1. Η Κάθριν Χιούλμ, μια Αμερικάνα, έγραψε την ημιαυτοβιογραφική νουβέλα Ιστορία μιας Μοναχής (1956) που αργότερα έγινε ταινία με την Κ. Χέπμπουρν και τον Πίτερ Φιντς. Έτσι απέκτησε φήμη παγκόσμια.
Μαζί με τη φίλη-ερωμένη της, καπελού Γουέντι η Κ. Χιούλμ πήγε στο Παρίσι και κάποια ώρα βρέθηκε, στις αρχές της δεκαετίας 1930, στην ομάδα της Τζέιν Χιπ όπου μελετούσαν τη διδασκαλία του Γκουρτζίεφ. Λίγο αργότερα γνώρισε και τον Γκουρτζίεφ.
Το 1936 ο Γκουρτζίεφ δημιούργησε μια αποκλειστική ομάδα κυριών The Rope (=το Σχοινί). Ήταν όλες τους λεσβίες: η Κ. Χιούλμ και η φίλη της, η Σολίτα Σολάνο, η Μάργκαρετ Άντερσον και 3-4 άλλες. Μετά από ένα έτος η ομάδα διαλύθηκε και η καθεμιά κυρία ακολούθησε τον δικό της δρόμο. Η Σολάνο έγινε γραμματέας του Γκουρτζίεφ, η Τζέιν Χιπ πήγε στο Λονδίνο όπου δίδασκε σε ομάδες τη διδασκαλία του Γκουρτζίεφ. Η Κ. Χιούλμ και η φίλη της επέστρεψαν στην Αμερική.
2. Στο αυτοβιογραφικό της Undiscovered Country (σ 158, 1966 Brown & Co, Βοστόνη) αναρωτιέται «Πόσο ισχυρή ήταν η ομάδα ‘Σχοινί’»; «Θα διαρκούσε;» Δηλώνει πως η ίδια δεν φοβόταν πως θα λοξοδρομούσε, όπως έκαναν πολλοί άλλοι μαθητές του Γκουρτζίεφ που είχαν φύγει από «το μαγνητικό πεδίο του». Ένιωθε πως η ίδια και οι άλλες θα έμεναν στο μονοπάτι που ξεκίνησαν εφόσον είχαν μέσα τους «την ίδια κοινή ιδέα και τον ίδιο ακατανίκητο στόχο».
Τον Σεπτέμβριο εκείνου του έτους η φίλη της Γουέντι αρρώστησε σοβαρά και κινδύνεψε να πεθάνει σε μια χειρουργική επέμβαση. Τότε ο νους της Κ. Χιούλμ που, όπως νόμιζε, είχε ασκηθεί να μπορεί να επιτηρεί τα συναισθήματά της, κατέρρευσε και ο «μηχανικός» εαυτούλης της ξαναπήδησε γεμάτος πόνο. Τότε έστειλε ένα τηλεγράφημα στο Παρίσι ζητώντας βοήθεια (σ159).
3. Μια φίλη της Γουέντι που δεν ανήκε στην ομάδα τους πρότεινε η Κ. Χιούλμ να ζητήσει βοήθεια από μια οργάνωση που λεγόταν «Ενότητα» και που τα μέλη της θα προσεύχονταν να γίνει καλά η Γουέντι. Η Κ. Χιούλμ όντως ήρθε σε επαφή μαζί τους. Ταυτόχρονα τηλεγραφήματα με καλές ευχές έρχονταν από το Παρίσι.
Είδε τότε η Κ. Χιούλμ «καθαρά με το εσωτερικό της μάτι» τον δάσκαλο της Γκουρτζίεφ «να ενεργοποιείται με όλη του τη θέληση για μια απομακρυσμένη μαθήτρια σε κίνδυνο». Είχε δει, γράφει, τον Γκουρτζίεφ να κάνει το ίδιο πολλές φορές στο Παρίσι – μα δεν δίνει λεπτομέρειες. Η θύμηση «της έδωσε πίστη για ό,τι ερχόταν από εκείνον να στηρίξει» τη φίλη της.
Και η Κ. Χιούλμ αναρωτήθηκε: «Ήταν τηλεπάθεια, βοήθεια από «ανώτερες δυνάμεις», ή απλά κάτι από το μεγάλο εργαστήρι ενέργειας του Γκουρτζίεφ, η δική του εσωτερική δύναμη που αποκτήθηκε μετά από ανελέητη εργασία στον εαυτό του για πολλά χρόνια στο Θιβέτ;»
Βέβαια, δεν είναι καθόλου βέβαιο πως ο Γκουρτζίεφ πέρασε «πολλά χρόνια στο Θιβέτ»! Και η Κ. Χιούλμ δεν έμαθε την απάντηση στο ερώτημά της ούτε κι εμείς.
Ο γιατρός, συνεχίζει η Κ. Χιούλμ, αποκάλεσε τη θεραπεία «θαύμα» (σ160).
4. Η Γουέντι δεν ξαναγύρισε στην «Εργασία», δηλ. διδασκαλία του Γκουρτζίεφ. Μα και η Κ. Χιούλμ μετά το θάνατο του Γκουρτζίεφ (Οκτ 1949) ασπάστηκε τον Ρωμαιοκαθολικισμό αφήνοντας την εσωτερική διδασκαλία.
«Ο πόνος μου για τη Γουέντι… μου δίδαξε κάτι για το βαθύτερο νόημα της ‘αδελφικής αγάπης’ και για τη φροντίδα για άλλη ψυχή». Εδώ, όπως και σε πολλά άλλα σημεία, έχουμε σκέτο συναισθηματισμό.
Η Κ. Χιούλμ πήγε για λίγο στο Παρίσι το 1938. Την άνοιξη του 1939 ο Γκουρτζίεφ επισκέφθηκε τη Νέα Υόρκη και εκείνη τον συνάντησε ξανά. Μετά ήρθε ο πόλεμος και στη λήξη του η Κ. Χιούλμ εργάστηκε με την UNNRA για τον επαναπατρισμό αιχμαλώτων σε γερμανικά στρατόπεδα – Πολωνούς, Ουκρανούς κλπ.
Αργότερα ζήτησε και άλλο θαύμα, δηλ. τη βοήθεια του Γκουρτζίεφ να θεραπεύσει τη μητέρα της που είχε γεράσει κι έπεσε σε άνοια. Ο Γκουρτζίεφ της έδωσε ένα αρωματικό υγρό που η Κ. Χιούλμ θα έβαζε στο ηλιακό πλέγμα της μητέρας της (282-283). Μετά ο Γκουρτζίεφ πήρε μια φωτογραφία της μητέρας της και της έδωσε μια της δικής του: θα καθόταν η Κ. Χιούλμ σε ένα δωμάτιο μόνη με δυο καρέκλες και θα έβλεπε με το «εσωτερικό μάτι» τις δυο μητέρες κι έτσι θα δημιουργούσε ενέργεια για να στείλει στη μητέρα της!
Το θαύμα δεν έγινε.
5. Υπάρχει και η «εμπειρία» της κ. Μπ. Σίνκλερ στο 6ο κεφάλαιο στο βιβλίο του άνδρα της Φρανκ Without Benefit of Clergy (2005 Xlibris).
Ένα βράδυ σε μια σύναξη για φαγητό ένιωσε τον Γκουρτζίεφ να «αγγίζει» μεταφυσικά, από μακριά, την αριστερή καρωτίδα της «ίσως για να δει αν ήμουν χαλαρωμένη». Μετά, «απίστευτα, ο Γκουρτζίεφ είχε μαζί της μακρά συνομιλία [τηλεπαθητικά] καθώς συνομιλούσε με άλλους» (σ132). Δεν λέει όμως για ποιο θέμα συνομίλησαν.
Τόσο συγκινήθηκε από αυτές τις εμπειρίες που έκλαιγε με χαρά όταν αργότερα ήταν στο μετρό για να πάει σπίτι.
Ένα άλλο βράδυ, άκουσε τον Γκουρτζίεφ να παίζει το αρμόνιό του και γέμισε με «θεϊκή συγκίνηση» έτσι που ένιωθε πως «είχε φύγει από τον πλανήτη».
Μετά, ο Γκουρτζίεφ της είπε να κανονίσει μια συνέντευξη μαζί του, μα εκείνη δεν μπορούσε. Ο Γκουρτζίεφ «ένιωσε τη στενοχώρια της» και την επισκέφθηκε «νύχτα καθώς κοιμόταν και την ρώτησε πολλά» (133).
6. Δεν μπορώ να πιστέψω τέτοιες αφηγήσεις. Είναι φανερό πως πρόκειται για αυθυποβολή και φαντασίωση από ευσυγκίνητες γυναίκες.
Μπορεί να υπάρχουν κι άλλες παρόμοιες αφηγήσεις. Δεν έχω διαβάσει όλη τη σχετική λογοτεχνία κι έτσι δεν ξέρω. Πάντως, δεν βρίσκω τίποτε αξιόπιστο.
