Η Αυτοκρατορία αυτή (Imperio Espanōl όπως είναι στα Ισπανικά) κράτησε από τα τέλη του 15ου αιώνα ως τις αρχές του 19ου και ήταν μια από τις μεγαλύτερες στην Ιστορία. Στον 16ο και 17ο αιώνα, παρά την ήττα της περιβόητης αρμάδας από τους Άγγλους της Ελισάβετ Α΄ (1586) παρέμεινε το αντίπαλο δέος ως τον 18ο αιώνα φθάνοντας τότε τη μεγαλύτερη έκτασή της ως “αυτοκρατορία όπου ο ήλιος δεν δύει ποτέ”.
Ξεκίνησε το 1492 με την επανάκτηση του μουσουλμανικού Βασιλείου της Γρανάδα στην Ιβηρική Χερσόνησο από τον Φερδινάνδο της Αραγονίας και την Ισαβέλλα της Καστίλης. Το βασιλικό ζεύγος ήθελε να ξεπεράσει την Πορτογαλία που από το 1238 είχε ανακτήσει τα εδάφη της από τους Μουσουλμάνους και βαθμιαία επεκτάθηκε στις νήσους Μαδέρα και Αζόρες στον Ατλαντικό (1418-1452). Η Καστίλη είχε πάρει τις Κανάριους νήσους το 1402 μα τώρα η Πορτογαλία άρχισε ταξίδια κατά μήκος της δυτικής όχθης της Αφρικής.
Μετά την επιτυχία του Κολόμβου στην Καραϊβική (και την αμερικανική ήπειρο) έκαναν μια συμφωνία οι δυο χώρες το 1494 ώστε η Πορτογαλία να πάρει την Αφρική και την Ασία και η Ισπανία το δυτικό ημισφαίριο!
Η Συμφωνία τροποποιήθηκε αργότερα έτσι που η Πορτογαλία να εισέλθει στη Νότιο Αμερική (Βραζιλία) ενώ η Ισπανία μπήκε στην Ασία (Φιλιππίνες από το όνομα του Φιλίππου Β’) και Ωκεανία. Το 1568 ο Δούκας της Άλμπα, F.A de Toledo, εισέβαλε στις Κάτω Χώρες μετά από θρησκευτικές ταραχές και συγκρούσεις κι επέβαλε τάξη μα και την ισπανική κυριαρχία (για περίπου 80 έτη). Ενώ το ασήμι που εξόρυσσαν στο Περού και στο Μεξικό ήταν το αίμα της οικονομίας τους, οι Ισπανοί κέρδιζαν πολύ περισσότερα από τα λιμάνια στις Κάτω Χώρες.
Ας σημειωθεί πως η Ισπανία απέκτησε αποικίες και στη Βόρειο Αφρική (Μαρόκο, 1860, μα μοιράστηκε τη χώρα με τους Γάλλους).
Αλλά στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα η Βρετανία είχε γίνει πολύ μεγάλη δύναμη και η Ισπανία έχασε τη δική της παρότι κράτησε πολύ μικρές αποικίες στην Αφρική και Ασία.
