Τ143: Η γυναίκα

1. Η φύση της γυναίκας θα πρέπει να είναι τόσο εύκολο να προσδιοριστεί όσο και του άντρα. Αλλά δεν είναι τόσο εύκολο στην εποχή μας (έτος 2020) να συζητηθεί νηφάλια και να περιγραφτεί.

Το πρώτο πράγμα που πρέπει να κατανοηθεί είναι το κοινό στοιχείο της ανθρωπινότητας που μοιράζονται γυναίκα και άντρας. Διότι σαφώς και οι δύο είναι άνθρωποι, και οι δύο έχουν από κοινού την ανθρώπινη φύση διαφέροντας από κάθε άλλο πλάσμα στον πλανήτη.

Βέβαια, αμέσως εγείρεται το ερώτημα – «Τι είναι αυτή η ανθρωπινότητα, η κοινή ανθρώπινη φύση που διαφέρει από κάθε άλλο πλάσμα στον πλανήτη, μα μετά διαφοροποιείται σε γυναίκα και άντρα;»

Αυτό ας το αφήσουμε για την ώρα, παρότι δεν είναι δυνατό να έχουμε πλήρη κατανόηση της ξεχωριστής φύσης και λειτουργίας των δύο μορφών δίχως την κατανόηση της ίδιας της ανθρώπινης φύσης.

2. Από αρχαιότατους χρόνους η γυναίκα θεωρήθηκε ως μέσο ή όργανο «αμαρτίας», ακαθαρσίας, κακού και, φυσικά, πειρασμού και πτώσης. Αυτή η θεώρηση είναι φανερή στον μύθο του Αδάμ και της Εύας στη «Γένεση», της Παλαιάς Διαθήκης, επίσης στον μύθο της Πανδώρας και το κουτί της με όλες τις πληγές της ανθρωπότητας και σε άλλους μύθους.

Η θεώρηση αυτή επικράτησε κυρίως στη Δύση. Μα τόσο στη Δύση όσο και στην Ανατολή η γυναίκα πήρε μια υποδεέστερη θέση στην κοινωνία και στη ζωή γενικά.

Αν εξαιρέσουμε τους Μογγόλους στον 13ο αιώνα κχ όπου ο Τζένγκινς Χαν έδωσε σχεδόν ισονομία στις γυναίκες (παρότι υπήρχαν και πόρνες και παλλακίδες) και ίσως μερικούς λαούς με συμπεριφορές της λίθινης εποχής, οι γυναίκες πουθενά ποτέ δεν είχαν δικαιώματα σαν αυτά του άντρα, ως τις αρχές του 20ου αιώνα. Δεν αφήνονταν να ηγηθούν ενός έθνους ή μιας φυλής ή έστω της οικογένειας, δεν μπορούσαν να είναι στο ιερατείο της χριστιανικής εκκλησίας και δεν μπορούσαν να κληρονομήσουν ή να έχουν περιουσία.

Συχνά δε θεωρούνταν σκεύη ηδονής μόνο και συχνά οι άντρες τους φέρονταν με μεγάλη σκληρότητα.

3. Δεν είναι αφύσικο, λοιπόν, που κάποια ώρα, στις αρχές του 20ου αιώνα οι γυναίκες εξεγέρθηκαν και κινητοποιήθηκαν για να αποκτήσουν τα ίδια δικαιώματα με τους άντρες ή το ίδιο κοινωνικό στάτους.

Και πέτυχαν μέσω κυρίως του φεμινιστικού κινήματος (που είχε κάνει την εμφάνισή του στα τέλη του 18ου αιώνα στην Αγγλία με τη Mary Wellstonecraft, 1759 – 1797).

Στην εποχή μας απολαμβάνουν όλα τα δικαιώματα που είχαν επί αιώνες οι άντρες. Μπορούν να εργάζονται σε κάθε πεδίο ή επάγγελμα όπως οι άντρες, να κυβερνούν ως πρόεδροι και πρωθυπουργοί, να έχουν το δικαίωμα ψήφου και περιουσίας και να χειροτονούνται ιερείς στην Προτεσταντική εκκλησία.

Αλλά (και είναι πολύ μεγάλο το «αλλά») πήραν την ορθή κατεύθυνση;

4. Ας το θέσω αλλιώς: Είναι πιο ευτυχισμένες, πιο ικανοποιημένες τώρα;

Οι γυναίκες απέκτησαν όλα τα δικαιώματα και λειτουργήματα των αντρών χωρίς όμως να είναι ή να μπορούν (εκτός ίσως από εξαιρέσεις) να γίνουν άντρες.

Παραμένουν γυναίκες με τη φυσιολογία του οργανισμού του γυναικείου σώματος. Εκτός από εξαιρέσεις, εξακολουθούν να είναι δυνητικά μητέρες και είναι οι μόνες μητέρες αφού ο άντρας δεν μπορεί φυσιολογικά να κυοφορήσει όπως μπορούν αυτές.

Στην πραγματικότητα, με όλη την «απελευθέρωση» ή «χειραφέτησή» τους οι γυναίκες πήραν λειτουργίες, συμπεριφορές και συνήθειες των αντρών, τους ανταγωνίζονται και σε πολλές περιπτώσεις για διάφορους λόγους ξεπερνούν σε αποτελεσματικότητα.

Μα εδώ εγείρεται άλλο βασικό, ουσιαστικό ερώτημα. Είναι πιο κοντά στη φύση τους ή πιο μακριά;

Διότι οι γυναίκες δεν έχουν γίνει πιο γυναίκες, πιο θηλυκές, πιο φεμινιστικές σύμφωνα με τη δική τους φύση. Έχουν γίνει πιο όμοιες με τους άντρες!