1. Είναι πράγματι πολύ παράξενο πόσο ριζικά και συνολικά ξεχνάμε τον παράγοντα «γη». Εκτός από αγοραπωλησίες οικοπέδων ή αγροτεμαχίων και οικοδομικές δραστηριότητες, τον αγνοούμε σαν να μην υπάρχει. Οι μεν οικονομολόγοι διότι από το 1900 περίπου την τσουβάλιασαν μαζί με το Κεφάλαιο. Εμείς δε, οι κοινοί άνθρωποι γιατί την παίρνουμε ως δεδομένο σαν το φως και τον αέρα μα αγνοούμε την αναγκαιότητά της.
Και όμως όλες οι ελευθερίες μας στηρίζονται πάνω στη γη!
Χωρίς πρόσβαση στη γη όχι μόνο οι ελευθερίες και τα δικαιώματά μας θα εξαφανίζονταν μα και η ίδια η ύπαρξή μας ως ενσωματωμένο πλάσμα.
Παραδόξως, ενώ οι άλλες ελευθερίες του ατόμου (του λόγου ή της έκφρασης, της μετακίνησης και της συνάθροισης) θεωρούνται πλέον αναφαίρετα δικαιώματα σε κάθε σχετικά πολιτισμένη χώρα, η πρόσβαση στον χώρο που είναι απαραίτητη για την ύπαρξη και την απόλαυση των ελευθεριών αυτών παραγνωρίζεται.
Ας κοιτάξουμε λεπτομερέστερα το θέμα.
2. Τα δικαιώματα στη σωματική ακεραιότητα και απρόσκοπτη μετακίνηση θεωρούνται παντού βασικά και αναφαίρετα. Διότι και τα δύο σχετίζονται άμεσα με τη ζωή ενός ανθρώπου, τη συντηρούν και την προωθούν.
Για τον λόγο αυτό ακριβώς παντού υπάρχουν δημόσιοι δρόμοι ώστε οι πολίτες όλοι να διέρχονται και να μετακινούνται απρόσκοπτα. (Τα διόδια που μπαίνουν σε διάφορα μέρη διέλευσης καταστρατηγούν αυτήν τη βασική ελευθερία μετακίνησης. Είναι απαραίτητα μόνο για την εξόφληση – από τους χρήστες του δρόμου – του κόστους κατασκευής του συν κάποιου κέρδους για τα κεφάλαια που επενδύθηκαν. Μα και αυτό είναι συζητήσιμο.)
Το ίδιο ισχύει για την ελεύθερη πρόσβαση στον χώρο. Αυτή δε η ελευθερία είναι ακόμα πιο απαραίτητη με την ίδια πρωταρχική σπουδαιότητα που έχει και η σωματική ακεραιότητα.
Ο ενσωματωμένος άνθρωπος έχει ένα τρισδιάστατο κορμί το οποίο, εφόσον τρέφεται κανονικά και δεν παθαίνει κάποια συμφορά, θα ζήσει ορισμένα χρόνια – κανονικά 75 με 100 περίπου. Σε όλη τη διάρκεια της ζωής του, για να υπάρχει σε αυτόν τον κόσμο, το σώμα πρέπει να καταλαμβάνει κάποιον αντίστοιχο χώρο. Αλλιώς πού θα υπάρχει;…
3. Πάλι από τη φύση του ανθρώπου και από τη φύση του κόσμου, κάθε ενσώματος άνθρωπος πρέπει να έχει ελεύθερη πρόσβαση στον χώρο όπως έχει απαραβίαστη σωματική ακεραιότητα και απρόσκοπτη μετακίνηση.
Αυτό το απλούστατο και πεζότατο γεγονός δεν το σκεφτόμαστε και δεν το εξετάζουμε σε ακαδημαϊκές ή κοινές συζητήσεις (στα καφενεία, στα ΜΜΕ κλπ) για έναν και μόνο πολυσύνθετο λόγο.
Έχουμε συνηθίσει!
Μεγαλώνουμε στο σπίτι (και στην αυλή, αν υπάρχει), πάμε σχολείο, πάμε αργότερα στη δουλειά, αποκτούμε δικό μας σπίτι και οικογένεια, πάμε στο θέατρο ή στο γήπεδο ή στο πάρκο και όλη την ώρα περπατούμε στους δρόμους. Και όλη την ώρα έχουμε πρόσβαση σε χώρο και το σώμα μας δεν περιορίζεται, δεν συμπιέζεται!
Αλλά τα εκατομμύρια των οικογενειών πληρώνουν ενοίκιο για το σπίτι τους ή πλήρωσαν για να το αποκτήσουν και τώρα ΕΝΦΙΑ ή και κάποιους άλλους φόρους περιουσίας. Επίσης χιλιάδες επιχειρήσεις όπου εργαζόμαστε πληρώνουν ενοίκιο για γραφεία, εργαστήρια, σουπερμάρκετ κλπ ή πλήρωσαν κάποιον ιδιοκτήτη για να έχουν τον χώρο τους.
Ακόμα και όταν εμείς οι ίδιοι πληρώνουμε δεν μας κάνει ιδιαίτερη εντύπωση, διότι έχει γίνει κοινός τόπος, κοινή συνήθεια!
4. Τρία σημεία χρειάζονται πρόσθετη εξέταση:
α) Οι άνθρωποι είμαστε σωματικά ζώα της ξηράς όπως οι σκύλοι, γάτες κλπ. Δεν μπορούμε να ζήσουμε (δίχως εξωτερικά τεχνητά μέσα) μέσα στη θάλασσα, ή ψηλά στην ατμόσφαιρα όπου υπάρχει άπλετος χώρος.
Είμαστε πλάσματα της στέρεης επιφάνειας του πλανήτη.
Τα κτίρια της κατοικίας και της εργασίας μας είναι πάνω σε αυτή την επιφάνεια.
β) Η επιφάνεια του πλανήτη μας είναι, σε αντίθεση με τον διάχυτο αέρα και το ηλιόφως, στέρεη και πεπερασμένη. Δεν μπορεί να αναπαραχθεί ή να αυξηθεί – εκτός από αμελητέες εκτάσεις λιμνών ή βαλτότοπων.
Εντούτοις κάθε άνθρωπος, κάθε οικογένεια, κάθε επιχείρηση, χρειάζεται τον αποκλειστικά δικό της χώρο πάνω σε αυτήν την στέρεη επιφάνεια. Και οι άνθρωποι αυξάνονται και λόγω αυξημένης ζήτησης η αξία της γης επίσης αυξάνεται!
γ) Αυτή η αντινομία ή αντίφαση μεταξύ του αυξανόμενου πληθυσμού και της πεπερασμένης, αμετάβλητης σε έκταση, γης λύνεται μόνο με τη Γεωφορολόγηση, όπως έχω δείξει επανειλημμένα.
