1. Στην σοσιαλδημοκρατία της Δύσης, τις προηγμένες και πολιτισμένες χώρες, όπως τις λέμε, δηλαδή Αμερική, Αυστραλία, Βρετανία, Γαλλία, Γερμανία κλπ., νομίζουμε πως απολαμβάνουμε μεγάλη ελευθερία. Και αυτό σίγουρα είναι αλήθεια ως ένα βαθμό, ειδικά όταν κάνουμε σύγκριση με Λατινο-αμερικανικές, Αφρικανικές ή Ασιατικές μπανανίες.
Αλλά παντού όλοι είμαστε σκλάβοι, σκλάβοι στις επιθυμίες, φιλοδοξίες κι εμμονές μας που δεν μπορούμε να αποβάλουμε. Μπορεί να τις παραμερίζουμε πότε πότε, μα επανέρχονται με την ίδια σαρωτική ορμή.
Μερικοί μάλιστα είναι σε πολύ άσχημη κατάσταση, οι αμόρφωτοι κι ακαλλιέργητοι, που δεν έχουν κάποια δύναμη διάκρισης και θέλησης ώστε να αντισταθούν στις πιο χυδαίες και καταστροφικές ορέξεις.
Δεν υπάρχει καμια νομοθεσία που να ελευθερώνει από αυτή την εσωτερική δουλεία. Για τις εξωτερικές ελευθερίες μας της σωματικής ακεραιότητας, της μετακίνησης κλπ, υπάρχουν νόμοι που απαγορεύουν πχ. την απαγωγή και φυλάκιση των πολιτών εκτός από τα νόμιμα όργανα της Πολιτείας και αφού έχει δικαστικά αποδειχθεί πως ο πολίτης παρανόμησε.
Για τις επιθυμίες, φιλοδοξίες κλπ υπάρχει μόνο η πανάρχαια ηθική εντολή “Ουκ επιθυμήσεις …”. Κανένας νόμος όμως και κανένα νόμιμο όργανο της Πολιτείας δεν μπορεί πρακτικά να εμποδίσει τους πολίτες από το να επιθυμούν.
Οι άνθρωποι μόνοι επιβάλλουν στον εαυτό τους αυτήν τη σκλαβιά.
2. Η κατάσταση δουλείας στις επιθυμίες είναι λεπτή, ψυχολογική.
Η κατάσταση δουλείας στην περίπτωση ντόπιου τυράννου ή ξένου κατακτητή είναι χοντρή, εξωτερική καθώς περιορίζονται οι ελευθερίες.
Υπάρχει και η ενδιάμεση κατάσταση της οικονομικής ανελευθερίας. Αυτή έχει και χονδρά εξωτερικά χαρακτηριστικά (φτώχεια, ανεργία, υφέσεις) και ψυχολογικά (άγνοια, πίστη σε λάθος πολιτικές, σε δημαγωγούς, συνδικαλιστές κλπ).
Σήμερα σε όλες τις χώρες της Δύσης επικρατεί μεγάλη ελευθερία όσον αφορά τα πολιτικά δικαιώματα (έκφρασης, μετακίνησης κλπ) αλλά επικρατεί επίσης η ενδιάμεση κατάσταση ύπουλης οικονομικής δουλείας. Αυτή είναι σαφώς αισθητή από όλους μα ούτε προσδιορίζεται ως δουλεία ούτε, συνεπώς, επισημαίνονται τα αίτια της.
Και ο κοινός κόσμος και οι πολιτικάντηδες (Τσίπρας, Ρέντσι, Ολάντ, Μέρκελ κλπ) και τα ΜΜΕ και οι περισπούδαστοι οικονομολόγοι δεν μπορούν να εντοπίσουν τις αληθινές αιτίες. Νομίζουν πως υπάρχει μια γενική δυσπραγία στην οικονομία μια άδικη διανομή του πλούτου (=συνολικό προϊόν της παραγωγής ή Ακαθάριστο Εγχώριο Προιόν). Και αυτή αποδίδεται στον καπιταλισμό, στην υπερβολική φορολογία, στην παγκοσμιοποίηση, στα υψηλά επιτόκια, στις περιοδικές υφέσεις, (με άγνωστα αίτια και αυτές!), στην αύξηση των τιμών των μετάλλων, του πετρελαίου, των σιτηρών κλπ κλπ.
3. Αυτό που όλοι αυτοί οι φωστήρες δεν επισημαίνουν και δεν εξετάζουν είναι η πλήρης παραγνώριση μιας βασικότατης φυσικής ανάγκης που συνοδεύει τη σωματική ακεραιότητα. Αυτή είναι η απρόσκοπτη πρόσβαση στη γη για κάθε πολίτη.
Χωρίς πρόσβαση σε αέρα, φως και τροφή ο άνθρωπος πεθαίνει. Αυτό αναγνωρίζεται ως θεμελιακό αξίωμα.
Χωρίς πρόσβαση στον χώρο, δηλαδή δηλαδή πάνω στην στέρεη γη, ο άνθρωπος δεν μπορεί να υπάρχει ούτε να απολαμβάνει τα αγαθά του αέρα, του φωτός και της τροφής που τον συντηρούν στη ζωή. Αυτό δεν αναγνωρίζεται καθόλου!
Χωρίς ελεύθερη πρόσβαση στη γη δεν θα έχει ελεύθερη έκφραση, ανεμπόδιστη μετακίνηση και απρόσκοπτη συνάθροιση. Δεν θα έχει ούτε ανάπαυση.
Είναι πολύ παράξενο και ενδεικτικό του νοητικού μας εκφυλισμού έτσι που να θεωρούμε χοντρά αναπόφευκτα αποτελέσματα ως αιτίες και να μην βλέπουμε τη μόνη αιτία που είναι και βασικό δικαίωμα της ανθρώπινης ύπαρξης.
