1. Πολλοί αναγνώστες έχουν πολύ ορθά σχηματίσει την εντύπωση πως δεν έχω καμία συμπάθεια προς τους κομμουνιστές ή γενικότερα τους αναρχοαριστερούς. Και με τον τελευταίο όρο δεν εννοώ, όπως νομίζουν μερικοί αριστεροί (και άλλοι), πως οι αριστεροί είναι αναρχικοί. Εννοώ όλες τις αποχρώσεις αναρχικών, αριστερών και σοσιαλιστών, όπως το ΚΚΕ, το ΠΑΣΟΚ και η μετάλλαξή του σε ΚΙΝΑΛ και ο Σύριζα.
Μερικοί, όχι και τόσο καλοπροαίρετα, λένε πως ο Νικόδημος παίρνει τις πληροφορίες του από την Καθημερινή, ΤΟ ΒΗΜΑ και το Liberal. Το Liberal πολύ σπάνια το κοιτώ, μα, ναι, από εφημερίδες διαβάζω τις δυο αυτές μόνο. Έχω κοιτάξει τις Ριζοσπάστης, Αυγή κι Εφημερίδα των Συντακτών. Και οι τρεις είναι της ίδιας άθλιας διαστρεβλωτικής νοοτροπίας. Και οι τρεις ολοένα χειροτερεύουν! Ιδού μια δημοσίευση Ριζοσπάστη. Ο νυν διευθυντής της Αυγής, Θ. Καρτερός, ήταν τότε εκδότης του Ριζοσπάστη. Να ένα δείγμα φέικ νιους!
Να επίσης τι έγραφε ο Ριζοσπάστης, 8/10/2001:
«Ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος κατά του λαού του Αφγανιστάν και όλων των λαών κλιμακώθηκε με την επίθεση των ΗΠΑ και των συμμάχων τους ενάντια σε στόχους του Αφγανιστάν με συνεχείς βομβαρδισμούς και πρώτα θύματα αμάχους» Και να τι έγραψε πρόσφατα, 25/8/21:«Οι σκηνές με χιλιάδες κόσμου να συνωστίζονται μπροστά από τις ρόδες των αεροπλάνων στο αεροδρόμιο της Καμπούλ, με μανάδες να αποχωρίζονται τα παιδιά τους για να τα σώσουν και Αφγανούς να κρέμονται σαν τα τσαμπιά από τα φτερά των μεταγωγικών, αναζητώντας δρόμο διαφυγής, είναι η άλλη όψη της ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας που έζησε ο λαός αυτής της πολύπαθης χώρας από το 2001». Η αντιφατικότητα του είναι σχεδόν σχιζοφρένεια. Δεν τον προβληματίζει πως κανένας δεν ήθελε να φύγει με τους Σοβιετικούς το 1989!
2. Κι εγώ γεννήθηκα σε γονείς κομμουνιστές. Ο πατέρας μου πέρασε πολλά χρόνια στα ξερονήσια και στις φυλακές. Παραδόξως, βγήκε πια επί χούντας και, φυσικά, με τη Μεταπολίτευση έμεινε αφυλάκιστος πλέον.
Στην αμαρτωλή νεότητά μου, ως φοιτητής στη Βρετανία ήμουνα για μερικά χρόνια στο ΚΚ και πήγα ως αντιπρόσωπος (όχι της ελληνικής Αριστεράς) σε Διασκέψεις σε κομμουνιστικές χώρες. Πουθενά δεν είδα καμιά πρόοδο ή ευημερία πολιτών, παρότι εγώ τύχαινα καλής φιλοξενίας.
Ούτε μπορούσες να επικρίνεις απόψεις ή πρόσωπα του καθεστώτος. Τα διάφορα δόγματα είχαν μετά το 1956 ως βάση την αναντίρρητη αντίληψη πως πρόοδος ή ανάπτυξη έπρεπε να ευλογείται από το ΚΚΣΕ!
Και, φυσικά, πουθενά δεν μπορούσε να ιδρυθεί μια Σχολή με προσανατολισμό την εσωτερική, πνευματική ανάπτυξη προς Αυτογνωσία. Όταν μια φορά (δεκαετία 1960), στη γκρίζα τότε Σόφια της Βουλγαρίας, σε ομήγυρη Ελλήνων και Κυπρίων, ανέφερα τη μεγάλη, παγκόσμια φήμη του Πλάτωνα, κάποιος πετάχτηκε να υποδείξει τη μεγάλη λατρεία που είχαν οι Βρετανοί για τη βασίλισσά τους. Με άλλα λόγια, ο Πλάτων δεν άξιζε πολλά – ενώ ο Μαρξ…!
3. Όπως το παιδικό μου πάθος με τον Χριστιανισμό πέρασε στα 17 μου, έτσι πέρασε και το νεανικό πάθος μου με τον κομμουνισμό.
Θα μπορούσε να υπάρχει σε ένα κομμουνιστικό καθεστώς μια ιστοσελίδα σαν τη Βίγλα με άρθρα σαν του Νικόδημου και τα άλλα που αναρτώνται; Όχι βέβαια. Θα θεωρούνταν αντιεπαναστατικά, αντικαθεστωτικά, αντιλαϊκά, οπισθοδρομικά και ο Νικόδημος εχθρός του κράτους, εχθρός του λαού. Μόνο οι 2-3 πρώτες δημοσιεύσεις θα ξεμυτούσαν. Μετά, η ιστοσελίδα θα έκλεινε και ο Νικόδημος θα πήγαινε φυλακή. Με δίκη έστω. Διότι θα υπήρχαν (όπως όντως υπήρχαν) νόμοι που θα απαγόρευαν τέτοια γραπτά, τόσο ενάντια στην καθωσπρέπει καθεστωτική νοοτροπία του κομμουνισμού.
Αυτό γινόταν στη Σοβιετία και σε όλα τα κομμουνιστικά καθεστώτα πριν το 1990. Αυτό γίνεται και τώρα στα απολιθώματα της Κούβας, Βενεζουέλας, Βορείου Κορέας και της Κίνας (παρά τον καπιταλισμό της).
Ναι, η Κίνα μπορεί να γίνει η πρώτη υπερδύναμη και οι Κινέζοι να ευημερούν στο υλικό επίπεδο, με τα πλυντήρια και τις τηλεοράσεις τους και τις άλλες ανέσεις της σύγχρονης καλοπέρασης. Μα, αν δεν υπάρξει κάποια ώρα η ελευθερία να συναθροίζονται άνθρωποι για να μελετήσουν και να προχωρήσουν στην Οδό προς την Αυτοσυνειδησία ή Αυτογνωσία, το καθεστώς θα είναι καταπιεστικό και οι άνθρωποι δυστυχισμένοι.
4. Αυτή είναι η διαφορά.
Ένα κομμουνιστικό καθεστώς, ή οποιοδήποτε καθεστώς, που δεν επιτρέπει την ελεύθερη έκφραση, ελεύθερη μετακίνηση κι ελεύθερη συνάθροιση (εκτός, βέβαια, από βίαιη δράση κατά της κυβέρνησης), θα είναι καταπιεστικό, δεν θα μπορέσει να αναπτυχθεί πλήρως και σύντομα θα καταρρεύσει.
Μεγάλα έθνη και αυτοκρατορίες καταρρέουν ούτως ή άλλως στο ξετύλιγμα της Ιστορίας. Αναπόδραστα, όπως δείχνουν 5.000 έτη γνωστής ιστορικής εξέλιξης.
Το ύψιστο αγαθό για κάθε άνθρωπο, αφού έχει εξασφαλίσει τα προς το ζην, είναι να μελετήσει και να εργαστεί έτσι που να συνειδητοποιήσει πως ο αληθινός εαυτός του είναι ίδιος με τον Εαυτό του σύμπαντος και με τον εαυτό κάθε άλλου ανθρώπου.
Αυτή είναι η διαφορά. Στη σοσιαλδημοκρατία, στα προοδευτικά, πολιτισμένα καθεστώτα της Δύσης, υπάρχουν οι ελευθερίες έκφρασης, μετακίνησης και συνάθροισης, έτσι που όσοι θέλουν να μπορούν να επιδίδονται στην αναζήτηση της Αυτογνωσίας, όπως την έχω περιγράψει.
Στα κομμουνιστικά καθεστώτα, στην αναρχοαριστερή ιδεολογία, αυτή η πνευματική αναζήτηση, παρότι δεν βλάπτει το καθεστώς, δεν μπορεί να έχει θέση. Διότι, όσο ηλίθιοι κι αν είναι οι ηγέτες που κυβερνούν, καταλαβαίνουν πως οι αναζητητές δεν τους συμπαθούν, ακριβώς διότι έχουν τόσο περιορισμένη νοημοσύνη και τόσο έντονη μανία να ελέγχουν.
