1. Ο πολιτισμός είναι προϊόν της νοημοσύνης. Όλοι τον θέλουμε με τις ιδιότητές του της αλήθειας και της δικαιοσύνης.
Η βαρβαρότητα επίσης είναι προϊόν της νοημοσύνης, μα εδώ η νοημοσύνη περιορίζεται στενά στην ικανοποίηση προσωπικών αναγκών και φιλοδοξιών, παραγνωρίζοντας τις ανάγκες των άλλων. Εδώ το γνώρισμα είναι η αρπαγή.
Σήμερα η αρπαγή, η απάτη και η αδικία μοιάζουν να κυριαρχούν. Όποιοι πολίτες, όπου και όσο μπορούν, κλέβουν τους άλλους, κλέβουν το κράτος. Το κράτος πάλι αρπάζει σε φόρους όσα μπορεί και δίνει άθλιες υπηρεσίες στην υγεία, στην παιδεία, στη δικαιοσύνη, στην ασφάλεια. Και μεγάλες ολιγοπωλιακές επιχειρήσεις καταδυναστεύουν και εκμεταλλεύονται τους πάντες. Και όλα αυτά σε ένα πυκνό, περίπλοκο πλαίσιο νόμων της Πολιτείας.
Η κατάσταση αυτή είναι πασίγνωστη. Και φυσικά δεν είναι τυχαία: παράγεται από τους νόμους της Φύσης και τους νόμους των ανθρώπων.
2. Ο νόμος της Φύσης δεν είναι ούτε καλός ούτε κακός. Είναι αυτός που είναι, τέτοιος που είναι- αμετάβλητος και αξιόπιστος.
Όσες φορές και αν ρίξεις ένα μπαλάκι ψηλά, αυτό θα ξαναπέσει κάτω, εκτός κι αν παρέμβει κάποιο αντισταθμιστικό μηχανικό μέσο και το κρατήσει ψηλά.
Αν φυτέψουμε παντζάρια, θα φυτρώσουν παντζάρια- όχι μανιτάρια. Θα φυτέψουμε ελιόδεντρα αν θέμε ελιές και αν θέμε μήλα θα φυτέψουμε μηλιές.
Το σπέρμα δε του ποντικού ουδέποτε παράγει ελέφαντα.
Τέτοιοι λοιπόν είναι οι φυσικοί νόμοι, αμετάβλητοι και αξιόπιστοι και οι καλοί νόμοι των ανθρώπων πάντα τους λαμβάνουν υπόψη.
Και τα καλά έργα τους (ναυσιπλοΐα, αεροπλοΐα) επίσης πάντα τους λαμβάνουν υπόψη.
Ο πολιτισμός παράγεται από καλούς νόμους και καλά έργα της νοημοσύνης που γνωρίζει και συμμορφώνεται με τους φυσικούς νόμους. Η βαρβαρότητα με την αρπαγή και τη γενικότερη βία της παράγεται από νόμους και έργα της μειωμένης νοημοσύνης που δεν λαμβάνει υπόψη της τους φυσικούς νόμους.
3. Ποιος είναι ο ένας φυσικός νόμος που συνοψίζει όλους τους άλλους φυσικούς νόμους στην Πολιτική Οικονομία;
Είναι άραγε αφύσικο αυτοί που εργάζονται να έχουν τη φυσική αμοιβή της εργασίας τους απολαμβάνοντας τα προϊόντα της ;
Εντούτοις παντού σήμερα, σε όλες σχεδόν τις οικονομικές δραστηριότητες, βλέπουμε ανθρώπους να μην εργάζονται και όμως να απολαμβάνουν τους καρπούς της εργασίας ανθρώπων που όντως εργάζονται!
Στο έργο του “Τι είναι θρησκεία” (Αθήνα 2003) ο Λ. Τολστόι, ο μεγάλος Ρώσος μυθιστοριογράφος, υποδείχνει (κεφάλαιο ΙΙ) πως οι επιστημονικές έρευνες της εποχής του (όπως και σήμερα) αποφεύγουν να απαντήσουν σε βασικά ουσιαστικά ερωτήματα και ασχολούνται με δευτερεύοντα ζητήματα παράγοντας περίπλοκες θεωρίες. Στη δε Πολιτική Οικονομία, γράφει, δεν εξετάζεται το βασικό ερώτημα “πώς και γιατί κάποιοι άνθρωποι δεν κάνουν τίποτα, ενώ κάποιοι άλλοι δουλεύουν γι’ αυτούς ;” (σ.59).
4. “Ου βλάψεις” είναι ο φυσικός καθολικός νόμος για τη συμπεριφορά μας: να μην κάνουμε τίποτα που θα βλάψει τον εαυτό μας, άλλους ή το φυσικό περιβάλλον.
“Ου κλέψεις” είναι ο φυσικός νόμος στη σφαίρα της Πολιτικής Οικονομίας.
Δυστυχώς, παρότι ο φυσικός νόμος είναι πασίγνωστος παραγνωρίζεται και έχουμε ως αποτέλεσμα απάτη και αδικία, σφετερισμό και υποκρισία καθώς ορισμένοι, συχνά με την ευλογία της νομοθεσίας, θερίζουν εκεί όπου δεν έσπειραν οι ίδιοι.
Το διάγραμμα είναι μια επέκταση του διαγράμματος στο προηγούμενο άρθρο.
5. Όλοι θέλουμε να θεωρούμαστε αξιοπρεπείς, έντιμοι, ηθικοί, καλοί άνθρωποι. Όμως τα παλαιά ήθη και έθιμα της γενναιοδωρίας, εντιμότητας, ευγένειας, καλοσύνης, φιλοξενίας και παρόμοια, έχουν θαφτεί κάτω από το άμεσο, προσωπικό συμφέρον.
Στις τωρινές συνθήκες πελατειακού κράτους κυριαρχεί το προσωπικό συμφέρον και αυτό ρυθμίζει τη διακυβέρνηση. Οι κυβερνήτες και νομοθέτες ψηφίζονται από τις μάζες που επιδιώκουν τα προσωπικά τους συμφέροντα παραγνωρίζοντας τις ανάγκες των άλλων και του σύνολου έθνους.
Οι κυβερνήσεις ενδίδουν στις μαζικές επιθυμίες διότι η δική τους φιλοδοξία είναι να διατηρούνται στην εξουσία.
Η καλλιέργεια ( =παιδεία) και ο πολιτισμός είναι εσωτερικές ιδιότητες με βάση την κατανόηση του φυσικού νόμου και δικαίου. Μόνο αν άνθρωποι με αυτές τις ιδιότητες κυβερνήσουν ή επηρεάσουν αποφασιστικά τους κυβερνήτες, το φυσικό, ορθό και δίκαιο θα εισχωρήσει στην Πολιτεία και τον οργανισμό της.
6. Δυστυχώς παντού σήμερα ούτε οι κυβερνήσεις και σύμβουλοί τους, ούτε οι πανεπιστημιακοί οικονομολόγοι, ούτε οι μάζες καταπιάνονται με τον κύριο νόμο της Πολιτικής Επιστήμης “Ου κλέψεις”. Μάλλον κάνουν πως δεν τον ξέρουν.
Οι μάζες απαιτούν περισσότερα χρήματα και καλύτερες δημόσιες υπηρεσίες αλλά θέλουν να δουλεύουν λιγότερο και να μην πληρώνουν φόρους. Οι πανεπιστημιακοί εκκολάπτουν και συνεχώς αναθεωρούν τα δόγματά τους. Οι κυβερνήτες ανεβάζουν ή κατεβάζουν τα επιτόκια, αυξάνουν ή μειώνουν φόρους, κρατικοποιούν ή αποκρατικοποιούν επιχειρήσεις, διορίζουν ή σπανιότερα, απολύουν δημοσίους υπαλλήλους και παρόμοια.
Αυτά όλα ασχολούνται με αποτελέσματα, όχι αιτίες. Παθιασμένοι με τα συμφέροντά τους, όλοι αυτοί, άνθρωποι μειωμένης νοημοσύνης και περιορισμένης κατανόησης δεν εξετάζουν αιτίες.
Αντί να πάνε στις ρίζες και να φυτέψουν στη θέση των ελιόδεντρων μηλιές, προσπαθούν να μετατρέψουν σε μήλα τις ελιές. Αντί να πάνε στο σπέρμα και να το αλλάξουν, προσπαθούν να τεντώσουν και να φουσκώσουν τον ποντικό σε ελέφαντα.
Είναι όλοι ανίκανοι να δουν πως τα επιτόκια, οι φόροι και όλα τα άλλα τεχνάσματα δεν πρόκειται ποτέ να επιφέρουν γενναιοδωρία, εντιμότητα, ευγένεια, καλοσύνη, φιλοξενία και τις άλλες πολυπόθητες αρετές , το Δίκαιο και την καλοσύνη της Καλλιέργειας και του Πολιτισμού.
Χρειάζεται ολότελα διαφορετική παιδεία! Χρειάζεται ολότελα διαφορετική νομοθεσία που να περιορίζει τη δράση του προσωπικού συμφέροντος.
7. Η γη όλη δίνεται από το Σύμπαν σε όλη την ανθρωπότητα, όχι σε μια ή άλλη ομάδα, παρότι κάθε άνθρωπος πρέπει να έχει ένα κομμάτι για να κατοικεί και να εργάζεται. Η αξία της γης αντανακλά τα πλεονεκτήματα που της επιχορηγεί η ύπαρξη και ανάπτυξη της κοινότητας.
Τρεις είναι οι πρωταρχικοί συντελεστές της παραγωγής όλου του πλούτου: γη, εργασία και κοινωνία και αυτοί μόνο είναι οι δικαιούχοι στα προϊόντα.
Η γη δεν έχει ανάγκη από αμοιβή. Η αμοιβή της εργασίας είναι το σύνολο προϊόν στη λιγότερο παραγωγική ζώνη. Το υπόλοιπο, η πρόσοδος ή υπεραξία είναι η αμοιβή της κοινωνίας.
Και η Γεωφορολόγηση εξασφαλίζει τη δίκαιη κατανομή του πλούτου.
