1. Κατά κάποιον άλλο τρόπο το « αυτοεξόριστος» είναι παραπλανητικό. Διότι, όπως έγραψε κάπου ο Θουκυδίδης «Ανδρών επιφανών πάσα γη τάφος». Οι σπουδαίοι στο πνεύμα και στην προσφορά (όχι στην εφήμερη φήμη) μπορούν να ζήσουν ευτυχείς οπουδήποτε: ο κόσμος όλος είναι πατρίδα τους.
Και σίγουρα αυτό ταιριάζει απόλυτα στον Λεωνίδα Καβάκο, αρχιμουσικό και βιολιστή που η παρουσία και παράστασή του γεμίζει οποιαδήποτε αίθουσα οπουδήποτε.
Πρόσφατα κυκλοφόρησε νέο άλμπουμ με την εκτέλεση του κονσέρτου για βιολί του Μπετόβεν.
Εδώ αντιγράφω μερικές σκέψεις του όπως τις εξέφρασε σε μια συνέντευξή του στην Τασούλα Επτακοίλη (Καθημερινή Τέχνες & Γράμματα, 17 Νοεμβρίου 2019).
2. Βλέπει από τη μια τη μεγάλη ανάπτυξη στις τεχνολογικές και επιστημονικές εξελίξεις και πόσα προσφέρουν και από την άλλη το γεγονός πως είμαστε πολύ κοντά στην καταστροφή.
Και αναρωτιέται: «Έχουμε τη διάθεση να στερηθούμε μερικές ευκολίες μας; Σε μια τέτοια εποχή – αλλαγών, προκλήσεων και ανακατατάξεων – οι ευκολίες είναι σαν υπνωτικό χάπι που μας αφαιρεί τη δυνατότητα και τόλμη να αντιδράσουμε».
Μετακόμισε στην Ελβετία πριν λίγα χρόνια για δύο λόγους.
α) Ένιωθε άχρηστος στην Ελλάδα. Ο ίδιος είχε διαπρέψει στη μουσική και ως βιολιστής «σαν πρασινάδα στην άσφαλτο». Και καταξιωμένος τώρα διεθνώς έβλεπε πως τίποτα δεν άλλαζε στη χώρα μας. Ήθελε να μεταλαμπαδεύσει την εμπειρία της δικής του ανάπτυξης σε νέα παιδιά και να εμφυσήσει την αγάπη για τη μουσική στον κόσμο και με δική του πρωτοβουλία έδινε μαθήματα κι έκανε συναυλίες στην επαρχία. «Κανείς υπουργός Πολιτισμού δεν με κάλεσε ποτέ να ακούσει, έστω, τις απόψεις μου».
β) «Ο δεύτερος λόγος που έφυγα – και δεν φοβάμαι να το πω – ήταν ο Σύριζα. Μου δημιουργούσε τεράστια δυστυχία αυτή η αισθητική με αρνητικό πρόσημο».
3. Τόσες άλλες χιλιάδες σχετικά νέων ανθρώπων με μόρφωση και καλλιέργεια, που θα μπορούσαν να προσφέρουν τόσα και τόσα στον λαό της πολύπαθης αυτής χώρας, μετανάστευσαν σαν τον Καβάκο για τους ίδιους λόγους – αν εξαιρέσουμε και κάποιες χιλιάδες που έφυγαν λόγω οικονομικής ανάγκης.
Μα και η κρίση στην οικονομία, η ύφεση που έκλεισε τόσες επιχειρήσεις και προκάλεσε τεράστια ανεργία και περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, οφειλόταν στην ίδια αδιαφορία, στην ίδια φαυλότητα της φάρας των πολιτικάντηδων που κυβερνούν χωρίς ποτέ να ενδιαφέρονται για τη βελτίωση-και όχι μόνο οικονομικά – του έθνους.
Οι ανίκανοι τσιπριστές, οι κομισάριοι και συνδικαλιστές του Σύριζα, με τον λαμπρό σε απάτη και ψέμα και ανίκανο για οτιδήποτε άλλο αρχηγό τους κ. Τσίπρα, ήταν η κορωνίδα.
4. «Μόνο έτσι ανεβαίνω επίπεδο ως άνθρωπος» εξηγεί ο Καβάκος. «Διδάσκομαι. Εξελίσσομαι». Είναι η μεγάλη αρετή των αρχαίων που γηράσκουν αεί διδασκόμενοι από τους άριστους.
Στα 50 του ξαναστράφηκε στο κονσέρτο για βιολί του Μπετόβεν – ένα κονσέρτο που είχε πρωτομελετήσει στα 18 του.
Κι έμαθε πως πρέπει να έχει την ευαισθησία ο ίδιος να ανέρχεται και να πλησιάζει ένα έργο τόσο σπουδαίο, όχι να προσπαθεί να το φέρει στα μέτρα του. «Μόνο έτσι ανεβαίνω σαν άνθρωπος»!
Και σχολιάζει: «Το μεγαλύτερο λάθος που έγινε στην Ελλάδα είναι ότι βγαίνουμε από την κρίση χωρίς να έχουμε καταλάβει τίποτα… κρίση κυρίως ηθικών αξιών…»
Κανείς πολιτικός δεν έδωσε 15 – 20 λεπτά τηλεοπτικής παρουσίας εξηγώντας την οικονομική κρίση και στρέφοντας την προσοχή του λαού στις αξίες (όχι βλακώδη συνθήματα) που θα μπορούσαν να φέρουν αναγέννηση στον τρόπο νόησης και συμπεριφοράς.
Η πραγματική εκπαίδευση χρειάζεται πολλή πειθαρχία κι εργασία τόσο από μαθητές όσο και από εκπαιδευτές.
