1. Όπως πολλοί πρόεδροι των ΗΠΑ, ιδίως στον 19ο και 20ο αιώνα και ο Φραγκλίνος Ντλέινι Ρούζβελτ (1882 – 1945) είναι τρομερά υπερτιμημένος.
Είναι γνωστός για τα προγράμματα New Deal που υποτίθεται θα έβγαζαν την Αμερική από την ύφεση στην οποία τη βύθισε το μεγάλο κραχ του 1929. Σε αυτή την προσπάθεια δεν πέτυχε και ας έχουν γράψει πολλά εγκώμια ιστορικοί και ανιστόρητοι. Η αμερικανική οικονομία πήρε μπρος μόνο με τον πόλεμο, όταν η βιομηχανία στράφηκε στην παραγωγή πολεμικού υλικού – πρώτα για τη Βρετανία, μετά για την ΕΣΣΔ (Ιουν. 1941) και τέλος για την ίδια την Αμερική όταν οι Ιάπωνες βομβάρδισαν άνανδρα το Περλ Χάρμπορ στη Χαβάη (Δεκ. 1941).
Είναι γνωστός επίσης για την προεδρία του στη διάρκεια του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου, στον οποίο αναγκάστηκε να συμμετάσχει και η Αμερική παρά τις αρνητικές μεγαλοστομίες στην αρχή (Σεπ. 1939).
2. Το ήθος του ήταν εκείνο του φανφαρόνου πολιτικάντη, παρότι στρατεύθηκε νωρίς με τους Δημοκρατικούς που, υποτίθεται πάλι, συνέχιζαν τη φιλελεύθερη παράδοση. Μόνο φιλελεύθεροι δεν ήταν ούτε τότε ούτε αργότερα στη σύγχρονη εποχή μας.
Ο μόνος που έδειξε κάποια φιλελεύθερη τάση ήταν ο «φιστικάς» Τζίμι Κάρτερ, πρόεδρος 1971-75, μα τον υπονόμευσαν ακόμα και οι δημοκρατικοί δήθεν υποστηρικτές του!
Ο χαρακτήρας του Ρούζβελτ φάνηκε σε πολλές περιστάσεις. Εδώ θα πάρω δυο: τη συμμετοχή του στη Σύσκεψη της Τεχεράνης (Νοεμ. 1943) και τη διαμονή του τότε στη σοβιετική Πρεσβεία, και τη διπρόσωπη πολιτική του τότε σχετικά με την πολύπαθη Πολωνία.
3. Στα τέλη Νοεμβρίου 1943 πραγματοποιήθηκε η Σύσκεψη στην Τεχεράνη. Ο Στάλιν δεν ταξίδευε ούτε με πλοίο ούτε με αεροπλάνο (λόγω φοβίας) κι έτσι έμενε το τρένο και το αυτοκίνητο. Γιαυτό πήγαν οι τρεις μεγάλοι, Στάλιν, Τσώρτσιλ και Ρούσβελτ στην Τεχεράνη.
Ο Ρούζβελτ δέχτηκε τότε την πρόσκληση του πονηρού πατερούλη Στάλιν να μένει στη σοβιετική πρεσβεία εκεί.
Η αποδοχή του υποδηλώνει μεγάλη ανοησία. Διότι αυτή θα εμπόδιζε τις συνεννοήσεις με τον άμεσο σύμμαχό του Τσώρτσιλ.
Μα, και αυτό είναι ακόμα πιο σημαντικό, δεν φαίνεται να του πέρασε από τον νου, ούτε και στους συμβούλους κι επιτελάρχες του, πως ενδεχομένως ο Στάλιν θα είχε καλωδιώσει τα δωμάτιά του και θα μπορούσε να μαθαίνει τι λεγόταν εκεί.
Και αυτό ακριβώς είχαν κάνει οι Σοβιετικοί. Έτσι γνώριζαν τα σχέδια του Ρούζβελτ εκ των προτέρων, τα σχέδια των δυο συμμάχων και την ένταση μεταξύ τους, δηλαδή Αμερικής και Βρετανίας. Και ο Στάλιν μπορούσε να επωφεληθεί σε μεγάλο βαθμό ελκύοντας τον Αμερικανό πρόεδρο στις δικές του απόψεις.
4. Αλλά το επεισόδιο που δείχνει το φθηνό πολιτικό ήθος του Ρούζβελτ σχετίζεται με τη στάση του απέναντι στην Πολωνία. Άλλα συμφώνησε κατ’ ιδίαν με τον Στάλιν στην ίδια εκείνη Σύσκεψη της Τεχεράνης και άλλα διαλαλούσε στην προεκλογική περίοδο. Το απόσπασμα από τα πρακτικά της Σύσκεψης είναι αρκετά διαφωτιστικό.
«Θα μιλήσω για την εσωτερική κατάσταση στις ΗΠΑ. Το επόμενο έτος έχουμε εκλογές…Υπάρχουν 6 ή 7 εκατομμύρια Πολωνικής καταγωγής στην Αμερική και ως πρακτικός άνθρωπος δεν θα ήθελα να χάσω τις ψήφους τους. Συμφωνώ με τον Στρατάρχη Στάλιν πως πρέπει να παλινορθώσουμε το Πολωνικό κράτος και να μετακινηθούν τα σύνορα… μα για πολιτικούς λόγους δεν μπορώ για την ώρα να συμμετάσχω στη διευθέτηση αυτή. Συμμερίζομαι τις ιδέες του Στρατάρχη Στάλιν. Ελπίζω πως κατανοεί γιατί δεν μπορώ να συμμετάσχω στη διευθέτηση του θέματος εδώ στην Τεχεράνη, ή ακόμα και την επόμενη άνοιξη».
Έτσι με τη συναίνεση του Τσώρτσιλ επίσης αργότερα, η Πολωνία εγκαταλείφθηκε στην ασφυκτική, καταπιεστική περίπτυξη των Μπολσεβίκων!
