1. Διάβασα στην Καθημερινή (Oικονομικές Σελίδες, 14/4/19) άρθρο του κ. Α. Δρυμιώτη που επιχειρηματολογεί κατά του χαρισματικού ηγέτη με παραδείγματα τους Α. Παπανδρέου και Α. Τσίπρα.
Η επιχειρηματολογία του Α. Δρυμιώτη είναι όπως πάντα πολύ λογική και πειστική. Μα κάνει το σφάλμα να ονομάζει αυτούς τους απίστευτους απατεώνες «χαρισματικούς», επίθετο που δεν ταιριάζει καθόλου στις περιπτώσεις.
«Χαρισματικός» είναι ο ηγέτης που έχει το χάρισμα να ηγείται και να κυβερνά, όχι ο φιλόδοξος φαφλατάς που με πονηριά εκλέγεται από αμαθείς μάζες και μετά εξαπατά τις ίδιες μάζες, χωρίς να υλοποιεί τις υποσχέσεις που έδωσε, μα καλοπερνά ο ίδιος και συνεχίζει την εξαπάτηση έντεχνα.
Μόνο που κάποια ώρα κάποια μερίδα της μάζας μυρίζεται την απάτη και ο ηγέτης φαίνεται τώρα να είναι γυμνός. Από ‘δω και πέρα τον στηρίζουν όσοι έτρωγαν από το χέρι του κι ελπίζουν να συνεχίσουν να τρώνε και όσοι διακατέχονται από μια απέλπιδα ηλιθιότητα.
Χαρισματικός είναι ο ηγέτης ή πολιτικός που δεν αλλάζει πορεία, καθώς αλλάζει ο άνεμος των επιθυμιών των ψηφοφόρων, μα κρατά σταθερή γραμμή ενάντια στις αντιξοότητες.
2. Πολύ ορθά ο Α. Δρυμιώτης σκιαγραφεί τους πρωθυπουργούς της χώρας μας από τον «αείμνηστο» τσαρλατάνο Ανδρέα Π. ως τον αμόρφωτο τσαρλατάνο κ. Τσίπρα. Μα σφάλλει κάνοντας, όπως πολλοί συγγραφείς, κατάχρηση του όρου «χαρισματικός».
Ο ορθός όρος για τέτοιους πολιτικάντηδες είναι «γοητευτικός» ίσως και «λαοπλάνος» σίγουρα. Είναι η ευπιστία των όχλων που τους ανέβασε, όχι κάποιο πραγματικό ηγετικό χάρισμα. Και εξηγούμαι.
Ο Μωυσής, έτσι όπως ξέρουμε την ιστορία στην «Έξοδο» στην Παλαιά Διαθήκη, είχε το χάρισμα του ηγέτη δοσμένο από τον Θεό (ή τη Φύση) να οδηγήσει τον λαό του έξω από τη σκλαβιά της Αιγύπτου στην ελευθερία «της γης της επαγγελίας», έστω κι αν ο ίδιος πέθανε πριν φθάσει εκεί. Και σε κάθε αντιξοότητα είχε το χάρισμα να δίνει με «θαύματα» στον λαό αυτό που χρειαζόταν, όχι εύκολες λαϊκίστικες παραχωρήσεις.
Πιο πρόσφατα και καθόλου μυθικά ή μεταφυσικά, ο Ουίνστον Τσώρτσιλ, δεινός ρήτωρ και χειριστής της μητρικής του γλώσσας, αφού αντιτάχθηκε από την αρχή της ανόδου των Ναζί στον αυξανόμενο φασιστικό και πολεμοκάπηλο αυταρχισμό του Χίτλερ (από το 1933), όταν ανέλαβε ως πρωθυπουργός, δεν δείλιασε ούτε στιγμή, παρά τις ήττες και συμφορές του Βρετανικού λαού, που μόνος αντιμετώπιζε τη χιτλερική λαίλαπα.
Πρώτα έχασε τους Γάλλους, μετά τους Σέρβους κι Έλληνες ως μαχόμενους συμμάχους, μα παρά την τρομερή απειλή δεν υποχώρησε στο ελάχιστο.
3. Ας δούμε τώρα τους δικούς μας τους οποίους οι αρθρογράφοι περιγράφουν μάλλον επιπόλαια και καταχρηστικά ως «χαρισματικούς», επειδή ένας ηλίθιος λαός τους χάρισε την πρωθυπουργία, και όχι επειδή κατείχαν κάποιο ουσιαστικό χάρισμα ηγεσίας και διακυβέρνησης που θα ανύψωνε το Έθνος.
Ο Α. Παπανδρέου είχε το επιφανειακό προσόν κάποιας γοητείας στο ότι συμφωνούσε σχεδόν με τα πάντα που του έλεγε ο συνομιλητής του, μα μετά αγνοούσε τα πάντα κι έκανε το δικό του. Επίσης τη φτηνή ρητορεία/συνθηματολογία του δημαγωγού.
Εδώ και τώρα Αλλαγή! Η Ελλάδα στους Έλληνες! ΕΟΚ και ΝΑΤΟ ίδιο συνδικάτο! Έξω οι βάσεις του θανάτου!
Το μόνο σύνθημα που υλοποιήθηκε ήταν η Αλλαγή – προς το χειρότερο! Κατήργησε τις στολές στα σχολεία κι έσμιξε άρρενες και θήλεα. Καταργήθηκαν οι Γενικοί Διευθυντές καριέρας στο Δημόσιο και αντικαταστάθηκαν από κομματόσκυλα της αρεσκείας του και πρασινοφρουρούς. Ισχυροποιήθηκαν τα συνδικάτα που συνεχίζουν ως σήμερα (Μάης 2019) να διαφεντεύουν τα εργασιακά και μισθοδοτικά θέματα. Και, τελικά, έφερε τη χώρα, μετά την ηθική χρεοκοπία (Κοσκωτάς, ροζ βίλες και μίζες) 2 φορές στο χείλος της άτακτης οικονομικής χρεοκοπίας. Επί εποχής του η Δραχμή έχασε την αξία της από 55,4 έναντι του δολαρίου το 1981 σε 138,1 το 1985!
4. Κανένας Έλληνας ηγέτης (πρωθυπουργός) δεν αντιμετώπισε σοβαρές αντιξοότητες – ούτε καν ο Σημίτης με τα Ίμια, ούτε ο Παπανδρέου Γιωργάκης με τη χρεοκοπία.
Ο Γιωργάκης είναι ολοφάνερα κάτω των περιστάσεων από κάθε άποψη. Και μόνον ότι νομίζει τον Τσίπρα «χαρισματικό» και αφήνει υπονοούμενα μελλοντικής συνεργασίας δείχνει πόσο νοητικά καθυστερημένος είναι. Μα αυτό το ξέραμε πολύ νωρίτερα.
Ο Μητσοτάκης (1990) απέτυχε παταγωδώς σχεδόν σε όλα. Ούτε τους Πασοκάριους (ειδικά τον Α. Παπανδρέου) κατάφερε να καταδικάσει, ούτε τις ιδιωτικοποιήσεις να υλοποιήσει. Ο δε Σημίτης έβαλε κάποια δημοσιονομική τάξη στην πρώτη του περίοδο μα κι αυτός χαλάρωσε μάλλον επικίνδυνα στη δεύτερη, πριν τους Ολυμπιακούς.
Ο Κωστάκης Καραμανλής με την εύκολη μα κούφια ρητορική του διαβεβαίωνε τον κοσμάκη πως η οικονομία μας ήταν θωρακισμένη, ενώ διόριζε αβέρτα (μαζί με τον υπουργό του και νυν Πρόεδρο της Δημοκρατίας, κ. Παυλόπουλο) και άφησε την χώρα με φοβερά ελλείμματα, έτσι που ο γυρολόγος Γεωργάκης μαζί με το γερασμένο ΠΑΣΟΚ του πατέρα του κήρυξε τη χρεοκοπία.
Και ήρθε το παλικάρι της πιάτσας ο κομμουνιστάκος κ. Τσίπρας, αγράβατος, αγράμματος, ανεύθυνος, καυχησιάρης· κυνικός, τακτικιστής, υβριστικός: αυτά είναι τα χαρίσματά του. Ούτε τα μνημόνια κατάργησε (και μας φόρτωσε ακόμα ένα, πολύ βαρύτερο), ούτε βάρεσε νταούλια να χορέψουν οι Αγορές (και μάλλον αυτός χόρεψε άχαρα), ούτε οι Ευρωπαίοι παρά τα χαϊδολογήματα, του δίνουν σημασία πλέον.
5. Ο χαρισματικός ηγέτης, όπως ο Μωυσής και ο Τσώρτσιλ και όσοι ενδιάμεσοι στο μεγάλο ξετύλιγμα της Ιστορίας, ο Καρλομάγνος, ο Μέγας Πέτρος κ.α. , προώθησαν τη δικαιοσύνη, τις τέχνες κι επιστήμες, ενώνοντας τον λαό τους, όχι διχάζοντάς τον (εμείς ή αυτοί!) όπως τα νεωτερικά ελληνικά τσογλάνια της απάτης.
Οι δικοί μας επίδοξοι πολιτικοί με την αδημονία για τον θώκο θα μπορούσαν να διαβάσουν λίγα μέρη του Πλατωνικού έργου, όπως –
«Ο ίδιος [ο κυβερνήτης] πρέπει πρώτος να προχωρήσει στην κατεύθυνση που θέλει… Ο ίδιος πρώτος, με το δικό του παράδειγμα, θα δείξει τη γραμμή δράσης δίνοντας επαίνους και τιμές στα ορθά πράγματα και μομφή στα αντίθετα και τιμωρώντας όποιον δεν πειθαρχεί, ανάλογα με την κάθε πράξη» (Νόμοι 710Β).
Και να τα εφαρμόσουν πολύ απλά!
