Πολλοί καθηγητές ξεσηκώθηκαν επειδή η Ευρωβουλή πέρασε ψήφισμα (τέλη 2019) που εξομοιώνει και καταδικάζει εξίσου τα δυο ολοκληρωτικά καθεστώτα – φασισμό σαν του Χίτλερ και κομμουνισμό σαν του Στάλιν. Ήταν τότε που ορισμένοι Ευρωβουλευτές της ΝΔ συντάχθηκαν με τους αναρχοαριστερούς και καταψήφισαν το ψήφισμα, το οποίο, ευτυχώς υπερψηφίστηκε.
Μερικοί καθηγητές συμφωνούν πως και τα δύο καθεστώτα, διέπραξαν εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας έχοντας και τα δύο τον απολυταρχισμό και την καταπίεση των πολιτών μέσα τους. Αλλά τα δύο, φωνασκούν, έχουν διαφορετική καταγωγή. Το ένα, το χιτλερικό προέρχεται από φυλετικό μίσος ενώ το άλλο από την ανθρωπιστική στόχαση του Διαφωτισμού.
«Η ψύχραιμη επιστημονική προσέγγιση», γράφει ένας καθηγητής, «υποχρεώνει να λαμβάνονται πάντοτε υπόψη οι καταβολές ενός κοινωνικού φαινομένου για την ερμηνεία του».
Είναι ακριβώς τέτοιες καθηγητικές σαχλαμάρες που καταδικάζει στο μικρό της άρθρο η κα R. Bartlett (βλ. Πολιτική Οικονομία 226: Κομμουνισμός και καθηγητές).
Η Οχτωβριανή Επανάσταση των Μπολσεβίκων στη Ρωσία λίγη σχέση έχει με τον Μαρξ και καμιά με τον Διαφωτισμό. Επαναστάσεις τέτοιου τύπου είχαν συμβεί το 1848, πριν τον Μαρξ, και το 1789 και πριν τον Διαφωτισμό στην Ευρώπη. Υπήρξαν και ειρηνικές επαναστάσεις για τη βελτίωση των κοινωνικών συνθηκών, όπως υπάρχουν και σήμερα, από φωτισμένους ηγέτες σαν τον Μεγάλο Πέτρο της Ρωσίας ή τα Κοινοβούλια της Βρετανίας και Ολλανδίας.
Και ο Ναζισμός, θα μπορούσε κάποιος να αντιτείνει είχε στοιχεία ανθρωπισμού και Διαφωτισμού, καθώς επιχειρούσε να αναχαιτίσει τον άγριο κομμουνισμό των Μπολσεβίκων και να τον εξαλείψει.
Η επανάσταση των Μπολσεβίκων ήταν, σαν τον Ναζισμό, μια ενέργεια που επέβλεπε στην κατάληψη της εξουσίας και τη διατήρηση της για προσωπικούς λόγους φιλοδοξίας. Ο Λένιν και οι συνεργάτες του, ναι, επικαλούνταν τον Μαρξ, μα οι πολιτικές που επέβαλαν και η σαδιστική Τσεκά (μόλις τον Δεκέμβριο 1917) δεν είχαν πολλή σχέση με τη βελτίωση των συνθηκών ζωής των στερημένων εργατών και αγροτών στη Ρωσία. Εξάλλου, η βία και καταπίεση ομάδων του λαού είναι συστατικά της συνταγής του Μαρξ. Τέτοια συστατικά δεν ανήκουν εκ φύσεως στον ανθρωπισμό του Διαφωτισμού.
Αλλά οι καθηγητές πρέπει να διυλίσουν τον κώνωπα και να φανούν «επιστήμονες» διαχωρίζοντας όμοια στην πράξη φαινόμενα (κι εξομοιώνοντας ανόμοια).
