Ελάχιστες ελπίδες έχουμε ότι η διαφάνεια στο Δημόσιο θα εφαρμοστεί, αφού η διοίκηση σε όλα τα επίπεδα θεωρεί ότι οι πληροφορίες του κράτους πρέπει απλώς να καταχωνιάζονται σε ανήλιαγα υπόγεια.
Μέσα Οκτωβρίου διαβάζω πως ο πρωθυπουργός μας σπεύδει πάλι με χαμογελαστή αποφασιστικότητα στις Βρυξέλλες σε μια ακόμα τουριστική του έξοδο μα με βαρύ πρόγραμμα – αφού σε ομιλία του στην εκδήλωση της Καθημερινής (Reginal Tourism in Greece) επικεντρώθηκε στην ανάπτυξη των υποδομών, των περιφερειακών έργων και την περιβαλλοντική βιωσιμότητα – τα οποία ακούμε χρόνια τώρα…
Ο Σάκης Μουμτζής, ακραιφνής υποστηρικτής της Νεοδημοκρατικής κυβέρνησης δείχνει στο άρθρο του (15/10/24 Καθημερινή) πόσο γοργά κι ενθαρρυντικά κινείται το καραγκιοζικό κράτος μας.
Τέσσερα ολόκληρα χρόνια χρειάστηκε η Microsoft για να καταφέρει να βγάλει την πρώτη οικοδομική άδεια για το κυρίως κτίριο του πρώτου data center στην Ελλάδα που θα κατασκευαστεί στα Σπάτα («Καθημερινή», 12.9.2024). Πρωτίστως, τυχερή ήταν η Microsoft που δεν βρέθηκε κανένας δήμαρχος να θελήσει να κτίσει εκεί μουσείο Εθνικής Αντίστασης (έτσι ματαιώθηκε επένδυση ολλανδικής εταιρείας σε κάποιο δήμο της Αττικής). Επίσης, τέσσερα χρόνια για την πρώτη οικοδομική άδεια δεν είναι πολλά μπροστά στην αιωνιότητα. Εφοπλιστής περίμενε 15 χρόνια για να ολοκληρωθεί μεγάλη τουριστική επένδυσή του. (…)
[Α]πορώ πώς εξακολουθούν να υπάρχουν ξένοι επενδυτές που θέλουν να επενδύσουν τα κεφάλαιά τους στην Ελλάδα. Δηλαδή, να εξαρτάται η τύχη τους από τη φιλοτιμία και την καλή διάθεση ενός συνόλου μανδαρίνων της δημόσιας διοίκησης, οι οποίοι θα πρέπει να συσκεφθούν, να μελετήσουν τον φάκελο και να αποφασίσουν. Διαβάζοντας το συγκεκριμένο ρεπορτάζ βλέπω πόσοι συναρμόδιοι δημόσιοι φορείς εμπλέκονται σε αυτή την ιστορία και αυτομάτως προκύπτει το πολιτικό ερώτημα: μα καλά, τόσοι πρωθυπουργοί κυβέρνησαν αυτόν τον τόπο, εκατοντάδες υπουργοί και υφυπουργοί πέρασαν από τα αναπτυξιακά υπουργεία, ένας χρυσός άνθρωπος δεν βρέθηκε να απλοποιήσει αυτές τις διαδικασίες; Ενας δεν βρέθηκε ώστε μια οικοδομική άδεια να μη χρειάζεται τέσσερα χρόνια για να εκδοθεί, αλλά να μπορεί να εκδίδεται σε ένα χρόνο; Η σημερινή απερίγραπτη κατάσταση δίνει την απάντηση στο ερώτημά μου. Προφανώς δεν βρέθηκε κανένας πρωθυπουργός και κανένας αρμόδιος υπουργός να το κάνει.
Σκεφθείτε και θαυμάστε: 4 έτη για μια άδεια. Συγκρίνετε αυτήν την ταχύτητα με εκείνη των τουριστικών ταξιδιών του Μητσοτάκη ανά την επικράτεια και τη διεθνή σκηνή.
Ο Πάσχος Μανδραβέλης, πάλι, μας δείχνει μια άλλη αιμοσηπτική ασθένεια του κράτους – και για τη δήθεν δημοκρατία μας πολύ χειρότερη – σε άρθρο του στην ίδια εφημερίδα Καθημερινή22/9/24.
Ο νόμος 2690/1999 προβλέπει στο άρθρο 5 ότι «κάθε ενδιαφερόμενος έχει το δικαίωμα, ύστερα από γραπτή αίτησή του, να λαμβάνει γνώση των διοικητικών εγγράφων. Ως διοικητικά έγγραφα νοούνται όσα συντάσσονται από τις δημόσιες υπηρεσίες, όπως εκθέσεις, μελέτες, πρακτικά, στατιστικά στοιχεία, εγκύκλιες οδηγίες, απαντήσεις της διοίκησης, γνωμοδοτήσεις και αποφάσεις (…) Η χρονική προθεσμία για τη χορήγηση εγγράφων κατά τις παραγράφους 1 και 2 ή την αιτιολογημένη απόρριψη της σχετικής αίτησης του πολίτη είναι είκοσι (20) ημέρες». Το πόσο καλά εφαρμόζεται αυτός ο νόμος φαίνεται από επιστολή αναγνώστη που δημοσιεύτηκε την ίδια μέρα στην «Κ». Ο κ. Γιώργος Ν. Παγώνης ζήτησε τον περασμένο Απρίλιο [2024] απαντήσεις από δύο ανεξάρτητες αρχές, το υπουργείο Υγείας κ.ά. και «μέχρι σήμερα δεν έχω λάβει καμία απάντηση» («Καθημερινή» 20.9.2024).
Οσο καλές κι αν είναι οι προθέσεις της κυβέρνησης, το νομοθέτημα αυτό θα μείνει ως μια από τις ευρωπαϊκές οδηγίες που ψηφίζουμε για να ξεβγαίνουμε. Ελάχιστες ελπίδες έχουμε ότι η διαφάνεια στο Δημόσιο θα εφαρμοστεί, αφού η διοίκηση σε όλα τα επίπεδα θεωρεί ότι οι πληροφορίες του κράτους πρέπει απλώς να καταχωνιάζονται σε ανήλιαγα υπόγεια. Κι αυτό δεν αφορά μόνο το παρόν του ελληνικού κράτους, αλλά και το παρελθόν του.
Πόσοι γνωρίζουν ότι οι ξένοι γράφουν τη νεότερη ελληνική Ιστορία; Ελληνες είναι οι ιστορικοί, αλλά τα ελληνικά αρχεία είναι κλειστά και όλοι όσοι θέλουν να ψάξουν περισσότερο μπορούν να βρουν πολύτιμες πληροφορίες –για την Ελλάδα– μόνο στα αρχεία ΗΠΑ, Βρετανίας, Γερμανίας κ.λπ. Σε αυτές τις χώρες εφαρμόζεται ο νόμος ότι τα διπλωματικά κι άλλα ιστορικά αρχεία ανοίγουν μετά την πάροδο 30 ετών. Εχουμε κι εμείς από το 1998 τέτοιο νόμο, αλλά –φυσικά!– δεν εφαρμόζεται.
Και πριν από πολύ καιρό η κα Ι. Μάνδρου επεσήμανε, όπως και πολλοί άλλοι, πως η υπόθεση των υποκλοπών θάφτηκε σε “ανήλιαγα υπόγεια” (Καθημερινή 30/7/24):
[Ε]κείνο που οφείλει η Δικαιοσύνη στην παρούσα υπόθεση των υποκλοπών να ξεκαθαρίσει με πειστικό τρόπο και με στοιχεία είναι τούτο: Αν η ελληνική πολιτεία διά των αρμοδίων υπηρεσιών της (ΕΥΠ κ.λπ.) μπορεί να έχει εμπλακεί σε παράνομες παρακολουθήσεις. Αν δηλαδή μπορεί οι κρατικές υπηρεσίες να συνέχονται με παράνομα κέντρα παρακολουθήσεων πολιτών για λόγους που είναι σκοτεινοί και απολύτως καταδικαστέοι. Και αυτό γιατί οι νόμιμες παρακολουθήσεις από την ΕΥΠ ή όποια άλλη υπηρεσία –νόμιμες με την έννοια της αυστηρής τήρησης των όσων προβλέπονται– είναι… άλλου παπά Ευαγγέλιο. Εκεί η όποια έρευνα για τη νομιμότητα η μη, είναι θέμα που δεν αφορά τις παράνομες παρακολουθήσεις με τα κακόβουλα λογισμικά και τα συναφή.
Πάντως, η ελληνική δικαιοσύνη φέρει πλέον το βάρος να δοθούν απαντήσεις και απαντήσεις πειστικές. Τι έγινε και πώς. Με στοιχεία, πέρα από τις πολιτικές αντιδικίες και τις πολιτικές σκοπιμότητες. Οι πολίτες θέλουν να ξέρουν και το δικαιούνται. Εν αναμονή λοιπόν.
Η αναμονή συνεχίζεται με ιώβεια υπομονή….
