1. Για το 50ό άρθρο αυτής της σειράς σκέφθηκα να ξαναδημοσιεύσω ένα παλαιότερο που συνοψίζει τις αρχές της Διακυβέρνησης: είναι περισσότερο Πολιτική παρά Οικονομία, αν και η διακυβέρνηση είναι εξόχως η τακτοποίηση του Εθνικού Οίκου!
Η λειτουργία της κυβέρνησης είναι απλή και φυσική όπως η αναπνοή. Και είναι τόσο απλή σήμερα όσο ήταν πριν, και όσο θα είναι μετά, από 5000 έτη: δηλαδή να παράσχει το πλαίσιο ή τις συνθήκες όπου ο κάθε πολίτης μπορεί να δρα απρόσκοπτα και όσο γίνεται να ευδαιμονεί, αλλά ποτέ σε βάρος άλλου πολίτη.
Όλα τα μεγάλα ή κύρια ζητήματα της ανθρώπινης ύπαρξης έχουν την ίδια απλότητα στη βαση τους. Δεν χρειάζονται προβληματισμό, υπολογισμό ή σκέψη, παρά μόνο αν και όταν υπάρξει δυσλειτουργία.
Η αναπνοή μας, χωρίς την οποία δεν μπορούμε να ζήσουμε, γίνεται απλά και φυσικά. Το ίδιο η πέψη, ο ύπνος, το βάδισμα και ο χειρισμός αντικειμένων. Από αυτές τις βασικές λειτουργίες αναπτύσσεται η καθημερινή δράση και η ζωή μας. Μόνο όταν λόγω παραβάσεων των φυσικών μέτρων εμφανισθεί κάποια δυσλειτουργία αναζητάμε βοήθεια.
Ακόμα και οι συναλλαγές μας, γίνονται απλά κι εύκολα. Μου δίνεις εκείνο που εγώ χρειάζομαι και σου δίνω αυτό που θέλεις εσύ: ντομάτες εγώ, ντουλάπα εσύ· καρφιά εγώ, καρπούζι εσύ· μπακαλιάρο εγώ, μπότες εσύ· και πάει λέγοντας. Οι εργαζόμενοι δίνουν εργασία, οι εργοδότες χρήματα· τα μαγαζιά δίνουν αγαθά, εμείς χρήματα.
Σε καμιά περίπτωση δεν χρειαζόμαστε την παρέμβαση του κράτους. Δεν θα μας πει οποιαδήποτε κυβέρνηση τι, πώς και πότε θα φάμε ή θα περπατήσουμε ή θα εργαστούμε ή θα ψωνίσουμε ή θα αναπαυθούμε. Μόνο καθυστερημένοι και άρρωστοι χρειάζονται καθοδήγηση.
Όλες οι κυβερνήσεις παντού σήμερα επιδίδονται σε μύριες ασχολίες και αγνοούν την πρώτη και βασική λειτουργία τους. Από αυτή την άποψη όλες έχουν αποτύχει παταγωδώς τόσο στο γενικό λειτούργημά τους όσο και σε όλες τις άλλες ασχολίες τους που εκτελούνται πλημμελώς. Γι’αυτό υπάρχει τόση σύγχυση στον κόσμο – και αυτή χειροτερεύει καθώς το κράτος επεμβαίνει όλο και πιο πολύ με όλο και πιο λίγη γνώση.
Αφού δεν εκτελούν πλήρως, ικανοποιητικά, τις λειτουργίες τους, όλες οι κυβερνήσεις, αριστερές, δεξιές ή κεντρώες, είναι εγκληματικές.
2. Το κύριο καθήκον διαχωρίζεται σε τρεις λειτουργίες: προστασία όλων των πολιτών εξίσου· δικαιοσύνη σε όλους αμερόληπτα· πλήρης φροντίδα για τους αδύναμους.
(α) Σήμερα σχεδόν όλοι νιώθουν μεγάλη και συνεχή ανασφάλεια. Διότι η κυβέρνηση δεν παρέχει την ασφάλεια που οι πολίτες χρειάζονται στο υλικό πεδίο στην καθημερινότητα. Η σωματική τους ακεραιότητα και η περιουσία τους απειλούνται ακατάπαυστα από σπείρες εγκληματιών και όχλους αναρχικών. Η αστυνομία δυστυχώς αδρανεί – διότι οι κυβερνώντες την χρησιμοποιούν για δικό τους όφελος. Η εγληματικότητα αυξάνεται, δεν υπάρχουν επαρκείς αστυνομικές δυνάμεις για να ελέγξουν τις σπείρες κακοποιών, οι χιλάδες λαθρομετανάστες αφήνονται (σύμφωνα με διαταγή του υπουργείου Εσωτερικών, 3/3/15, αλλά τώρα έχουν αλλάξει) να περιφέρονται ανεμπόδιστοι στην επικράτεια και μόνο οι κυβερνώντες θωρακίζονται – οι οργανωμένοι Χρυσαυγίτες και οι πλούσιοι.
(β) Η δικαιοσύνη λειτουργεί ανεπαρκώς, ενώ θα έπρεπε να απονέμεται με ταχύτητα, νοημοσύνη και μέθοδο, επιβάλλοντας μερικούς απλούς γενικούς νόμους και τιμωρώντας ανελέητα τους παραβάτες:
i) Δεν βλάπτουμε άλλους.
ii) Δεν εξαπατούμε και δεν ψευδόμαστε.
iii) Δεν κλέβουμε.
iv) Δεν νοθεύουμε ουσίες, σχέσεις και θεσμούς.
Θεσπίζονται αυτές οι γενικές διατάξεις κι επιβάλλονται μέσω εγκαθίδρυσης ενός σώματος έντιμων αστυνομικών και δικαστών. Οι πρώτοι και μεγαλύτεροι παραβάτες είναι, βέβαια, οι ίδιοι οι κυβερνώντες. Και γι’αυτό υπάρχει τόση άδικη επιείκεια.
(γ) Η Τρίτη λειτουργία της κυβέρνησης είναι να συντηρεί πλήρως όλους όσοι δεν μπορούν να συντηρούν τον εαυτό τους και δεν έχουν κανένα που να μπορεί να το κάνει (ορφανά, ανήμπορους, τρελούς κλπ). Επίσης, να φροντίζει ώστε όποιος θέλει, να έχει ένα κομμάτι γης δωρεάν στο περιθώριο της παραγωγής (δηλ, αγροτοκτηνοτροφικό) – και αυτό το σύστημα θα λειτουργεί ως μοχλός βοηθητικός στη Γεωφορολόγηση (§4).
3. Μια συναφής λειτουργία είναι η προστασία από εξωτερικούς εισβολείς. Για το καθήκον αυτό πρέπει να έχει ένα σώμα διπλωματών που καλλιεργούν όσο γίνεται καλές σχέσεις με άλλα κράτη. Πρέπει επίσης να έχει ένα αξιόμαχο και καλά εξοπλισμένο σώμα πολεμιστών ξηράς, θαλάσσης και αέρος.
Μια δεύτερη παρεμφερής λειτουργία είναι να βοηθά έμμεσα με εγγυήσεις ή άμεσα με συμμετοχή στην κατασκευή έργων, όπως δρόμοι, λιμάνια, σιδηροδρομικά δίκτυα κλπ, που σπάνια μπορεί να αναλάβει μια ιδιωτική επιχείρηση μόνη της.
Μια τρίτη συναφής λειτουργία είναι η διαχείρηση ορισμένων υπηρεσιών που εκ φύσεως είναι μονοπωλιακές και θα ήταν προς ζημιά των πολιτών να αφεθούν σε ιδιωτική εκμετάλλευση – διανομή ηλεκτρικού ρεύματος, νερού ή αερίου, δίκτυο σταθερής τηλεφωνίας και παρομοια (όχι παιδεία, υγεία κλπ).
4. Αυτές οι λειτουργίες υλοποιούν πρακτικά αυτό που έθεσε ως (μάλλον άκομψα) αρχή ο Μαρξισμός – “στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του”. Ο Πλάτων το είχε διατυπώσει πολύ καλύτερα: “το προσήκον εκάστῳ αποδιδόναι” δηλαδή σε κάθε πολίτη να αποδίδεται αυτό που του αξίζει.
Για να εκτελεί αυτές τις λειτουργίες η κυβέρνηση πρέπει να έχει ένα εισόδημα.
Κι εδώ πάλι χρήσιμη είναι η μαρξιστική διατύπωση “από τον καθένα σύμφωνα με τις ικανότητές του…” (Κριτική του Προγράμματος Γκότα). Ακόμα καλύτερη είναι η διατύπωση του Ιησού “Τα του Καίσαρος τῷ Καίσαρι και τα του Θεού τῷ θεῷ”.
Αλλά πιο συγκεκριμένα, όπως το διατύπωσαν οι κλασικοί οικονομολόγοι, το φυσικό εισόδημα του κράτους είναι το μέρος του συνολικού κοινωνικού πλούτου (αγαθών και υπηρεσιών) που δημιουργείται από την ύπαρξη της κοινότητας. Αυτό διαφαίνεται καθαρά στις υπεραξίες των γαιών. Άρα το φυσικό εισόδημα της κυβέρνησης προέρχεται από τη Γεωφορολόγηση.
Γεωφορολόγηση ουσιαστικά είναι η εισφορά (ή επιστροφή) στην Πολιτεία (δηλ στο κράτος) αυτού που η Πολιτεία δημιουργεί με την ύπαρξή της και τη φροντίδα της προς το σύνολο των πολιτών. Πρακτικά, με εξαίρεση τις αγροτοκτηνοτροφικές τοποθεσίες, όλες οι άλλες εισφέρουν εκείνη την αξία τους που είναι υπεράνω των εξαιρουμένων. Κάθε τοποθεσία λόγω ζήτησης κι εκτίμησης παραγωγικότητας έχει μια χρηματική αξία (πώλησης ή ετήσιου μισθώματος). Αυτή η (υπερ-)αξία, που θα φορολογείται, είναι η αξία εδαφικής επιφάνειας σκέτης χωρίς κτίσματα, καλλιέργειες, ή ορυχεία από κάτω, ή οποιοδήποτε ανθρώπινο έργο! (Για περισσότερα εδώ)
Αυτό αποτελεί το φυσικό και μόνο νόμιμο έσοδο του κράτους. Οποιαδήποτε άλλη απαίτηση (=φόρος) είναι παράνομη και αφύσικη και θα επιφέρει στρέβλωση στην οικονομία. Όπερ και γίνεται ολοκληρωτικά από τους βλάκες πολιτικούς!
Κάτι που δεν κατανοείται καθόλου πια σήμερα (ενώ το διατύπωσαν με μεγάλη σαφήνεια οι κλασικοί όλοι και πολλοί σύγχρονοι), είναι πως αν δεν επιβάλλονται φόροι άλλοι από τη Γεωφορολόγηση, θα υπάρχει τέτοια οικονομική ανάπτυξη που οι πολίτες όλοι θα έχουν εισοδήματα υπεραρκετά για έξοδα υγείας, παιδείας, σύνταξης και παρόμοια!
Επιπλέον, κυβερνήτες (και πολίτες) πρέπει να μάθουν να ξοδεύουν τόσα μόνο όσα είναι τα έσοδά τους. Μόνο σε περιστάσεις έκτακτης ανάγκης (=πόλεμος ή θεομηνία) θα χρειαστούν πρόσθετα έξοδα, ίσως και πρόσθετες εισφορές. Αλλά μια συνετή Πολιτεία ξοδεύει λιγότερα ώστε να δημιουργηθεί και να διατηρείται ένα απόθεμα για οποιαδήποτε τέτοια μελλοντική ανάγκη.
Είναι επιτακτικό καθήκον για την κυβέρνηση να συλλέγει από τους πολίτες αυτές τις υπεραξίες μέσω Γεωφορολόγησης. Οποιαδήποτε άλλη χρηματοοικονομική επιβολή, όπως γίνεται κατά κόρον σήμερα από αδαείς και ανεύθυνους κυβερνήτες, είναι κλοπή. Έτσι πάλι εγληματούν οι κυβερνώντες.
5. Αν η φυσική διακυβέρνηση όντως είναι τόσο απλή, πώς καταλήξαμε να έχουμε αυτό το τέρας Λεβιάθαν της σύγχρονης κυβέρνησης, τον αδηφάγο δράκο του Δημοσίου;…
Η ιστορία είναι απλή αλλά μακροσκελής. Τελικά οφείλεται στην τριάδα άγνοια, αλαζονεία και απληστία.
Η άγνοια είναι οικουμενική.
Η αλαζονεία είναι άποψη της φιλοδοξίας. Πάντα υπάρχουν φοβερά φιλόδοξοι άνθρωποι που θα στρεβλώσουν κάθε αγαθό θεσμό και θα εγκληματήσουν στον υπέρτατο βαθμό για να έχουν και να διατηρήσουν εξουσία πάνω σε άλλους.
Η απληστία δεν βρίσκεται κατ’ ανάγκη σε ξεχωριστούς ανθρώπους από τους φιλόδοξους. Αλλά εκτός από τους φιλόδοξους, η απληστία διακατέχει και τις μάζες γενικότερα που θα στηρίξουν κάθε φιλόδοξο δημαγωγό πολιτικάντη που θα τους τάξει εύκολη καλοπέραση δίχως στεναχώρια, μόχθο κι ευθύνη. Σχεδόν όλοι οραματιζόμαστε εισόδημα, υπηρεσίες και φροντίδα προς εμάς, με μηδενικό κόπο κι ευθύνη, κι έτσι τα αφήνουμε στο Κράτος!
