ΠΟ3δ: Ο Μαρξ και η απάτη του μαρξισμού

1. Είναι καιρός να ρίξουμε λίγο φως σε ακόμα μια μεγάλη απάτη των κομμουνιστών και των παντοειδών αριστερών ή μαρξιστών.

Υπάρχουν σήμερα στην Ελλάδα τρία μεγάλα κόμματα, και μερικά μικρά που αριθμούν ελάχιστους υποστηρικτές:  όλα επικαλούνται τον «μαρξισμό» και τα μέλη των πυρήνων τους θεωρούνται «μαρξιστές». Δηλαδή, διαδίδεται πως έχουν εντρυφήσει στη στόχαση του Καρλ Μαρξ και την ακολουθούν στη νοοτροπία και προγραμματισμένη πολιτική τους.

Τίποτα τέτοιο δεν έχει γίνει στην πραγματικότητα.

Ναι, βέβαια, όλοι αυτοί οι αριστεροί πρεσβεύουν «μαρξισμό», αυτοαποκαλούνται «μαρξιστές» κι έχουν «μαρξιστική» νοοτροπία, που οπωσδήποτε προέρχεται από τη μαρξική στόχαση, αυτή όμως είναι μπάσταρδη 3ης γενιάς τουλάχιστον και συνήθως 4ης. Η πρώτη γενιά είναι τα ίδια τα έργα του Μαρξ και όσοι μελετούν μόνο αυτά και ασπάζονται το περιεχόμενό τους, λίγο ή πολύ. Η δεύτερη γενιά είναι όλοι αυτοί που ναι μεν διάβασαν ορισμένα μαρξικά έργα (Κομμουνιστικό Μανιφέστο, Κεφάλαιο κλπ) αλλά δεν μπόρεσαν να μην εισάγουν και δικές τους σκέψεις στην παρουσίαση του «μαρξισμού» (Κάουτσκι, Λένιν, Τρότσκι, Στάλιν, Μάο). Αυτός ο «μαρξισμός» μετά νοθεύτηκε περισσότερο από τις Επιτροπές Προπαγάνδας της Μόσχας και του Πεκίνου αλλά και των ποικίλων κομμουνιστών ηγετών όπως ο Κάστρο, Τσε Γκουεβάρα και Αλιέντε στη Λατινική Αμερική, ο Μπερλίνγκουερ στην Ιταλία ή ο Τίτο στη Γιουγκοσλαβία. Η τέταρτη γενιά του μαρξισμού ελάχιστη σχέση έχει με τη μαρξική σκέψη καθεαυτή. Είναι ένα νόθο συνονθύλευμα των ΚΚ από συνθήματα, ως επί το πλείστον, και νερωμένες κομμουνιστικές ιδέες για την ισχύ του λαού, για τους εργαζόμενους και αγρότες και τους αγώνες τους, για τον κομμουνισμό (άγνωστο τι ακριβώς είναι αυτό το παράγωγο!) ή τον σοσιαλισμό, για επανάσταση αλλά και ειρήνη (πώς συμβιβάζονται;), για κρατικοποιήσεις τραπεζών και άλλα άσχετα.

Με τους δήθεν αγώνες τους, (με απεργίες, συλλαλητήρια, διαδηλώσεις, καταλήψεις, βίαιες διασπάσεις συγκεντρώσεων ή διαδηλώσεων) αυτοί οι μαρξιστές της 4ης γενιάς συνήθως αποβλέπουν όχι στην άνοδο του προλεταριάτου στην εξουσία (διότι στη δημοκρατία ο λαός είναι, υποτίθεται, ήδη στην εξουσία), αλλά στην κατάρρευση της τάξης και την καταστροφή κάθε κοινωνικής συνοχής ώστε να επέλθει παράλυση, αναρχία και χάος. Δεν κατανοούν ότι σχεδόν σε κάθε τέτοια περίπτωση συχνά ακολουθεί μια στυγνή δικτατορία, όχι του προλεταριάτου, αλλά του στρατού.

 

2. Ένα κεντρικό θέμα στη μαρξική σκέψη αφορά τη γη.

Στο πρώιμο Κομμουνιστικό Μανιφέστο (1848) ο Μαρξ θέτει ως πρώτο μέτρο για την εγκαθίδρυση του κομμουνισμού/σοσιαλισμού την «Κατάργηση της ιδιοκτησίας της γης και χρησιμοποίηση της (γεω-)προσόδου από το κράτος» (σ83, στη μετάφραση Γ. Κορδάτου, Αθήνα 1963).

Τι είναι η (γεω-)«πρόσοδος»;… Είναι αμφίβολο αν οι «μαρξιστές» ξέρουν. Αλλά κατά τους κλασικούς οικονομολόγους, (Σμιθ, Ρικάρντο κλπ) στους οποίους συγκαταλέγεται και ο Μαρξ, το σύνολο προϊόν της παραγωγής σε μια χώρα διαιρείται πρωταρχικά στην αμοιβή της εργασίας (=αποδοχές, απολαβές, μισθοί κλπ) και στην πρόσοδο, που είναι το πλεόνασμα και οφείλεται όχι στην εργασία αλλά στην ανάπτυξη της κοινωνίας σε γνώση, τέχνες, πολιτισμό, συγκοινωνίες, υπηρεσίες κοινής ωφέλειας κλπ, και στην ίδια τη Φύση (κλίμα, ευφορία εδάφους, φυσικοί πόροι κλπ).

Στο απλό διάγραμμα μας εικονίζεται η σύνολη παραγωγή (=το ΑΕΠ) σε μια Πολιτεία. Το Λ είναι το λιμάνι και κέντρο (πρωτεύουσα) γύρω από το οποίο υπάρχουν οι πιο αποδοτικές τοποθεσίες (=στήλες) και πιο μακριά, στις βουνοπλαγιές ή ερήμους, οι οριακές ή λιγότερο παραγωγικές τοποθεσίες. Η (γεω-) πρόσοδος είναι το πλεόνασμα της παραγωγής υπεράνω του προϊόντος στις οριακές τοποθεσίες και αυτή αντανακλάται στις αξίες της γης˙ κεντρικές τοποθεσίες στην πρωτεύουσα είναι αστρονομικά πιο ακριβές από εδάφη στην επαρχία. Ακόμα και στα πρωτόλεια Χειρόγραφα (1844) ο Μαρξ υπέδειξε: «Η πρόσοδος αυξάνεται με την αύξηση του πληθυσμού… τη βελτίωση, την ασφάλεια και τον πολλαπλασιασμό των μέσων συγκοινωνίας και επικοινωνίας… Κάθε βελτίωση των κοινωνικών συνθηκών τείνει άμεσα ή έμμεσα να αυξήσει την πραγματική πρόσοδο» (σ67, στη μετάφραση Ν. Μπαλή, Αθήνα 1974).

Με άλλα λόγια, ο Μαρξ λέει πως η πρόσοδος, αυτό το πλεόνασμα, δεν οφείλεται στην εργασία αλλά στη γη και κυρίως στις συνθήκες της κοινωνίας. Γιαυτό, όπως γράφει στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο η πρόσοδος πρέπει να πηγαίνει στο κράτος που θα την χρησιμοποιεί για τις ανάγκες της κοινωνίας.

 

3. Αυτή δεν είναι ιδέα που συνέλαβε ο νεαρός Μαρξ για να εγκαταλείψει ή να τροποποιήσει σε ωριμότερη ηλικία. Κάθε άλλο.

Στο σοβαρότερο και γνωστότερο έργο του, Κεφάλαιο, έγραψε:  «Στο ίδιο ποσοστό που το [πλεόνασμα] μεγαλώνει, η έγγειος ιδιοκτησία… απορροφά ολοένα μεγαλύτερο μέρος της υπεραξίας…. Έτσι αυξάνεται η πρόσοδος και η αξία της ίδιας της γης…. Ο ιδιοκτήτης δεν συνεισφέρει τίποτα σε αυτή την ανάπτυξη.» (τόμος 3, τμήμα 6, κεφ 37). Στο ίδιο κεφάλαιο έγραψε:  «Το μονοπώλιο της γαιοκτησίας είναι μια ιστορική προϋπόθεση του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και παραμένει το σταθερό θεμέλιο του»!  Αυτό το επαναλαμβάνει στο κεφ 47 με τα λόγια «Η ατομική ιδιοκτησία της γης…, που προκαλεί την ακτημοσύνη των άλλων, είναι η βάση του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής».

Ο Μαρξ διατυπώνει την ίδια ιδέα ξανά και ξανά. Μια σημαντική διατύπωση βρίσκεται στο ωριμότερο έργο Κριτική του Προγράμματος Γκότα (1876):  «το μονοπώλιο της ιδιωτικής γαιοκτησίας αποτελεί τη βάση του καπιταλιστικού μονοπωλίου».

 

4. Υπάρχει καμιά αόριστη έστω αναφορά σε αυτό το θέμα στα προγράμματα των μαρξιστών;

Πάρτε τα «προγράμματα» του ΚΚΕ, του Σύριζα, της ΔΗΜ.ΑΡ. Δεν υπάρχει ούτε λέξη για το μονοπώλιο της γης ως θεμέλιο του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής. Και φυσικά ούτε λέξη για την πρόσοδο. Οι κομματάρχες και τα κομματόσκυλα γράφουν και μιλάνε ακατάπαυστα για αυξήσεις μισθών και συντάξεων˙ για αυξήσεις φόρων επί των υψηλών εισοδημάτων ή εταιρικών κερδών και μειώσεις φόρων στα χαμηλά εισοδήματα˙ για αυξομειώσεις έμμεσων φόρων, για κρατικοποιήσεις˙ για παιδεία και υγειονομική περίθαλψη για όλους˙ κλπ κλπ.

Αλλά ούτε λέξη για την αποκόμιση της προσόδου από το κράτος.

Και αυτό είναι μια σοβαρότατη ένδειξη της ασχετοσύνης των τωρινών μαρξιστών με την μαρξική στόχαση, της άγνοιας και της ανοησίας τους. Διότι θα έπρεπε να ακολουθήσουν τον Μαρξ, αν μη τι άλλο, σε αυτό το σημείο τουλάχιστον. Διότι αν όντως το μονοπώλιο της ιδιωτικής γαιοκτησίας είναι η βάση κάθε μονοπωλίου στο καπιταλιστικό σύστημα (και όντως είναι), τότε όποιες αλλαγές και αν γίνουν στο οικονομικό εποικοδόμημα, δηλαδή στους μισθούς, στα κέρδη, στις συντάξεις, στους φόρους, ακόμα και με κρατικοποιήσεις επιχειρήσεων, κλπ, θα έχουν μόνο επιπόλαια και παροδικά αποτελέσματα:  ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής με την εκμετάλλευση των εργατικών μαζών θα μείνει άθικτος.

Αυτό που χρειάζεται είναι μια μέθοδος εθνικοποίησης των γαιών συνδυασμένη με κατοχή από ιδιώτες, οι οποίοι θα (κατοικούν και θα) εργάζονται ο καθένας στη δική του τοποθεσία, ανάλογα με τις ανάγκες της δουλειάς του. Μια ισότιμη ανακατανομή γης δεν θα ήταν ούτε δίκαιη ούτε παραγωγική• διότι εύκολα κατανοούμε πως οι πολυποίκιλες οικονομικές δραστηριότητες απαιτούν διαφορετικά είδη και μεγέθη γης: η καλλιέργεια σιταριού ή μπαμπακιού για εμπόριο χρειάζεται μεγάλες εκτάσεις όπως και τα διυλιστήρια• ένα σανατόριο ή παραθαλάσσιο ξενοδοχείο 30 με 40 στρέμματα• ένα φοροτεχνικό η αρχιτεκτονικό γραφείο αρκείται με 80 ή 120 τετραγωνικά μέτρα. Μετά, οι καλλιέργειες γίνονται σε κάμπους στην επαρχία ενώ τα γραφεία πρέπει να είναι σε κεντρικές τοποθεσίες σε πόλεις.

 

5. Η μόνη μέθοδος που συνδυάζει κοινοτική ιδιοκτησία με ατομική κατοχή γης είναι η Γεωφορολόγηση. Αυτή διασφαλίζει την πλήρη χρήση κάθε παραγωγικής τοποθεσίας καθώς αποκομίζει με τον φόρο το δημόσιο μερίδιο της αξίας της τοποθεσίας κι έτσι το κάνει ασύμφορο για πλεονεκτικές τοποθεσίες να μένουν αχρησιμοποίητες. Διασφαλίζει επίσης την είσπραξη της δημόσιας αξίας (=πρόσοδο) από το κράτος.

Αμφιβάλλω αν κανείς από τους μαρξιστές πολιτικάντηδες γνωρίζει πως αυτό ουσιαστικά πρέσβευε ο Μαρξ ή πως αυτό το σύστημα ίσχυε στις απελευθερωμένες περιοχές της Ελλάδας στα χρόνια μετά την Επανάσταση το 1821. Στο Αρχείο της Ελληνικής Παλιγγενεσίας, τόμος 1ος, σ408-9, υπάρχει μια εγκύκλιος του Μινιστερίου (υπουργείου) Εσωτερικών 6ης Μαΐου 1822 που λέει:  «Όλα τα εις την ελευθέραν Ελληνικήν γην Τούρκικα κτήματα να λογίζονται εθνικά, και να δουλεύονται παρ εκείνων οι οποίοι έως τώρα τα εδούλευον αι δε πρόσοδοι αυτών να εμβαίνουσιν εις το Εθνικόν Ταμείον.»

Αυτό το σύστημα λειτουργούσε μέχρι το 1830 οπότε ο Καποδίστριας το άλλαξε εισάγοντας την προοδευτική φορολόγηση των εισοδημάτων, δηλαδή το φορολογικό σύστημα που έχουμε και σήμερα και που εφήρμοσε πρώτος ο William Pit ο νεότερος στη Βρετανία τη δεκαετία το 1790 για να χρηματοδοτήσει τον πόλεμο με τον Βοναπάρτη.

Ας προσέξουμε, όμως, πως ο Μαρξ, στα τελευταία του χρόνια θεωρούσε πιο πιθανή την μετάλλαξη της κοινωνίας στην αγροτική Ρωσία παρά μια επανάσταση στην εκβιομηχανισμένη Δύση (Αγγλία κυρίως). Έτσι το 1882, στον Πρόλογό του στη δεύτερη έκδοση του Κομουνιστικού Μανιφέστου (που ήταν και το τελευταίο δημοσίευμά του πριν τον θάνατό του το 1883), έγραψε:  «η παρούσα Ρωσική κοινοτική γαιοκτησία μπορεί να γίνει η αφετηρία για μια κομμουνιστική ανάπτυξη» Η ρωσική αγροτική κομμούνα συνδύαζε ακριβώς την κοινοκτησία της γης με την ατομική κατοχή και χρήση ενός γεωτεμαχίου και η πρόσοδος δινόταν ως φόρος. Ο Μαρξ θαύμαζε αυτή την κοινοκτησία (όχι τραπεζών και εταιριών αλλά) της γης που ήταν θεσμός στις Αγγλοσαξονικές χώρες (Δανία, μέρη της Γερμανίας και Βρετανίας νωρίτερα) στην Τουρκία και Ινδία καθώς και στις Σλαβικές κοινότητες. (Βλέπετε στο ιστολόγιό μας το άρθρο Η Αρρώστια του Αριστερισμού §4β, για πηγές.)

 

6. Όπως έγραψε και στη φλογερή κομμουνίστρια Βέρα Ζάσουλιτς το 1881, ο Μαρξ πίστευε τώρα πως η κομμουνιστική ανάπτυξη θα γινόταν στην αγροτική Ρωσία και όχι στην προηγμένη βιομηχανική Βρετανία με την επανάσταση των προλετάριων – που δεν συνέβη, παρά τη φοβερή φτώχεια των κατώτερων τάξεων στη Βρετανία. Θα πρέπει να είχε κατανοήσει πως η Βασική Θεωρία του περί πάλης των τάξεων και επανάστασης δεν ίσχυε! Και όπως βλέπουμε σήμερα μετά από 150 περίπου χρόνια, σε καμιά εκβιομηχανισμένη χώρα δεν έγινε επανάσταση και αλλαγή καθεστώτος• έγινε μόνο σε αγροτικές κοινωνίες.

 

7. Ένα τρίτο στοιχείο, που αγνοούν οι απανταχού μαρξιστές, αφορά μια θεωρητική άποψη της μαρξικής σκέψης. Πιστεύεται γενικά πως η τιμή ενός προϊόντος καθορίζεται από την εργοδύναμη που ενσωματώνεται στην παραγωγή του, δηλαδή την ανθρώπινη ενέργεια που εισέρχεται στη μεταποίηση των υλικών στοιχείων. Αυτή την ιδέα την αναπτύσσει αναλυτικά ο Μαρξ στο Κεφάλαιο, στα 10 πρώτα κεφάλαια του πρώτου τόμου που είναι και το τμήμα που διαβάζουν οι περισσότεροι άνθρωποι. Είναι φοβερά δύσβατο ανάγνωσμα και μόνον ακαδημαϊκοί πια διαβάζουν παρακάτω. Έτσι έχει μείνει ως μαρξιστικό δόγμα πως μόνον η εργασία δίνει αξία σε προϊόντα και μόνον η εργατική τάξη, που είναι συνήθως ανειδίκευτοι εργαζόμενοι, αξίζει τον σεβασμό μας ως μόνος παραγωγός πλούτου. Γιαυτό οι αριστεροί φωνάζουν και συνθηματολογούν περί του κυρίαρχου λαού, της εργατιάς και της αγροτιάς, σάμπως και οι αρχιτέκτονες που σχεδιάζουν κτίρια και οι ηλεκτρονικοί που φτιάχνουν υπολογιστές δεν εργάζονται. Αυτό που δεν κάνουν οι εξειδικευμένοι αυτοί εργαζόμενοι είναι να πιστεύουν τις ανοησίες, και να γίνονται μέλη, των αριστερών κομμάτων!

Αν οι μαρξιστές διάβαζαν πιο πέρα, θα έβλεπαν πως στον τρίτο τόμο του Κεφαλαίου, στο 8ο κεφάλαιο, ο Μαρξ ο ίδιος ανατρέπει όσα έγραψε σε 300 τόσες σελίδες στην αρχή του πρώτου τόμου. Και για του λόγου το αληθές, στην Κριτική του Προγράμματος Γκότα (1875) δήλωσε ξεκάθαρα:  «Η εργασία δεν είναι πηγή κάθε πλούτου. Η Φύση επίσης είναι πηγή αξιών χρήσης κι από τέτοιες αξίες αποτελείται βέβαια ο υλικός πλούτος!….. Οι μπουρζουά… αποδίδουν στην εργασία υπερφυσική δημιουργική δύναμη» (σ15-6, εκδ Κορόντζη, Αθήνα 1976). Οι τωρινοί αριστεροί δεν διαφέρουν από τους τοτινούς «μπουρζουά»!

 

8.  Υπάρχει ακόμα ένα θεωρητικό στοιχείο που παραβλέπουν ή παρερμηνεύουν οι σύγχρονοι μαρξιστές και σχετίζεται με την παραγωγή.

Η παραγωγή λέει ο Μαρξ, πραγματώνεται με τρεις πρωταρχικούς συντελεστές. Στο Κεφάλαιο, στην αρχή γράφει – «Η εργασία είναι ο πατέρας και η γη η μητέρα του υλικού πλούτου» (1ος τόμος, 1ο τμήμα, 1 κεφ). Και αμέσως το αναλύει γράφοντας «Η εργασία είναι πρώτιστα μια διενέργεια ανάμεσα στον άνθρωπο και τη Φύση˙ με τις δικές του πράξεις ο άνθρωπος προωθεί, ρυθμίζει και ελέγχει την υλική ανταλλαγή ανάμεσα στον ίδιο και τη Φύση»!

Υπάρχει όμως και τρίτος συντελεστής πολύ πριν τα σύνεργα που αποτελούν το κεφάλαιο (εργαλεία, μηχανές, κτήρια, οχήματα):  «Μια μπαμπακομηχανή είναι μια μηχανή που γνέθει μπαμπάκι. Μόνο σε ορισμένες συνθήκες γίνεται κεφάλαιο. Αν βγει από αυτές τις συνθήκες, τόσο λίγο είναι κεφάλαιο όσο ο χρυσός καθεαυτός είναι χρήμα και η ζάχαρη είναι η τιμή της. Στην παραγωγή οι άνθρωποι ενεργούν όχι μόνο πάνω στη φύση αλλά και αναμεταξύ τους. Παράγουν με το να συνεργάζονται με ορισμένους τρόπους και με το να ανταλλάσσουν τις δραστηριότητές τους. Για να παράγουν εισέρχονται σε ορισμένες συνθήκες και σχέσεις μεταξύ τους:  μόνο μέσα σε αυτές τις κοινωνικές συνθήκες και σχέσεις πραγματώνεται η δράση τους πάνω στη Φύση που είναι η παραγωγή». (Βλ σ28 στο Μισθωτή Εργασία και Κεφάλαιο, αγγλική εκδ, Μόσχα 1970 Wage Labour and Capital.)

Αν αυτοί είναι οι τρεις πρωταρχικοί συντελεστές στην παραγωγή του πλούτου, τότε ο πλούτος (δηλαδή αγαθά και υπηρεσίες) θα πρέπει πρωταρχικά να μοιραστεί αναμεταξύ τους. Η γη καθεαυτή δεν έχει καμιά διεκδίκηση, άλλη από μια φροντίδα ώστε να διατηρείται σε καλή κατάσταση (καθαρό περιβάλλον, γονιμότητα κλπ) αφού τελικά όλα τα προϊόντα και ο ίδιος ο άνθρωπος θα επιστρέψουν στο σώμα της. Ο πλούτος λοιπόν πρέπει να διαμοιράζεται μεταξύ όσων εργάζονται, σε ταπεινές ή εποπτικές θέσεις, και της κοινωνίας που παρέχει τις συνθήκες και αντιπροσωπεύεται από το κράτος. Η κατανομή φαίνεται απλά στο Διαγρ 1.

 

9.  Παίρνω ένα τελευταίο παράδειγμα για την παρανοϊκή παρερμηνεία της μαρξικής στόχασης από τους μοντέρνους μαρξιστές. Όπως είναι πασίγνωστο παντού οι μαρξιστές (αριστεροαναρχικοί, κομμουνιστές, σοσιαλιστές κλπ, οι μπάσταρδοι απόγονοι τέταρτης γενιάς) πρεσβεύουν περισσότερο Κράτος, διευρυμένο Δημόσιο. Αυτό επιβλήθηκε σε όλες τις χώρες του κομμουνισμού (Σοβιετική Ένωση, Κίνα, Κούβα κλπ) και σοσιαλισμού (Αίγυπτος του Νάσερ, Χιλή του Αλλιέντε , Ελλάς του Παπανδρέου κλπ.)

Σε ορισμένες περιπτώσεις, η κρατικοποίηση φυσικών πόρων, ο προστατευτισμός σε πτυχές του εμπορίου και οι υπηρεσίες πρόνοιας είναι ίσως απαραίτητες για την ανάπτυξη μιας αδύναμης οικονομίας, αλλά μόνον όταν εφαρμόζονται αυτά τα μέτρα με μέτρο για το καλό του λαού, όχι για τον πλουτισμό κομματαρχών και κομματόσκυλων. Όπως έδειξε όμως η πραγματικότητα του 20ου αιώνα παντού υπήρξε διόγκωση του Δημοσίου για την εγκατάσταση μιας κομματικής ελιτιστικής νομενκλατούρας, οπότε αργότερα ο κρατισμός κατέρευσε.

Παραταύτα οι νεο-έλληνες μαρξιστές επιμένουν με εμμονή. Αλλά τι λέει ο πρόγονος και πρωτοστάτης τους Μαρξ γι αυτό το θέμα;

Τίποτα. Πουθενά δεν ενθαρρύνει τέτοια τυχοδιωκτική εξαπάτηση του λαού. Απεναντίας, λέει πως το κράτος θα πρέπει να διαλυθεί με την εγκαθίδρυση του κομμουνισμού. Μάλιστα, στα Σχόλια στον Μπακούνιν επικρίνει σκαιότατα την αριστεροαναρχική επανάσταση: «Γαϊδουριά γυμνασιόπαιδου! … Το καπρίτσιο και όχι οι οικονομικές συνθήκες θεμελιώνει την κοινωνική επανάστασή του [δηλαδή του Μπακούνιν].» Αλλά και στην Κριτική του προγράμματος Γκότα πάλι δεν εγκρίνει κρατικές παρεμβάσεις στην οικονομία πέρα από την είσπραξη της προσόδου και την κατάργηση του μονοπωλίου της γης• απεναντίας, τονίζει πως «Η ελευθερία έγκειται στην μεταβολή του κράτους από όργανο υπερεπιβεβλημένο στην κοινωνία, σε όργανο καθυποταγμένο ολοκληρωτικά σε αυτήν». Και ας μην ισχυριστούν οι αδαείς αριστεροί τσαρλατάνοι πως αυτοί ως κυβέρνηση θα «καθυποταχθούν στην κοινωνία» διότι ο Μαρξ εξηγεί ξεκάθαρα πως το κράτος δεν επιδίδεται σε κρατικοποιήσεις και άλλες παρεμβάσεις, αλλά έχει μόνο «διοικητικές λειτουργίες» (σ 561-3, Σχόλια στον Μπακούνιν : D. MacLlelan, Carl Marx Λονδίνο 1983).

Έτσι λοιπόν, κύριοι μαρξιστές, το κράτος του Μαρξ έχει μόνο διοικητικές λειτουργίες, όπως η τωρινή ολιγάριθμη υπηρεσιακή κυβέρνηση του κ. Πικραμένου.

 

10.  Είναι προφανές πως κανένα μαρξιστικό κόμμα ούτε αναφέρει τέτοια θέματα ούτε τα γνωρίζει και τα προγράμματά τους είναι λαϊκές σαλάτες που με σαγηνευτικά συνθήματα ως καρυκεύματα, επιχειρούν να προσελκύσουν ψηφοφόρους. Μόνον οι μαραζωμένες μάζες, αμαθείς και μαστουρωμένες με την προσδοκία για νέο πάρτι πλουτισμού, που τόσο ανεύθυνα πλασάρουν οι αριστεροί, παγιδεύονται στη δική τους αγανάκτηση και απληστία αφενός και την πλουσιοπάροχη προπαγάνδα των απατεώνων αφετέρου.

Έχω κάνει σαφή διαχωρισμό ανάμεσα στη «μαρξική σκέψη/στόχαση» και στον «μαρξισμό» που είναι μια μοντέρνα μαστροπεία μωρίας.  Έδωσα αρκετά συγκεκριμένα αποσπάσματα από τα πρώιμα και τα ώριμα δημοσιεύματα του ίδιου του Μαρξ – όχι αόριστες γενικολογίες όπως κάνουν οι μαρξιστές.

Οι μαχητικοί μαρξιστές ακμάζουν όχι στη λογική και καθαρή σκέψη αλλά στο χάος μονάχα. Γιαυτό όλες οι κομματικές ενέργειες, νόμιμες ή άνομες, αποβλέπουν στην κατάργηση της τάξης και σε όσο μεγαλύτερη καταστροφή της κοινωνίας.  Έτσι στο χάος του μεγάλου ευρωπαϊκού πολέμου και της τρομοκρατίας, με τη βοήθεια των Γερμανών μιλιταριστών, ο Λένιν και τα κομματόσκυλά του κατέλαβαν την εξουσία στη Ρωσία˙ στο χάος των συγκρούσεων των πολέμαρχων κατέλαβε ο Μάο την εξουσία στην Κίνα.

Και στην Ελλάδα, τα μαρξιστικά κόμματα, όπως κι αν τιτλοφορούνται, πάντα προσπαθούν να επιφέρουν χαοτική κατάσταση για να κυβερνήσουν. Και το μόνο που θα επιτύχουν αν σχηματίσουν κυβέρνηση, είναι φρικιαστική φτώχεια για πάρα πολλά χρόνια. Ας αναρωτηθεί κάθε αναγνώστης γιατί και πώς θα επιτύχουν οι Έλληνες μαρξιστές εκεί που απέτυχαν τόσο απόλυτα οι Σοβιετικοί με την τεράστια αυτοκρατορία τους, οι Κινέζοι και τόσοι άλλοι;

Τρία πράγματα απαιτούνται: (α) Οι πολιτικοί, κυβερνήτες και μη, να λένε την αλήθεια στον λαό. (β) Μείωση του Δημοσίου στις απολύτως απαραίτητες λειτουργίες.  (γ) Η πρόσοδος, η δημόσια αξία, να πηγαίνει στο Δημόσιο Ταμείο μέσω της φορολόγησης των αξιών της γης. Αν διαβάσει κανείς τον Μαρξ προσεκτικά, θα δει πως, κάτω από τις περίπλοκες, και σε ορισμένα σημεία λαθεμένες, θεωρίες του αυτά είναι τα πρακτικά μέτρα που πρεσβεύει.