1. Σε μια ευνομούμενη Πολιτεία οι πολίτες δεν πληρώνουν κανένα φόρο. Το μάζεμα της προσόδου (ή “φόρος” επί των αξιών της γης) από το κράτος δεν είναι φόρος. Η πρόσοδος δημιουργείται από την ύπαρξη της Πολιτείας, είναι η φυσική αμοιβή της Πολιτείας και πρέπει να δίνεται σε κείνη.
Δεν είμαι ο πρώτος που διατυπώνει αυτή την άποψη. Το 1996 ο Νίκος Καζάνας δημοσίευσε ένα βιβλιαράκι με τίτλο Κοινωνία δίχως Φόρους (Ελληνικά Γράμματα – εξαντληθέν τώρα) όπου προτείνει εκτενώς την ίδια ιδέα και αναφέρει αρκετούς προγενέστερους.
Η κυβέρνηση πρέπει να έχει έσοδα για να εκτελεί τις απαραίτητες λειτουργίες της. Η πηγή εσόδων της πρέπει να είναι μόνο η πρόσοδος. Ο,τιδήποτε άλλο είναι κλοπή και όσοι πληρώνουν είναι συνένοχοι.
Πέντε σημεία χρειάζεται να κατανοηθούν: α) αντιστοιχία φοροπληρωμών και δημόσιων υπηρεσιών· β) δήθεν αναδιανομή του πλούτου· γ) μετακύλιση σε τιμές και αύξηση πληθωρισμού· δ) μείωση κερδών και μισθών· ε) φοροδιαφυγή και διαφθορά.
2. Ο ισχυρισμός πως οι φόροι ανταποδίδονται σε δημόσιες υπηρεσίες για την εύρυθμη λειτουργία του κράτους και υπηρεσίες μέριμνας σε παιδεία, υγεία, ραδιοτηλεόραση κλπ., είναι εντελώς ψευδής ή παραπλανητικός.
Όλες οι δημόσιες υπηρεσίες στην Ελλάδα ήταν και είναι κάτω του μέτριου, εκτός αν σου τύχει κάποιος ευσυνείδητος υπάλληλος.
Η παιδεία σε όλες τις βαθμίδες και η υγειονομική περίθαλψη είναι άθλιες μόλις τις συγκρίνεις με εκείνες μιας πολιτισμένης ευρωπαϊκής χώρας, όπως η Βρετανία ή Γερμανία.
Η κρατική ραδιοτηλεόραση, ειδικά το κανάλι της Βουλής (η μόνη περίπτωση σε όλη την Ευρώπη), είναι χαμηλότατης στάθμης ακόμα και όταν δεν επιδίδονται σε κυβερνητική προπαγάνδα. Καμία σχέση με το BBC.
Όπως είπε ο C. Harris του Πανεπιστημίου Columbia και Γενικός Διευθυντής της Αμερικανικής Εταιρείας Πολιτικών Επιστημών (1994): “Στην περίπτωση των φόρων, το άτομο δεν δέχεται ούτε περισσότερες ούτε λιγότερες υπηρεσίες αν πληρώνει περισσότερο ή λιγότερο φόρο.” Και ο Βρετανός οικονομολόγος Hugh Dalton, υπουργός Οικονομικών στην κυβέρνηση Άτλη, έγραψε (Principles of Public Finance, 1922): “Ένας φόρος είναι μια καταναγκαστική εισφορά που επιβάλλεται από το κράτος άσχετα με το ακριβές μέγεθος των υπηρεσιών που παρέχονται στον φορολογούμενο”. Και την ποιότητά τους προσθέτω.
3. Κανείς πολίτης ποτέ στη γνωστή Ιστορία δεν έγινε, λόγω φόρων, από φτωχός πλούσιος, εκτός από φοροεισπράκτορες, βασιλείς και κυβερνήσεις. Το αντίθετο όμως συμβαίνει συχνότατα.
Παλιά λεγόταν “αναλογική φορολογία” (Άνταμ Σμιθ: πληρώνεις ανάλογα με το εισόδημά σου). Εξακολουθεί να λέγεται έτσι μα με τη σοσιαλιστική νοοτροπία και τη δήθεν φροντίδα για τους φτωχούς λέγεται και «προοδευτική»: όσο μεγαλύτερο το εισόδημά σου τόσο μεγαλύτερος ο φόρος.
Αυτή είναι μια πελώρια απάτη (Καζάνας, σ 23). Πρώτον, οι μεγαλοεισοδηματίες σπάνια φορολογούνται στο ακριβές εισόδημά τους, διότι τα έχουν καλά και με τους έφορους και με τους υπουργούς – δίνοντας μίζες και στους δύο. Δεύτερον, μετακυλίουν μέρος τουλάχιστον των φόρων στις τιμές αγαθών και υπηρεσιών που προσφέρουν στις μάζες. Τρίτον, υπάρχουν έμμεσοι φόροι τους οποίους πληρώνουν όλοι.
Συνεπώς αντί να μειώνεται η ανισότητα μεταξύ πλουσίων και φτωχών αυξάνεται θεαματικά, όπως έχουν επισημάνει όλες οι σχετικές στατιστικές.
4. Ήδη αναφέρθηκε η μετακύλιση. Αυτή είναι γενικός κανόνας. Τελικά τους φόρους τους πληρώνουν όλοι όσοι εργάζονται στην παραγωγή αγαθών και υπηρεσιών. Όλοι οι φόροι αντλούνται από τον πλούτο που παράγει η εργασία του ανθρώπου πάνω στους φυσικούς πόρους του σύμπαντος.
Όποτε αυξάνονται οι φόροι, οι παραγωγοί αυξάνουν τις τιμές τους αντίστοιχα. Δεν παρατηρείται όμως και το αντίθετο όταν μειώνονται οι φόροι – ή πολύ σπάνια.
Η μετακύλιση φέρνει ακρίβεια. Οι μισθωτοί ζητούν αυξήσεις και, σε ομαλές συνθήκες με τη συνδρομή των συνδικαλιστών, τις παίρνουν.
Αυτά δημιουργούν το σπιράλ του πληθωρισμού. Η κυβέρνηση τώρα περιορίζει τη ρευστότητα. Διάφορες οριακές επιχειρήσεις κλείνουν ως αποτέλεσμα και η ανεργία αυξάνεται. Η κυβέρνηση επιβάλλει νέα μέτρα για αύξηση της ρευστότητας και πρόσθετες κρατικές “αναπτυξιακές” δαπάνες… και ο κύκλος επαναλαμβάνεται.
5. Οι φόροι γενικά αφαιρούν από την παραγωγή αδιακρίτως. Τα κέρδη που κρατούν ζωντανές τις επιχειρήσεις μειώνονται καθώς και οι μισθοί.
Ο Δρ Ronald Burgess, τέως Διοικητής του Economic Study Association, Λονδίνο, δείχνει στο βιβλίο του Public Revenue without Taxation (Λονδίνο 1993) πως το τωρινό φορολογικό σύστημα παντού είναι μια από τις βασικές αιτίες και πληθωρισμού και ανεργίας και γενικότερα φτώχειας. Τονίζει πως κάθε πολίτης έχει δικαίωμα σε ότι παράγει με τη δική του εργασία (σ 12). Και ας μη νομισθεί πως ο συγγραφέας είναι μαρξιστής.
6. Η φοροδιαφυγή καλά κρατεί στην κοινωνία μας.
Διαβάζω διάφορες αρλούμπες για το φοβερό έγκλημα που διαπράττεται και ακούω διάφορους απατεώνες πρωθυπουργούς (τελευταίος και καλύτερος ο κ. Τσίπρας) πως θα πατάξουν τους φοροδιαφεύγοντες με τους έντιμους υπουργούς τους και τα κλιμάκια των “αδιάφθορων” φοροεισπρακτόρων τους.
Αυτές τις εξαγγελίες τις ακούμε δεκαετίες.
Όπως ακριβώς ακούμε και για τα διάφορα σκάνδαλα των άσπιλων κυβερνητών μας. Ήταν η ροζ βίλλα του μεγάλου «αείμνηστου». Τώρα έχουμε τις μετοχές του κ. Φλαμπουράρη, κομμουνιστή εργολάβου και μέντορα του κ Τσίπρα, και το αδήλωτο ένα εκατομμύριο του υπουργού Σταθάκη. Μετά, οι πολλαπλοί μισθοί της οικογένειας Δούρου….
7. Πώς να μην υπάρχει διαφθορά σε όλες τις βαθμίδες του κράτους;
Ποιος δεν θα προσπαθήσει να φοροδιαφύγει όταν μπορεί και ποιος δεν θα δώσει μια μίζα για να πετύχει τον σκοπό του, ειδικά όταν παντού, σε νοσοκομεία, πολεοδομίες, δασαρχεία κλπ., όλοι ζητούν κάποια ελεημοσύνη αν είναι η υπόθεσή σου να προχωρήσει;…
