1. Ορισμένες μελέτες από Φυσικο- μαθηματικούς βρίσκουν πως τα Οικονομικά πάσχουν ως επιστήμη λόγω έλλειψης ή λάθος χρήσης των Μαθηματικών. Μιλούν για «εργοδική ανεπάρκεια» όπου το «εργοδικό σύστημα» έχει ανάπτυξη στον χωροχρόνο με νόμους πιθανοτήτων: είναι δυναμικό σύστημα με ίδια συμπεριφορά στον μέσο όρο του χωροχρόνου και συνεπάγεται έναν πολλαπλασιαστικό μηχανισμό κέρδους για επενδύσεις. Υπάρχει, υποτίθεται, μια διατύπωση (formula) που τα καλύπτει αυτά: μόνο που στην πράξη αυτή δεν λειτουργεί!
Από την Οικονομολογία λείπουν, λοιπόν, τα Μαθηματικά, λένε αυτοί οι άσχετοι θεωρητικοί: λείπει μάλιστα η παράμετρος του χρόνου! Έτσι όπως είναι τα Οικονομικά, είναι μια στατική θεωρία, ικανή για τον 18ο αιώνα, μα όχι ενεργητική και κατάλληλη για την πραγματικότητα της δυναμικής του 20ού και 21ου αιώνα – με τις βιομηχανίες, το ευρύ εμπόριο και την παγκοσμιοποίηση.
(Ο αναγνώστης θα βρει περισσότερα σε άρθρο του Τ. Καφαντάρη στο ΒΗΜΑ (21/3/15) όπου αναφέρει τους 3 θεωρητικούς Al Adamou, N. Maloney και Ole Peters.)
2. Αυτά όλα είναι σαχλαμάρες. Το πρόβλημα με τα Οικονομικά ή την Οικονομολογία της τρέχουσας αποδοχής είναι ότι προσποιείται πως είναι «επιστήμη» και χρησιμοποιεί μαθηματικά και φανταστικούς νόμους για να το αποδείξει. Τα Μαθηματικά δεν παίζουν κανένα ιδιαίτερο ρόλο, πέρα από τις απλές πράξεις της Αριθμητικής. Αλλά, ναι, χρειάζεται λογική, διάκριση κι απλότητα.
Η Πολιτική Οικονομία ήταν παλαιότερα σύντροφος της Φιλοσοφίας και μάλιστα της Ηθικής. Ο Άνταμ Σμιθ ήταν πρώτα καθηγητής της Ηθικής Φιλοσοφίας και μετά οικονομολόγος. Και η πρώτη σοβαρή του δημοσίευση αφορούσε ‘Συναισθήματα Ηθικής’ (Theory of Moral Sentiments).
Πολύ νωρίτερα ο Πλάτων, ο Αριστοτέλης και στην Ανατολή, οι αρχαίοι Κινέζοι και Ινδοί, εξέταζαν την οικονομία πάντα σε σχέση με την Ηθική.
3. Ένα δεύτερο λάθος αυτών των άσχετων θεωρητικών είναι ο ισχυρισμός πως η αποτυχία του «καπιταλισμού» οφείλεται σε εξωγενείς παράγοντες όπως η αυτοματοποίηση (μηχανές ρομπότ στη θέση ανθρώπων), ο υπερπληθυσμός, η εξάντληση των φυσικών πόρων και το πεπερασμένο του πλανήτη.
Και στις αρχές του 19ου αιώνα η είσοδος των μηχανών στην παραγωγή (και γεωργία και βιομηχανία) θεωρήθηκε απειλητική και οι εργαζόμενοι τις έσπαγαν (luddites στη Βρετανία). Ο αιδεσιμότατος Malthus θορυβήθηκε φοβερά από τον κίνδυνο του υπερπληθυσμού την ίδια εποχή κι έγραψε ένα βιβλίο (το οποίο βοήθησε τον Δαρβίνο να στηρίξει τις θεωρίες του για την επιβίωση του ισχυρότερου). Μα ούτε η πρώτη ούτε η δεύτερη απειλή πραγματοποιήθηκαν.
Όσο για την εξάντληση των φυσικών πόρων – αυτό κι αν είναι παραμύθι. Βέβαια, ορισμένες πρώτες ύλες όπως το κάρβουνο και το πετρέλαιο θα εξαντληθούν, μα ποιος νοιάζεται! Ήδη έχουμε αυξανόμενη χρήση αιολικής και ηλιακής ενέργειας που καθιστά πολλές ρυπογόνες τεχνολογίες κι ενεργοβόρες βιομηχανίες αχρείαστες!
4. Τέτοιοι φόβοι δεν είναι καινούργιοι. Τους εκφράζουν οι ρηχοί διανοούμενοι σχεδόν σε κάθε γενεά των τελευταίων τριών αιώνων.
Η μόνη ορθή γνώμη των τριών άσχετων σχετίζεται με το πεπερασμένο του πλανήτη. Μα και αυτό είναι γενικόλογο και αγνοεί την ουσία του προβλήματος.
Ο αέρας, το ηλιόφως και το νερό ανανεώνονται ακατάπαυστα. Επομένως δεν είναι πεπερασμένα – για όσο δεν επεμβαίνουμε στη ζωή του ίδιου του ήλιου. Οι υδάτινοι πόροι δεν είναι ισομερώς κατανεμημένοι από την ίδια τη Φύση σε όλες τις περιοχές του πλανήτη. Αλλά η έλλειψη σε πολλά μέρη οφείλεται σε κακοδιαχείριση όπου κυριαρχούν ποταπά συμφέροντα.
Δυστυχώς επεμβαίνουμε καταστροφικά στα οικολογικά συστήματα και ρυπαίνουμε αέρα, νερό και γη. Η δράση αυτή οπωσδήποτε περιορίζει αυτά τα στοιχεία στη φυσική τους κατάσταση και λειτουργία. Επιπλέον εγκαθιδρύονται ολιγοπωλιακά συμφέροντα στην εκμετάλλευσή τους.
Σε τελευταία ανάλυση μόνο η γη, η στερεή επιφάνεια του πλανήτη είναι όντως πεπερασμένη, ιδίως σε σχέση με τον αυξανόμενο ανθρώπινο πληθυσμό. Κι εδώ είναι το πραγματικό και μόνο πρόβλημα. Διότι κάθε άνθρωπος χρειάζεται πρωταρχικά χώρο πάνω στη γη για να υπάρχει, να κατοικεί και να εργάζεται.
Αυτό το πρόβλημα λύνεται με την Γεωφορολόγηση, όπως γράφω συνεχώς.
Όλα τα άλλα είναι κουραφέξαλα – ή εκ του πονηρού.
5. Μια άλλη διατύπωση των θεωρητικών που είναι ολοκληρωτικά ορθή λέει πως μια οικονομία βοηθιέται από την συνεργασία και τη διαμοίραση πόρων. Δυστυχώς και αυτή παρουσιάζεται αόριστα και γενικόλογα.
Συνεργασία υπάρχει μα είναι άνιση διότι οι ακτήμονες μειονεκτούν και πρέπει να πληρώσουν ιδιοκτήτες ή να δεχθούν χαμηλούς μισθούς. Θα γίνει αληθινή συνεργασία μόνο αν εφαρμοστεί πλήρως η Γεωφορολόγηση.
Το μέτρο της Γεωφορολόγησης θα επιφέρει και ορθή διαμοίραση πόρων καθώς και πλούτου όπως δείχνει το διάγραμμα. Το Λ είναι λιμάνι (ή σιδηροδρομικό κέντρο ή αεροδρόμιο). Το Μ είναι οι μισθοί (=απολαβές, αμοιβή εργασίας) και το Π είναι η Πρόσοδος που πηγαίνει στο κράτος.
Αλλά αυτή η κατάσταση ισχύει μόνο για μια Πολιτεία. Χώρες με χρυσάφι, διαμάντια και άλλους πολύτιμους φυσικούς πόρους πλεονεκτούν απέναντι σε χώρες που δεν έχουν τέτοιους ή αντίστοιχους φυσικούς πόρους. Άντε να πεισθούν οι οι πρώτες να διαμοιράζονται τους πόρους τους παγκοσμίως! Εδώ απαντάται η άγνοια με την αναλγησία, αλαζονεία και απληστία.
Η μόνη παρηγοριά είναι πως οι αναπτυσσόμενες τεχνολογίες που βασίζονται σε αιολική και ηλιακή ενέργεια δεν θα νιώθουν κανένα μειονέκτημα αφού υπάρχει αρκετός άνεμος παντού και ηλιόφως, σε μικρότερο βαθμό, που όμως αξιοποιείται ολοένα πιο πολύ.
6. Ο καπιταλισμός είναι άρρωστος βασικά λόγω ιδιωτικοποίησης των εδαφών και πανηλίθιας φορολογίας – για κανέναν άλλο λόγο. Τα κέρδη από χρηματοπιστωτικές δραστηριότητες μπορούν να ρυθμίζονται κάλλιστα με αυστηρούς νόμους όπως αυτούς που απαγορεύουν τον φόνο, τη νοθεία, την κλοπή και την απάτη – δηλαδή με απαγόρευση του χρηματοπιστωτικού τζόγου!
Αλλά οι νόμοι θα πρέπει να εφαρμόζονται. Και πρώτιστα δεν πρέπει να επιτρέπεται οι πολιτικοί να εξαπατούν τους ψηφοφόρους με ψεύτικα «θα… θα…. θα…”, να ευνοούν ψηφοφόρους πελάτες και να συγκαλύπτουν παρανομίες!
Πολλοί απορούν γιατί δεν φυλακίζονται οι πολιτικοί αυτοί όπως άλλοι απατεώνες.
