Στο Διαδίκτυο παρουσιάστηκε 5/2/21 άρθρο από κάποια Rachel Bartlett, εξειδικευμένη σε Social Behaviour, άρθρο στο οποίο εξομολογείται πως έζησε υπό κομμουνιστικό καθεστώς. Δεν λέει ούτε σε ποια χώρα ούτε για πόσα χρόνια, μα έζησε αρκετά εκεί ώστε να ξέρει πολύ καλά τις συνθήκες που επικρατούσαν. Στο τέλος ευχαριστεί γαλλιστί κάποιον David Lepage που μετέφρασε το γραπτό της ώστε να δημοσιευθεί στα Αγγλικά.
Σπούδασε, γράφει, και στη Νέα Υόρκη και είχε καθηγητές οι οποίοι δίδασκαν (και διδάσκουν, και όχι μόνο στο Manhattan) πως ο σοσιαλισμός δεν είναι ίδιος με τον κομμουνισμό και πως αυτός δεν είναι «πραγματικός κομμουνισμός». Μα η κυρία λέει πως είχε στη χώρα της διδαχθεί «εκατοντάδες ώρες» τον Μαρξισμό–Λενινισμό και πως μεγάλωσε κι έζησε σε «ένα σαραβαλιασμένο πολιτικό καθεστώς με 16 εκατομμύρια ειδικούς στον Μαρξισμό–Λενινισμό»! Και αυτά τα 16 εκμ ειδικών στον σοσιαλισμό δεν κατάφεραν επί 40 έτη να κάνουν αυτήν τη φρίκη «νεκρών μυαλών» να λειτουργήσει για το καλό των πολιτών! Πόσες ακόμα μέρες εφαρμογής του καθεστώτος χρειάζονται για να καταλάβουν αυτοί οι ειδικοί πως οι άνθρωποι δεν μπορούν να ζουν σε ένα απάνθρωπο σύστημα σαν τον κομμουνισμό/σοσιαλισμό; Οπότε τι λένε αυτοί όλοι οι καθηγητές;
Δεν έχει σημασία, συνεχίζει, πώς αποκαλείς το καθεστώς – σοσιαλισμό, κομμουνισμό, σοσιαλιστική δημοκρατία. Η πραγματικότητα είναι πως δεν υπάρχουν σε αυτό το καθεστώς αρκετά παυσίπονα σε ένα παιδικό οδοντιατρείο· δεν έχεις μεγάλες επιλογές για την καριέρα που θέλεις να ακολουθήσεις· δεν επιλέγεις πού θέλεις να ζεις και να εργάζεσαι. Θα έχεις δωρεάν υγειονομική περίθαλψη με αντάλλαγμα την αποδοχή ζωής σε μια απέραντη υπαίθρια φυλακή.
Κανονικά αυτό το κείμενο θα μπορούσε να ανήκει στην (παρα)-ψυχολογία. Διότι η κυρία αναδεικνύει την ελαττωματική λειτουργία καθηγητάδων και πολιτικάντηδων και την παράνοια της Αναρχοαριστεράς.
Οι καθηγητάδες που ειδικεύονται σε αυτά τα θέματα διυλίζουν τον κώνωπα απλώς και μόνο για να διατηρούν τα προνόμια της ειδικότητας τους μη θέλοντας να αποδεχθούν πως όλη η πανσπερμία σοσιαλιστικής και αναρχοαριστερής σαχλαμάρας, τα εκατομμύρια δημοσιεύσεων, ανήκουν μαζί με τις θεωρίες και τα μυαλά τους στον σκουπιδοτενεκέ της Ιστορίας. Όλες αυτές οι ετικέτες με τις αποχρώσεις και τους ιδιαίτερους προσδιορισμούς τους αναφέρονται σε ένα και το ίδιο απάνθρωπο σύστημα οικουμενικής μιζέριας. Αλλά με το να βρίσκουν και να διαλαλούν ιδιαιτερότητες και διαφορές εδώ ή εκεί νομίζουν πως διαφωτίζουν τον κόσμο ενώ στην πραγματικότητα σκεπάζουν ένα φρικαλέο έγκλημα – το οποίο παρακολουθούσαμε για πάνω από 40 έτη!
Μετά είναι οι Τσίπρες και οι Κουτσούμπες και οι συνοδοιπόροι, οι αγωνιστές κι επαναστάτες της δεκάρας, που ανατράφηκαν στην κοινωνία της αφθονίας και δεν γνώρισαν την καταπίεση της μη-επιλογής, τον εγκλεισμό σε γκουλάγκ και ιδρύματα, τον πόνο της πείνας και του μαστιγίου και την παράλυση της ζωής: και φωνασκούν από την ασφάλεια και σιγουριά μιας κοινωνίας που θέλουν να καταστρέψουν.
Ναι σίγουρα, η σοσιαλδημοκρατία μας έχει φοβερά ελαττώματα. Τα χειρότερο είναι που επιτρέπει σε αυτούς μπαχαλάκηδες να την υπονομεύουν.
