ΠΟ51: Φιλελευθερισμός

1. Ο βιασμός στο νοητικό επίπεδο είναι σήμερα εξίσου διαδεδομένος και απεχθής όπως και ο βιασμός στο σωματικό επίπεδο είτε γυναικών είτε παιδιών. Οι εγκληματίες αυτοί ουδέποτε τιμωρούνται (εκτός από αποδεδειγμένη λογοκλοπή) ενώ το κακούργημά τους σε πολλές περιπτώσεις έχει πολύ ευρύτερη επίδραση και περισσότερα θύματα (σύγχυσης, παραπληροφόρησης, εξαπάτησης, αποβλάκωσης) από το μεμονωμένο θύμα του σεξουαλικού βιασμού.

Μια μοντέρνα περίπτωση είναι η ετικέτα «νεοφιλελευθερισμός».

Άραγε – αυτοί που νομίζουν πως ακολουθούν ή πρεσβεύουν νεοφιλελευθερισμό και αυτοί που τον απορρίπτουν μετά βδελυγμίας και μίσους – ξέρουν αυτοί τι νοήματα όντως κρύβονται στον ήχο της λέξης;

Πολύ αμφιβάλλω. Απλούστατα διότι εκτός από ελάχιστους ορθά πεπαιδευμένους στην Πολιτική Οικονομία, εκτός Ελλάδας, κι ακόμα λιγότερους εντός (μόνο μερικοί δηλαδή που έχουν παρακολουθήσει με κατανόηση αυτά τα άρθρα), οι άνθρωποι αρέσκονται σε γενικά συνθήματα της ξύλινης γλώσσας των πολιτικάντηδων και δικές τους ασυναρτησίες που θεωρούν «σκέψη».

Ο «νεοφιλελευθερισμός» όντας σύνθετη λέξη, υπονοεί κάποιον «παλαιό» φιλελευθερισμό. Τι ήταν αυτός ο φιλελευθερισμός και πως διαφέρει ο «νέος», ώστε να έχουμε τον καινούριο όρο; Και τι σημαίνει;

2. Οι σκέψεις μου ατές προκλήθηκαν από ένα άρθρο του Θ. Γεωργακόπουλου (Καθημερινή 2/9/2016 «Ένας είναι ο εχθρός, ο νεοφιλελευθερισμός»), άρθρα του οποίου αναρτώνται συχνά στο ιστολόγιο μας.

Ο ίδιος θεωρεί τον εαυτό του φιλελεύθερο, όπως και πάμπολλοι άλλοι που όλοι στην ουσία έχουν κεντρο-αριστερή νοοτροπία παρότι πρεσβεύουν καπιταλιστικές ιδέες (ή «αφηγήματα» όπως είναι ο σύγχρονος όρος του συρμού). Γράφει δε: «Ο νεοφιλελευθερισμός του ‘30 και του ’40 … πρότεινε έναν ‘τρίτο δρόμο’ μεταξύ του κλασικού φιλελευθερισμού και του σοσιαλισμού. Περίπου αυτό που αργότερα κάποιοι θα αποκαλούσαν ‘σοσιαλδημοκρατία’.»

Πολύ ορθά: είναι η σοσιαλδημοκρατία που στον Δυτικό κόσμο προσπαθεί εδώ κι 70 χρόνια (τρεις γενιές) να ισορροπήσει ανάμεσα στην ελεύθερη ιδιωτική πρωτοβουλία και τον κρατικό παρεμβατισμό χωρίς υφέσεις, κρίσεις και οικονομικές αδικίες, μα δεν το έχει κατορθώσει και οι κρίσεις εντείνονται και το χάσμα μεταξύ πάμπλουτων και στερημένων πλαταίνει!

Γράφει επίσης ο αγαπητός δημοσιογράφος πως ο όρος χαρακτηρίζει «κάτι γραφικούς που πιστεύουν στην ελευθερία του ατόμου, στην ελεύθερη διακίνηση ανθρώπων και αγαθών στη Γη, στην προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και τον ρόλο των κρατών στην καταπολέμηση της φτώχειας και τον ανισοτήτων.»

3. Εδώ ακριβώς κουβαριάζονται οι δυσκολίες. Ο αναγνώστης θα νομίζει πως δεν ξέρω τι λέω γράφοντας πως όλοι (δίχως εξαίρεση) έχουν κεντρο-αριστερή νοοτροπία – η οποία, προσθέτω, κυμαίνεται από φανατικό φασισμό ως αβυσσαλέα βλακεία με ενδιάμεσες βαθμίδες φιλανθρωπισμού και «σοσιαλισμού με ανθρώπινο πρόσωπο», όπως λεγόταν κάποτε για να ξεχωρίζει από τον στυγνό κομουνισμό της σταλινικής Σοβιετίας.

Όλες οι φράσεις, όλα τα πιστεύω (ελευθερία ατόμου, διακίνηση αγαθών, προστασία δικαιωμάτων, καταπολέμηση φτώχειας και ανισοτήτων) είναι μια σύγχρονη συνθηματολογία ή σαπουνόφουσκες που έχουν επιπόλαια επινοήσει οι διάφοροι διανοούμενοι της κεντροαριστερής νοοτροπίας που νομίζουν εαυτούς νεοφιλελεύθερους.

Ποια ή τι είναι η ελευθερία του ατόμου; Αφού το άτομο δεν μπορεί να περάσει μέσα από έναν τοίχο ή να πετάξει, η ελευθερία του είναι περιορισμένη από την ίδια τη Φύση. Πρέπει, λοιπόν, να εξεταστεί ενδελεχώς κι επακριβώς αυτή η ελευθερία (ή πολλές ελευθερίες) και να αποσαφηνιστούν τα όρια της.

Τα «ανθρώπινα δικαιώματα» δεν είναι διαφορετικά από τις «ελευθερίες» του ατόμου στην πραγματικότητα. Και για να εξασφαλιστούν, αφού καθοριστούν με ακρίβεια, θα πρέπει να διατυπωθούν και να επιβληθούν τα αντίστοιχα καθήκοντα.

Το κράτος δεν έχει καμιά δουλειά να καταπολεμά τη φτώχεια ή ανισότητες. Δεν πρέπει να παίζει καθόλου τον ρόλο του Ρόμπιν Χουντ, που έκλεβε από τους πλούσιους κι έδινε στους φτωχούς σε μια περίοδο που το σύστημα διακυβέρνησης ήταν αυθαίρετο και καταπιεστικό.

4. Οι αρλούμπες που χρησιμοποιούν οι αναρχοαριστεροί σχετικά με τον νεοφιλελευθερισμό είναι, βέβαια, πολύ χειρότερες.

«Νεοφιλελευθερισμός είναι το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα που διαμορφώνεται γύρο από νεοφιλελεύθερες πρακτικές και θεσμούς, που με την σειρά τους καθοδηγούνται από μια ευρέως διαδεδομένη και αυθόρμητα αναπαραγόμενη ιδεολογία και διοικείται από μια ελίτ που συμπεριφέρεται με νεοφιλελεύθερο τρόπο παρ’ όλες τις αντικρουόμενες και μετριοπαθείς ιδέες που μπορεί να έχει στο κεφάλι». Αυτά λέει στο βιβλίο του Μετακαπιταλισμός ο Βρετανός δημοσιογράφος Πωλ Μέισον, ένας θεωρητικός φαντασιόπληκτος ακτιβιστής του αναρχοαριστερισμού, που καταγοητεύθηκε από τον προεκλογικό (2014) τσαρλατάνο κ. Τσίπρα,» – όπως μας πληροφορεί ο Γεωργακόπουλος.

Ο ορισμός δεν είναι απλώς ανεπαρκής, είναι βλακωδέστατος καθώς επαναλαμβάνει χωρίς να εξηγεί τον όρο που επιχειρεί να προσδιορίσει.

Θα επανέλθω.