσε σε κάθε δημοσίευσή του την απαλλαγή του κεφαλαίου από φορολόγηση!»
Το θέμα εξετάζεται πληρέστερα στο Κοινωνία δίχως φόρους: Φορολογική Μεταρρύθμιση του Ν. Καζάνα, 1996, Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα, σελίδες 79-89.
