1. Η άγνοια των ευαγγελιστών για την Παλαιστίνη των πρώτων δεκαετιών του πρώτου αιώνα κχ είναι καταπληκτική, σχεδόν απίστευτη. Μέχρι τώρα κοιτάξαμε αντιφάσεις και ασυμφωνίες στα ίδια τα ΤΚΕ (4 Κανονικά Ευαγγέλια που ανήκουν στον Κανόνα της Καινής Διαθήκης). Σήμερα θα κοιτάξω τις φοβερές γκάφες των ευαγγελιστών σχετικά με την ιστορία και τα έθιμα της χώρας.
«Ουαί υμίν, γραμματείς και φαρισαίοι!» Η φράση αυτή είναι γνωστή σε όλους μας. Σε κάθε δεύτερο κεφάλαιο σχεδόν, σε όλα τα ευαγγέλια, ο Ιησούς παρουσιάζεται να επικρίνει, να επιπλήττει και να κατηγορεί τους Φαρισαίους ως υποκριτές και καταπιεστές.
Αλλά δεν είναι γενικά γνωστό πως η πολιτικοθησκευτική άρχουσα τάξη στην Παλαιστίνη δεν ήταν οι Φαρισαίοι αλλά οι Σαδουκαίοι. Ήταν και οι Φαρισαίοι αριστοκράτες και μορφωμένοι, αλλά δεν κρατούσαν τα ηνία. Την εξουσία στην πολιτική και θρησκεία την είχαν οι Σαδουκαίοι οι οποίοι διαχειρίζονταν επίσης τον Ναό και τα δικαστήρια.
Μόνο μετά το 73 κχ και ίσως κατά το 75 οι Φαρισαίοι αντικατέστησαν τους Σαδουκαίους στην εξουσία και οι Ρωμαίοι συνεργάστηκαν με αυτούς τώρα.
2. Οι Σαδουκαίοι λειτουργούσαν ως αρχιερείς και κυβερνήτες πολλούς αιώνες πριν την εποχή του Ιησού. Ως ιερείς ήταν υπεύθυνοι για τις θυσίες και ήλεγχαν τον Ναό στην Ιερουσαλήμ. Επίσης, τα περισσότερα μέλη του Σανχεντρίν, του ανώτατου Συμβουλίου και Δικαστηρίου στην Ιερουσαλήμ, ήταν Σαδουκαίοι.
Τι έγινε και άλλαξαν τα πράγματα;
Οι Εβραίοι επαναστάτησαν κατά των Ρωμαίων το 66 και ο πόλεμος κράτησε μέχρι το 73 κχ, οπότε έπεσε το οχυρό Μασάντα. Οι Ρωμαίοι κατέστρεψαν σχεδόν ολόκληρη την Ιερουσαλήμ και κατεδάφισαν πλήρως τον Ναό. Συνεπώς οι κάτοικοι διασκορπίστηκαν σε κάθε κατεύθυνση ακόμα μια φορά. Χωρίς Ναό τώρα και χωρίς πιστούς και τελετές οι Σαδουκαίοι έχασαν τη δύναμή τους και τη δεσπόζουσα θέση στην Ιουδαϊκή ιστορία.
Βαθμιαία τη θέση τους την πήραν οι εύποροι Φαρισαίοι, που αναγνωρίστηκαν και χρησιμοποιήθηκαν από τους Ρωμαίους ως (νέα) άρχουσα τάξη, και έγιναν οι αποκλειστικοί δάσκαλοι του Ισραήλ.
Επομένως, αν κάποιος καταφέρεται κατά των Φαρισαίων τόσο έντονα και συχνά, πρέπει να ζει μετά το 75 κχ! Πριν το 70 θα καταφερόταν εναντίον των Σαδουκαίων όχι των Φαρισαίων.
Έτσι μπορούμε να πούμε με σχετική ασφάλεια πως τα ευαγγέλια γράφτηκαν μετά το 80 κχ.
3. Δύο άλλα επεισόδια είναι ιστορικά αστήρικτα και απαράδεκτα.
Η Κυριακή των Βαΐων είναι το ένα – με τη θριαμβευτική είσοδο του Ιησού στα Ιεροσόλυμα και το πλήθος να αλαλάζει «Ευλογημένος ο ερχόμενος… ο βασιλεύς του Ισραήλ» ή «η βασιλεία του Δαυίδ» (Ιω 12.13, Λκ 19.38, Μκ 11.10, Μθ 21.9). Μόνο όμως οι τρεις, όχι ο Ιωάννης αναφέρουν πως ο Ιησούς μπήκε στον αυλόγυρο του ναού κι εκδίωξε τους σαράφηδες και ζωοπωλητές (όπως ανέφερα στο προηγούμενο).
Το σύνολο περιστατικό μοιάζει αναληθινό, επινοημένο. Κάθε Ιουδαϊκό Πάσχα γινόταν κάποια εξέγερση ή διαδήλωση κατά της Ρωμαϊκής κατοχής γι’ αυτό η Ρωμαϊκή φρουρά ήταν σε επιφυλακή με αρκετές δυνάμεις για να προλάβει ταραχές. Αν ο Ιησούς έμπαινε με όχλους και ιαχές περί βασιλείας, στα σίγουρα θα συλλαμβανόταν και πιθανώς θα εκτελούνταν δίχως τη μεσολάβηση Ιουδαίων αρχιερέων. Ούτε βέβαια θα επέτρεπαν οι Ρωμαίοι φύλακες στον ναό τη βίαιη εκδίωξη των εμπόρων που ήταν απαραίτητοι για τους Εβραίους της Διασποράς. Αυτοί έρχονταν να θυσιάσουν και αναγκαστικά θα άλλαζαν τα δικά τους ξένα νομίσματα με τα ντόπια και θα αγόραζαν περιστέρια ή γίδες. Η ευαγγελική αφήγηση δεν ευσταθεί.
4. Το άλλο επεισόδιο αφορά την απελευθέρωση του Βαραββά. Εδώ είναι φανερή μια προσπάθεια των ευαγγελιστών να αθωώσουν τον Πιλάτο και να ρίξουν το φταίξιμο στους Εβραίους. Μεγάλα πλήθη φωνάζουν υπέρ του Βαραββά και αυτό είναι πιστευτό αφού το ιερατείο απασχολούσε 20.000 ανθρώπους. Αλλά τι έγιναν τα πλήθη που ακολουθούσαν τον Ιησού μετά τα θαύματά του και τον υποδέχτηκαν στην Ιερουσαλήμ;… (Μθ 27.15, Μκ 15.6, Λκ 23.17, Ιω 18.39).
Το σημαντικότερο στοιχείο εδώ είναι πως, εκτός των ευαγγελιστών δεν υπάρχει καμία μαρτυρία στις πλούσιες Ιουδαϊκές και στις Ρωμαϊκές ή Ελληνικές πηγές για το έθιμο να ελευθερώνεται κάποιος εγκληματίας το Πάσχα.
Εφόσον οι ευαγγελιστές δεν ήξεραν για την ισχυρή Ρωμαϊκή φρουρά το Πάσχα και επινόησαν την θριαμβική είσοδο του Ιησού στην Ιερουσαλήμ και τη βίαιη εισβολή του στον ναό, μπορεί να κατασκεύασαν και αυτό το περιστατικό για τον λόγο που ανέφερα.
5. Υπάρχουν πάρα πολλά σημεία τα οποία καθιστούν πολύ αναξιόπιστους τους ευαγγελιστές που, όποιοι και να ήταν, έγραψαν αυτά τα ευαγγέλια μετά το 100 κχ, αφού ούτε ο Ιγνάτιος Μάρτυρας ούτε ο Κλήμης της Ρώμης τα αναφέρουν στις Επιστολές τους που γράφτηκαν εκείνη την περίοδο (περίπου 100 κχ).
Είδαμε στο §1 πως η άγνοια τους για την αντικατάσταση των Σαδουκαίων από τους Φαρισαίους έγινε στην περίοδο 73-80. Αν μάλιστα επιτρέψουμε, όπως πρέπει να κάνουμε, μια 20ετία για να συνηθίσουν οι Εβραίοι την αλλαγή, πάλι φθάνουμε στη χρονολογία 100 κχ για τη συγγραφή των ευαγγελίων.
Όσο για τους ευαγγελιστές, αυτοί, όπως φαίνεται, δεν ήταν μαθητές του Ιησού μα ούτε και είχαν γνωρίσει το άμεσο περιβάλλον και την οικογένειά του. Ο δε Ιωάννης δεν ήταν καν Εβραίος, αφού πάντα αναφέρεται σε αυτούς με την ονομασία “Ιουδαίοι” ενώ οι άλλοι τρείς ταυτίζονται με το έθνος τους.
Αυτά έπρεπε ο Ο – και κάθε εσωτεριστής ή θεολόγος – να έχει ερευνήσει ενδελεχώς προτού προβεί στις θεωρίες κι εξηγήσεις του.
