1. Στο Κομματικό Συνέριο Ιαν-Φεβ, 1934 (17ο Συνέδριο, “των Νικητών” όπως μετονομάστηκε) ο Στάλιν ανακοίνωσε τη μεγάλη επιτυχία της πολιτικής του για την κολεκτιβοποίηση και αποκουλακοποίηση της υπαίθρου και την εκβιομηχάνιση των πόλεων.
Σε μεγάλο βαθμό είχε δίκιο. Μα έκανε λάθος. Η μεγάλη μάχη του θα ερχόταν σύντομα και θα γινόταν προετοιμασία για την επιβολή του Μεγάλου Τρόμου.
«Για τον Στάλιν ο τρόμος ήταν το απλούστερο κι ευκολότερο μέσο με το οποίο κυβερνούσε τη χώρα». (Κεφ.5 Master of the House: Stalin and his Inner Circle, Oleg Khlevniuk 2008, New Haven, Yale University). Αναμφισβήτητα, «τα προγράμματα καταπίεσης ήταν δικού του σχεδιασμού και κάτω από τον προσωπικό του έλεγχο», συμπληρώνει ο Ρώσος ιστορικός.
Ένα τέτοιο πρόγραμμα εξαγγέλθηκε τον Δεκέμβριο 1929 παράλληλα με την εφαρμογή του Πρώτου Πενταετούς Προγράμματος: «Εξολοθρεύστε τους κουλάκους ως τάξη» διέταξε ο Στάλιν που είχε πλέον εξασφαλίσει την κυριαρχία του. Η τάξη των κουλάκων αριθμούσε πάνω από μισό εκατομμύριο νοικοκυριών που σήμαινε περίπου 2,5 εκατομμύρια αγρότες – άντρες, γυναίκες, γέροι, νέοι και παιδιά!
Το 1930 μόνο εκτελέστηκαν 19.000 ενώ εκατοντάδες χιλιάδες εκτοπίστηκαν.
2. Υπάρχει ένα καλό παράδειγμα για τον τρόπο που σχεδίαζε ο Στάλιν το πρόγραμμα εξόντωσης «εχθρών του κράτους» (που καλύπτει τους πάντες μη-αρεστούς στον δικτάτορα) από την ομιλία του στην ολομέλεια της ΚΕ, Μάρτης 1937. Είπε –
«Το 1927… από τα 854.000 κομματικά μέλη ψήφισαν 730.800. 734.000 ψήφισαν υπέρ των Μπολσεβίκων ενάντια στους τροτσκιστές, που σημαίνει 4.000 για τροτσκιστές… Υπήρξαν 2.600 αποχές… που τις προσθέτουμε στους τροτσκιστές κι έχουμε πάνω από 6.000. Από τους 121.000 απόντες υπολογίζουμε 10% τροτσκιστές. … Έτσι προσθέτουμε 12.000 κι έχουμε 18.000 τροτσκιστές. Προσθέτουμε άλλες 10.000 για Ζινόβιεφ, φτάνοντας 28.000… Αν προσθέσουμε μερικούς δεξιούς και άλλους έχουμε 30.000…»
Αλλά τώρα (1937) υπήρχαν 1,5 εκμ κομματικά μέλη. Οπότε… Έτσι έκανε τους υπολογισμούς του ο Στάλιν κι έστελνε τους απαιτούμενους αριθμούς συλλήψεων, εκτελέσεων, εκτοπίσεων και φυλακίσεων.
3. Οι κουλάκοι (μεγάλοι αγροτοκτηνοτρόφοι) διαιρέθηκαν σε 3 κατηγορίες ανάλογα με την περιουσία και την αντίστασή τους. Αυτοί δεν ήθελαν καθόλου την κολεκτιβοποίηση. Υπήρξαν μάλιστα 13.754 μαζικές διαδηλώσεις και κατά τη διάρκειά τους 14.000 πράξεις «τρομοκρατικές» (= απεργίες, δολιοφθορές κλπ.) – που όλες θεωρούνταν βέβαια «αντι-επαναστατική αντίσταση».
Η πρώτη κατηγορία έπρεπε να εξαφανιστεί αμέσως με εκτοπίσεις σε μακρινά γκουλάγκ ενώ οι πιο ενεργοί αντιστασιαστές θα εκτελούνταν. Η δεύτερη αποτελούνταν από ηπιότερους «εχθρούς»: αυτοί θα εκτοπίζονταν σε μακρινούς τόπους εξορίας ή και σε άλλα μέρη του Νομού τους. Η τρίτη κατηγορία δεν θεωρούνταν επικίνδυνη κι έτσι θα άλλαζαν τόπο διαμονής μένοντας όμως στα όρια του Νομού.
Οικογένειες με στρατιωτικούς, εφόσον δεν επιδίδονταν σε «τρομοκρατία» θα εξαιρούνταν. Μα αυτό δεν ίσχυσε. Στην πραγματικότητα μόνο 44% των συλληφθέντων ήταν κουλάκοι. Διότι ο Yagoda της Μυστικής Αστυνομίας έδωσε πλατύτερη έννοια στον όρο και συνελάμβανε και μαγαζάτορες, ξυλουργούς, εμπόρους κλπ.
4. Ο απαιτούμενος αριθμός για την πρώτη κατηγορία ήταν 50 με 60 χιλιάδες που θα φυλακίζονταν σε γκουλάγκ ή θα εκτελούνταν. Αλλά μόνο τους πρώτους 5 μήνες του 1930 συνελήφθησαν 65.000! Από τη 2η κατηγορία ήταν 100.000, που ανέβηκαν τον Δεκέμβριο στις 135.000 οικογένειες!
Η εξόντωση των κουλάκων σταμάτησε τον Μάιο 1933.
Μέχρι τότε εκτελέστηκαν 35.736, φυλακίστηκαν σε γκουλάγκ 287.210, εκτοπίστηκαν 331.329 και μετεγκαταστάθηκαν 93.000.
Αλλά στην περίοδο Αυγ 1932 – Ιουν 1933 (11 μήνες) 250.000 ακόμα καταδικάστηκαν για κλοπή για 10 χρόνια. Υπήρξαν επίσης άλλες εκτοπίσεις.
Συνολικά, λοιπόν, υπήρξαν 1.142.084 εκτοπισμένοι σε άλλες περιοχές και 800.000 κλείστηκαν σε φυλακές που χωρούσαν μόνο 200.000.
Αυτή ήταν η πρακτική καταπίεσης και η μέθοδος εκφοβισμού και τρόμου. Το καμιόνι ερχόταν νύχτα και οι άντρες της Ασφάλειας (NKVD ή OGPU) χτυπούσαν τρανταχτά την πόρτα και μάζευαν τους μαρκαρισμένους σοβιετικούς πολίτες – κουλάκους, κλέφτες, δολιοφθορείς, αντεπαναστάτες, ξένους πράκτορες, πρώην κληρικούς ή εμπόρους ή ό,τι άλλο.
Ανάλογα με την κατηγορία, που δεν επιτρεπόταν να αντικρούσουν, καταδικάζονταν από μια τρόικα (στέλεχος της Ασφάλειας, στέλεχος του Κόμματος, στέλεχος της Εισαγγελίας) σε εκτέλεση, φυλάκιση, εκτόπιση, μετεγκατάσταση.
