1. Μερικοί λένε πως ο μαρξισμός στον σταλινισμό είναι άκαρδος ενώ στον τροτσκισμό είναι άμυαλος. Άλλοι, φυσικά, λένε το αντίθετο!
Είναι κρίμα που η Πολιτική Οικονομία κατά καιρούς ασχολείται με τέτοια καταθλιπτικά θέματα, μα από όλη τη σχετικά πολιτισμένη Δύση μόνο στη χώρα μας θάλλει ο αναρχοαριστερισμός θέλγοντας ένα καλό 30% των ψηφοφόρων – ίσως 35%. Συνεπώς χρειάζεται να εξετάζονται πιο επισταμένα τέτοιες απόψεις, συχνά συγκαλυμμένες με τον μανδύα σοσιαλισμού, ανθρωπισμού ή ανανέωσης.
Η αριστεροσύνη των Μπολσεβίκων από τον Λένιν κι έπειτα είναι άκαρδη και άμυαλη σε κάθε καθεστωτική ή θεωρητική εκδοχή της. Ο Μαρξ ο ίδιος είχε από νεανική ηλικία ένα όραμα ανύψωσης κι εκλέπτυνσης του ανθρώπου με την ανάπτυξη των πνευματικών του δυνάμεων (Βλ. Πολιτική Οικονομία 222: Μαρξι(στι)κή ελευθερία). Μα οι νερόβραστοι αριστεροί επαναστάτες στη Ρωσία και αλλού έχασαν ή υποβίβασαν εκείνο το όραμα που και στα έργα του Μαρξ είναι θολό.
2. Η καταπίεση άρχισε με τον Λένιν που επιχειρηματολόγησε πως όλα τα άλλα κόμματα μαρξιστών που δεν συμφωνούσαν με τις αντιλήψεις του, συμπεριλαμβανομένων των Μενσεβίκων (=μειοψηφησάντων) «είχαν προδώσει την επανάσταση». Ενώ απλούστατα δεν ήθελε να μοιραστεί την εξουσία μαζί τους ή να έχει αντιπολίτευση – ανθρώπους σαν τον Πλεχάνοφ, πατέρα του μαρξισμού στη Ρωσία, τη Βέρα Ζασούλιτς κ.λπ. Οι περισσότεροι από αυτούς πέθαναν στην εξορία, στο εκτελεστικό απόσπασμα ή στα γκουλάγκ.
Τα εργατικά συνδικάτα από προστάτες και προωθητές των εργατικών συμφερόντων έγιναν ένα μέσο ακόμα για την καταπίεση των εργαζομένων από το ΚΚ, δηλ. το κυρίαρχο κόμμα των Μπολσεβίκων του Λένιν. Πώς ήταν δυνατόν οι εργαζόμενοι να ξέρουν καλύτερα και να αντιτίθενται στην πολιτική της Πρωτοπορίας, του κυβερνώντος επαναστατικού κόμματος;
3. Μετά το τέλος του Εμφυλίου (Κόκκινοι κομμουνιστές εναντίον των Λευκών τσαριστών, φιλελεύθερων κ.λπ.) και του Πολέμιου κομμουνισμού, μετά δηλ. το 1921 οι κτηνώδεις καταπιέσεις χαλάρωσαν λίγο και η στρατικοποίηση της σύνολης χώρας επίσης.
Αλλά στην πολιτική τα πράγματα συνέχισαν με τον ίδιο αυστηρό εγκλωβισμό, η λογοκρισία έμεινε περιοριστική (ακόμα και ο Μάξιμ Γκιόργκι αναγκάστηκε να καταπιεί την κριτική του) και η Μυστική Αστυνομία Τσεκά κυνηγούσε ανελέητα κάθε αντιφρονούντα. Διότι οι Μπολσεβίκοι γνώριζαν πολύ καλά πως έτσι και χαλάρωναν τον απολυταρχισμό και μονοκομματισμό τους επιτρέποντας άλλα κόμματα, οι ίδιοι θα βρίσκονταν στην μειοψηφική αντιπολίτευση μετά τις απάνθρωπες διώξεις κι εκτοπίσεις που είχαν κάνει στα πρώτα χρόνια.
Έτσι έγινε δόγμα πως όποιος/όποια ήθελε, πρέσβευε ή προωθούσε τη νομιμοποίηση των προγραμμένων αριστερών/μαρξιστικών κομμάτων είναι αντεπαναστάτης, εχθρός του κράτους!
4. Μετά τον θάνατο του Λένιν, η χαλαρωμένη Νέα Οικονομική Πολιτική, ακυρώθηκε από τον Στάλιν, μόλις αυτός εξασφάλισε την εξουσία ενάντια στον Τρότσκι (και τους άλλους μνηστήρες) και άρχισε η εντατική κολεκτιβοποίηση και καταπίεση με εκατοντάδες χιλιάδες θύματα. Αυτά όλα τα έχω εξετάσει σε παλαιότερα άρθρα.
Αλλά παρότι ο Στάλιν εκτέλεσε όλους τους συνεργάτες και συμπολεμιστές του (Ζηνόβιεφ, Μπουχάριν, Κάμενεφ κ.λπ.), τελικά δεν ήταν πιο σκληρός από τον Τρότσκι. Στην πραγματικότητα, ο Τροτσκισμός είναι πιο ανελέητος από τον Σταλινισμό διότι απαιτεί «συνεχή επανάσταση» και ο ίδιος ο Τρότσκι ήταν ο αδυσώπητος διοικητής του Κόκκινου Στρατού και υπεύθυνος για μυριάδες εκτελέσεις.
Η σκληρότητα, η καταπίεση, η έλλειψη ελέους είναι χαρακτηριστικά κάθε κομμουνιστικής εκδοχής, σε όλες τις μορφές τέτοιου καθεστώτος.
Ακόμα και σήμερα, μετά τις φοβερές αποκαλύψεις από Ρώσους ιστορικούς για τα εγκλήματα του Στάλιν, υπάρχουν πάρα πολλοί κομμουνιστές που θεωρούν τον Στάλιν έναν παρεξηγημένο ανθρωπιστή!
Πολλοί επίσης σταλινιστές παραδέχονται και ντρέπονται για τις εκκαθαρίσεις.
Οι τροτσκιστές είναι αμετανόητοι. Είναι σχεδόν πάντα πιο εγκεφαλικοί από τους σταλινιστές μα και πιο άκαρδοι. Ήθελαν και θέλουν την πλήρη εξόντωση όλων των αντιφρονούντων και όλων των πλουσίων σε όλον τον κόσμο!
Πολλοί από αυτούς όμως δεν δίστασαν να προσχωρήσουν σε ιμπεριαλιστικά καθεστώτα ή και ακροδεξιές δυνάμεις προσφέροντας τα ταλέντα τους!
Μόνο στην Ελλάδα στην ΕΕ υπάρχει ακόμα ισχυρό κομμουνιστικό φρόνημα λόγω σκέτης δύναμης αδράνειας. Η κύρια παράταξη είναι το ΚΚΕ που παραμένει σκληρά σταλινικό, αμετανόητο, διαζευγμένο από την πραγματικότητα. Οι αναρχοαριστεροί του κ. Τσίπρα, που αυτοβαφτίστηκαν «ανανεωτικοί» μα είναι σχεδόν εξίσου σκληροπυρηνικοί με τους κουκουέδες, και άλλοι όμοιας νοοτροπίας, και απλώς κάνουν φασαρία πιπιλώντας μαρξιστικά συνθήματα ελπίζοντας για την εξουσία. Ο τροτσκισμός και μαοϊσμός υπάρχουν ως ίσκιοι και φαντάσματα.
