1. Στην εποχή μας η φορολογία είναι γενικά νόμιμη κλοπή εκ μέρους του κράτους. Το κράτος με τους φόρους του ουσιαστικά κατακλέβει τους πολίτες του. Δυστυχώς ούτε οι κυβερνώντες μα ούτε και οι κυβερνώμενοι το αντιλαμβάνονται!
Όλοι πιστεύουμε τις χοντρές ανοησίες που έχουν σωρευθεί τα τελευταία 200 έτη ως “επιστήμη” των Οικονομικών, ως Οικονομολογία ή Πολιτική Οικονομία (= αληθινός τίτλος).
Μόνο οι ελάχιστοι που κατανόησαν (και κατανοούν) την αληθινή φύση της Πολιτικής Οικονομίας, κατανοούν ποια θα έπρεπε να είναι η ορθή φορολογία. Διότι και οι δύο έχουν τις ίδιες απλές αρχές. Ας τις ερευνήσουμε, λοιπόν.
Η ΠΟ εξετάζει γενικά την παραγωγή, διάθεση και κατανάλωση του πλούτου που είναι αγαθά και υπηρεσίες.
Η ενασχόληση με τα δημοσιονομικά (προϋπολογισμός κρατικών δαπανών κι εσόδων, ισοζύγια εμπορικά κ.λπ.) και την επιχειρηματική λειτουργία δεν ανήκουν στην ΠΟ, αλλά το πρώτο στη Διοίκηση και το δεύτερο στη Λογιστική Επιχειρήσεων – ή, όπως αλλιώς λέγονται με δήθεν επιστημονική σοβαροφάνεια, Μακροοικονομικά και Μικροοικονομικά.
2. Η ΠΟ γνωρίζει απλά και σίγουρα πως σε τελευταία ανάλυση, μόνο δύο πρωταρχικοί συντελεστές παράγουν πλούτο (αγαθά και υπηρεσίες προς διάθεση και κατανάλωση): αφενός ο Άνθρωπος με την Εργασία του και αφετέρου η περιβάλλουσα Φύση με τους πόρους της.
Πιο απλά, ο πλούτος παράγεται από την εργασία των ανθρώπων πάνω στη γη και τους φυσικούς πόρους κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες. Αλλιώτικη ήταν η παραγωγή πλούτου στη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία όπου οι πλείστοι εργαζόμενοι ήταν δούλοι, αλλιώτικη στη Γροιλανδία με τις παγωμένες εκτάσεις, αλλιώτικη στις ΗΠΑ στις αρχές του 18ου αιώνα με τις εύφορες, σχεδόν απέραντες, δωρεάν διαθέσιμες, πεδιάδες και αλλιώτικη στη σύγχρονη Αραβία με τα πετρέλαια και το αυταρχικό καθεστώς της. Εδώ αναφέρω ενδεικτικά 4 διαφορετικά είδη συνθηκών που είναι σε κάθε περίπτωση ένα μείγμα κλιματικών και πολιτικών στοιχείων. Και αυτές συντελούν στην παραγωγή έχοντας στοιχεία από τους δύο άλλους.
Όλα τα εισοδήματα, ιδιωτικά και κρατικά, προέρχονται τελικά από την παραγωγή πλούτου. Αν δεν υπάρχουν αγαθά και υπηρεσίες δεν υπάρχουν εισοδήματα.
Τα ιδιωτικά εισοδήματα προέρχονται από εργασία ή από ενοίκια, τόκους και παρόμοια.
Το κρατικό εισόδημα προέρχεται ως επί το πλείστον από τη φορολογία που είναι και η φυσιολογική μέθοδος.
3. Αφού δυο είναι οι πρωταρχικοί συντελεστές (Εργασία και Γη), αυτοί θα προσφέρονται και ως αντικείμενα φορολόγησης. Τίποτε άλλο. (Στην πραγματικότητα και οι Συνθήκες, όπως ανέφερα πιο πάνω, στο τμήμα §2, είναι ένας πρωταρχικός συντελεστής, αλλά τον παραμερίζουμε για την παρούσα ανάλυση.)
Σήμερα, παντού σχεδόν η σύνολη φορολογία πέφτει πάνω στην Εργασία. Οι συνήθεις φόροι εισοδήματος, κερδών, πολυτελείας, ΦΠΑ, υπέρ τρίτων κ.λπ., είναι τελικά επί της Εργασίας.
Ακόμα και φόροι επί περιουσίας όπως ο ΕΝΦΙΑ και ο φόρος ΜΑΠ είναι φόροι επί της Εργασίας εφόσον κτίσματα, καλλιέργειες και ορυχεία είναι προϊόντα Εργασίας.
Παντού οι φόροι αυτοί όλοι προκαλούν στρεβλώσεις στην οικονομία και μακρόχρονα τις κρίσεις ύφεσης ή κραχ που ξεσπάνε σε συχνά διαστήματα. (Υπάρχουν και άλλοι παράγοντες που συμβάλλουν στην εμφάνιση κρίσεων.)
Μια πρώτη και άμεση παρενέργεια εμφανίζεται ως μείωση της επιθυμίας για εργασία στους ανθρώπους. Γιατί, σκέφτεται ο κάθε τύπου παραγωγός, πρέπει το κράτος να αφαιρεί από τη φυσική αμοιβή της εργασίας μου; Αφού θα παίρνει από τη εργασία μου, θα κάνω ό,τι μπορώ για να χάνω όσο το δυνατόν λιγότερα.
Όμοια και χειρότερη παρενέργεια προκαλεί το λεγόμενο σύστημα προοδευτικής ή αναλογικής φορολογίας με το οποίο όσο περισσότερα κερδίζεις (ή έχεις) τόσο περισσότερο φόρο εισοδήματος πληρώνεις. Οπότε σκέφτεσαι τώρα «Γιατί να εργάζομαι και να παράγω πιο πολλά; Για την εφορία;»
Τέτοια βλακώδης φορολόγηση λειτουργεί πρώτα ως φρένο στην παραγωγικότητα και ανάπτυξη και μετά ως κίνητρο για φοροδιαφυγή!
4. Απομένει λοιπόν η Γη. Με αυτό εννοώ την επιφάνεια σκέτη προτού γίνει πάνω της κάποια εργασία – φράξιμο, κτίσιμο, καλλιέργεια, σκάψιμο, εξόρυξη κ.λπ.
Η γη όλη έχει αξία – αλλού μικρή, αλλού μεγάλη. Όσο πιο επιθυμητή είναι μια τοποθεσία (οικόπεδο στην πόλη, αγροτεμάχιο στην ύπαιθρο) τόσο μεγαλύτερη η αξία της. Τη μεγαλύτερη αξία (υπεραξία, κατά πολλούς) την έχουν τοποθεσίες στο κέντρο μεγαλουπόλεων και δη της πρωτεύουσας και περιοχές με πολύτιμους πόρους όπως ευγενή ορυκτά και μέταλλα, πολύτιμοι λίθοι και υλικά καυσίμων, ή περιοχές μεγάλου τουριστικού ενδιαφέροντος.
Τα εδάφη (σκέτη επιφάνεια, είπαμε) πέφτουν σε ζώνες ή περιοχές ίδιας αξίας. Αυτών των αξιών η φορολόγηση δεν επιφέρει καμιά στρέβλωση στην οικονομία – εφόσον μένουν αφορολόγητες οι αξίες περιθωριακών εδαφών – ας πούμε, πχ. από 1 ευρώ το τετραγωνικό μέτρο και κάτω. (Εδώ θα χρειαστούν μερικές διευκρινήσεις στο μέλλον.) Τέτοιες είναι βραχώδεις βουνοπλαγιές ή πετρώδεις, άγονες περιοχές δίχως άλλο ενδιαφέρον, όπως π.χ. ο τουρισμός.
Αυτή η Γεωφορολόγηση (Land Value Taxation), όπως την ονόμασαν 2-3 συγγραφείς που έγραψαν παλαιότερα για το θέμα, ενθαρρύνει την παραγωγικότητα και την ανάπτυξη. (Είναι αξιοπερίεργο κι ενδεικτικό της μεγάλης άγνοιας το ότι σήμερα διάσημοι οικονομολόγοι δεν προωθούν καθόλου αυτήν την αρχή, παρότι όλοι την αναφέρουν σύντομα στα εγχειρίδιά τους!) Επίσης, είναι δίκαιη αφού οι αξίες αυτές, που αρχικά, σε παλαιότερα έτη μπορεί να οφείλονταν κυρίως στην ευφορία εδάφους, (ανα)διαμορφώνονται τώρα με τη φυσική ανάπτυξη της κοινωνίας, την αύξηση του πληθυσμού, την πρόοδο των επιστημών και της τεχνολογίας και την παρουσία και προώθηση των καλών τεχνών (θέατρο, συναυλίες, μουσεία, γκαλερί κ.λπ.). Αυτά όλα είναι ένα συστατικό, μαζί με το καθεστώς διακυβέρνησης, του τρίτου συντελεστή που ονομάσαμε «Συνθήκες». Αυτό επίσης επισημαίνεται μα δεν προωθείται!
5. Για παράδειγμα, σε μια παραθαλάσσια περιοχή με ωραία παραλία και καθαρά νερά, δημιουργείται ένας μικρός οικισμός. Σε 5-6 χρόνια η περιοχή έχει αναπτυχθεί με φωτισμένους δρόμους, ηλεκτροδότηση, υδροδότηση, δίκτυο αποχέτευσης, ένα σουπερμάρκετ, κινηματογράφο κ.λπ. – και οι αξίες των οικοπέδων έχουν αυξηθεί. Οι ιδιοκτήτες τριγύρω δεν έκαναν τίποτα. Άλλοι εργάστηκαν και συνεχίζουν. Μα το οικονομικό όφελος το εισπράττουν οι ιδιοκτήτες των οικοπέδων.
Είναι και δίκαιο και φυσικό και αποδοτικότερο αυτές οι αξίες να επιστρέφονται στο κράτος που αντιπροσωπεύει την κοινωνία, αφού βασικά δημιουργούνται από την ίδια την ύπαρξη και ανάπτυξη της κοινωνίας. Η επισήμανση είναι πανάρχαια.
Το επεσήμανε και ο Μαρξ σε πολλά κείμενά του ως βάση κάθε άλλου μονοπωλίου. Μα οι διάφοροι «μαρξιστές» έχουν κολλήσει στην πάλη των τάξεων, στο «κεφάλαιο» που εκμεταλλεύεται τους εργαζόμενους και στην κρατικοποίηση των μέσων παραγωγής (και τα τρία λαθεμένα) και αγνοούν το βασικό στοιχείο της γης!
Αυτή η εθελοτυφλία από δεξιούς και αριστερούς είναι παράξενη.
Έχω γράψει συχνά στο παρελθόν για το θέμα και θα επανέλθω από νέα σκοπιά.
