1. Στα διαγράμματα 1, 2 και 3 βλέπουμε το ξεκίνημα μιας κοινότητας ως και τα μισά του 19ου αιώνα σην Αμερική, Αυστραλία και άλλες ακατοίκητες περιοχές. Η γη δεν έχει περικλειστεί ακόμα και ιδιωτικοποιηθεί: κάθε νεοφερμένος έποικος μπορούσε να πάρει μια ελεύθερη τοποθεσία δωρεάν ή με ένα ελάχιστο ποσό για άδεια εγκατάστασης και είναι ευπρόσδεκτος καθώς συνεισφέρει τις δεξιότητες, τις γνώσεις και τη συνεργασία του στη ζωή της κοινότητας που επιθυμεί ανάπτυξη.
Στο δ3 βλέπουμε την πρώτη φυσική διαίρεση της παραγωγής σε μισθούς, ή πιο σωστά αμοιβή της εργασίας, και την πρόσοδο που οφείλεται στην ύπαρξη και ανάπτυξη της κοινότητας. Υποθέτουμε ισομέγεθες τοποθεσίες και καλλιέργιες και ισόποση εργασία.
Οι συνετοί κάτοικοι θα όριζαν η πρόσοδος να μαζεύεται ως έσοδο για τις κοινοτικές ανάγκες – δρόμους, προστασία, φωτισμό, άρδευση και ό,τι άλλο – αφού είναι προϊόν των κοινωτικών συνθηκών. Διότι αν οι κάτοχοι άλλαζαν τοποθεσίες, οι παραγωγές θα έμεναν ίδιες. Η πρόσοδος οφειλόταν στα πλεονεκτήματα της τοποθεσίας.
Προτίμησαν να ιδιωτικοποιήσουν εκτάσεις που δεν χρησιμοποιούσαν κι έτσι ανέβασαν την αξία (και τιμή) των γαιών τους, εμποδίζοντας άλλους νεοφερμένους να εγκατασταθούν μέσα ή κοντά τους. Έτσι τώρα οι νεοφερμένοι δεν έβρισκαν γη ελεύθερα διαθέσιμη κοντά στην κοινότητα και ή θα πήγαιναν μακριά ή θα εργάζονταν ως μισθωτοί .
Έτσι η πρόσοδος ανέβηκε και η αμοιβή της εργασίας μειώθηκε.
2. Το δ2 εδώ δείχνει τη μεταγενέστερη/σύγχρονη κατάσταση και την πρωταρχική διαίρεση σε μισθούς ή αποδοχές (Μ) και σε Πρόσοδο (Π) όπου οι μισθοί είναι όχι το προϊόν στην οριακή τοποθεσία Ζ (50) αλλά ουσιαστικά το ποσό που οι άνεργοι αποδέχονται.
Εδώ δεν υπάρχουν ελεύθερες, απερίκλειστες εκτάσεις, έτσι βλέπουμε την τεχνητή διόγκωση της προσόδου σε βάρος της αμοιβής της εργασίας.
Όπως είναι ολοφάνερο, δεν φταίει το «κεφάλαιο» και οι «εκμεταλλευτές καπιταλιστές» μα ο προσοδισμός με τον απλό μηχανισμό της περίκλεισης πρόσθετων γαιών τις οποίες οι ιδιοκτήτες δεν χρησιμοποιούσαν μα κρατούσαν εκτός χρήσης για αύξηση της αξίας τους και για τον καταναγκασμό των ακτημόνων να εργάζονται με χαμηλό μισθό.
Έτσι δημιουργήθηκαν οι πλούσιοι με τις μεγάλες περιουσίες και οι φτωχοί.
Και αυτή η κατάσταση κληροδοτήθηκε στις επόμενες γενεές κι έγινε καθεστώς παντού. Και οι πλούσιοι, χάρη στην πρόσοδο, γίνονται πλουσιότεροι.
Δεν φταίει ο καπιταλισμός, όπως ισχυρίζονται σχεδόν οι πάντες, μα ο προσοδισμός. Και αυτό το έδειξε με σαφήνεια ο Ματ Ρόνλι που ανέτρεψε το σκεπτικό του Γάλλου Πικετί πως για όλα φταίει ο καπιταλισμός. Αυτό το παρουσίασα στο “Πικετί, το κεφάλαιο και το σφάλμα“. Μα ποιος ενδιαφέρεται…
Θα επανέλθω δείχνοντας αναλυτικά τη σύγχρονη διανομή της παραγωγής.
