1. Ως τα μισά του 20ου αιώνα, δηλαδή με τη λήξη του ΠΠ2, ήταν ολοφάνερο πως η Δύση (Ευρώπη Δυτική, Βόρειος Αμερική, Αυστραλία, Νέα Ζηλανδία) είχαν τεράστια υπεροχή – ακόμα και σε σχέση με τη Σοβιετική Ένωση που παρότι θεωρούνταν στρατιωτική υπερδύναμη ωστόσο υστερούσε στην οικονομία και κουλτούρα.
Τελικά όμως η υπεροχή αυτή οφειλόταν κυρίως στην κουλτούρα και τεχνολογία που είχαν αναπτυχθεί ως τον 18ο αιώνα στην Ευρώπη. Διότι η Βόρειος Αμερική είχε εποικιστεί από Ευρωπαίους, κυρίως Βρετανούς, Γάλλους και Ισπανούς. Ενώ η Αυστραλία και Νέα Ζηλανδία από Βρετανούς. Άλλες χώρες όπως Ολλανδία και Γερμανία επίσης είχαν αποικίες, μα αυτές δεν ανήκαν στη Δύση.
2. Στην πραγματικότητα η υπεροχή της Δύσης έγινε αισθητή στον 19ο αιώνα. Μέχρι τότε οι Ασιάτες υστερούσαν μόνο σε στρατιωτική ισχύ. Οι Κινέζοι π.χ. είχαν την πυξίδα πολύ νωρίτερα, την πυρίτιδα επίσης και την τυπογραφία. Ενώ τον 15ο αιώνα, όταν άρχισαν οι θαλάσσιες εξερευνήσεις των Ευρωπαίων, τα καράβια τους (με 4 ορόφους και ως 8 κατάρτια) ήταν ανώτερα. Μα δεν χρησιμοποίησαν αυτές τις γνώσεις για στρατιωτική επικράτηση. Γι’ αυτό και οι Ευρωπαίοι εύκολα έκαναν τις αποικίες τους.
Η στρατιωτική υπεροχή των Ευρωπαίων οφειλόταν κυρίως στα νέα όπλα τους που έκαναν χρήση της πυρίτιδας αρχίζοντας με τα απλά πιστόλια και μουσκέτα και κανόνια.
Η μαύρη πυρίτιδα χρησιμοποιήθηκε για εκρήξεις (βεγγαλικά κυρίως) από τους Κινέζους τον 9ο αιώνα και πέρασε στη Μέση Ανατολή, σε μουσουλμανικές χώρες, στη μέση περίπου του 13ου αιώνα.
Το 1267 ο Άγγλος Doctor Mirabilis («θαυμαστός δόκτορας») Roger Bacon της Οξφόρδης επινόησε ανεξάρτητα την πυρίτιδα μα την ίδια εποχή περίπου, ή λίγο αργότερα, η γνώση και κατασκευή πυροβόλων ήρθε και στην Ευρώπη.
Στην Ευρώπη αναπτύχθηκε ραγδαία η τεχνική αυτή.
3. Υπάρχει όμως κι ένα δεύτερο σκέλος στην ανάπτυξη της στρατιωτικής ισχύος. Ο παστός βακαλάος! (Ναι όσο παράξενο και αν ακούγεται!).
Οι στρατιώτες πρέπει να τρώνε. Σε μακρινές εκστρατείες και θαλάσσια ταξίδια είναι δύσκολο να έχεις φρέσκια τροφή: είναι δύσκολο να την κουβαλάς και συνήθως δύσκολο να την βρίσκεις σε ξένες χώρες όπου οι κάτοικοι καίνε σοδειές και καρποφόρα δέντρα. Κρέατα και λαχανικά δεν διαρκούν πολλές μέρες.
Την εποχή των Βίκινγκ, γύρω στο 1000, οι Νορβηγοί είχαν ήδη αρχίσει την παραγωγή παστού βακαλάου (στην περιοχή Lofoten) που λεγόταν Klippfisk. Αρχικά ξέραιναν τα ψάρια, αφού τα καθάριζαν, απλωμένα πάνω σε βράχια ή κρεμώντας τα, στον ήλιο και αέρα. Μετά πρόσθεσαν το αλάτι (ιδίως τον 17ο αιώνα οπότε το αλάτι έγινε φθηνό).
Τα παστά ψάρια μπορούσαν να αντέξουν ως 10 έτη!
Έτσι οι Ευρωπαϊκοί στρατοί μπορούσαν να ταξιδέψουν μακριά με σίγουρη τροφή και με τα νέα πυροβόλα όπλα.
