1. Το πρώτο και μεγαλύτερο εμπόδιο είναι η νοοτροπία του λαού που εκδηλώνεται σε συμπεριφορές, ήθη κι έθιμα. Χρειάζεται συνολική κι ενδελεχής εξέταση, ένα γερό ξεσκόνισμα και σκούπισμα για να φύγουν παλιές, αραχνιασμένες συνήθειες που εμποδίζουν την ομαλή και αποτελεσματική λειτουργία των δημόσιων και ιδιωτικών οργάνων και υπηρεσιών.
Η πρώτη συνήθεια είναι να ενδιαφέρομαι μόνο για το τι παίρνω και να αδιαφορώ για το τι δίνω. Από αυτή τη συνήθεια στη νοοτροπία μας προκύπτουν πολλά αξιοθαύμαστα φαινόμενα όπως ο πελατειασμός, η ένδοξη γραφειοκρατία και η μίζα. Αυτές τις συνήθειες επιχείρησαν να “μεταρρυθμίσουν” το πρώτο διάστημα του μνημονίου οι Ευρωπαίοι που ήρθαν να βοηθήσουν τις δημόσιες υπηρεσίες μας – μα έφυγαν άπραγοι, εκδιωγμένοι με βρισιές.
Η νοοτροπία δεν αλλάζει με νομοθετήματα. Μόνο με άριστη Παιδεία.
2. Το κράτος επινοήθηκε και θεσπίστηκε ως αναγκαίο κακό για να φροντίζει τους πολίτες που το συντηρούν με την παραγωγή και τους φόρους τους. Φροντίζει για την ασφάλεια και την ευημερία τους, υποτίθεται. Ελάχιστα γίνονται από το δικό μας κράτος διότι διαμορφώθηκε η παράξενη νοοτροπία πως το κράτος είναι ο αφέντης και οι πολίτες δουλοπάροικοί του.
Αυτή η άρρωστη αντίληψη εκδηλώνεται αφενός στην αλαζονεία των κρατικών λειτουργών και την απαίτησή τους να έχουν προνόμια και αφετέρου στη δουλικότητα των πολιτών (ακόμα και όταν αγανακτούν και δεν πληρώνουν). Υπάρχει ουσιαστικά μια κρατική τυραννία. Διότι ξεχάστηκε από όλους ο βασικός λόγος ύπαρξης της κοινωνίας και του κράτους που είναι να δώσει χώρο, χρόνο και συνθήκες όπου κάθε πολίτης να μπορεί να αναπτύξει τις έμφυτες δυνατότητές του πλήρως, χωρίς φυσικά να βλάπτει άλλους ή να τους εμποδίζει στη δική τους ανάπτυξη.
3. Στην εποχή μας, το κράτος επιδείχνει φοβερή σκληρότητα σε μια προσπάθεια, δήθεν να βελτιώσει τη ζωή των φτωχότερων στρωμάτων. Αντί να ψάξει να βρει τις πραγματικές αιτίες για τη διαφοροποίηση πλουσίων, μεσαίων, φτωχών και να τις διορθώσει, επιχειρεί διάφορες ακροβασίες χρηματοοικονομικές που επιδεινώνουν την κατάσταση.
Μια γνωστή κι εντελώς μαφιόζικη πρακτική του κράτους είναι να υπερφορολογεί τους πάντες και, όπου δυνατόν, οι χρεώστες να πληρώνουν τόκους, κάποτε εξοντωτικούς.
Αν και όταν το κράτος χρωστά, κάνει την πάπια, όπως λέμε. Το κρατικό χρέος παραμένει, δεν συμψηφίζεται με τα ιδιωτικά χρέη προς εκείνο. Σου χρωστά 1000 ως επιστροφή κάποιου άδικου φόρου που σου αφαιρέθηκε εκβιαστικά με απειλή φυλάκισης. Κρατά το ποσό για όσο θέλει. Του χρωστάς για φόρο 1000. Θα έπρεπε το ένα χρέος να ακυρώνει το άλλο. Α, όχι! Εσύ θα πρέπει να πληρώσεις!
Κι αν σου χρωστά 100.000 ή 300.000 για προμήθειες ή για επιστροφή φόρων, δεν το νοιάζει αν εσύ δεν μπορείς να πληρώσεις το προσωπικό στην επιχείρησή σου ή τους προμηθευτές σου. Έτσι εσύ οδηγείσαι από το στοργικό σοσιαλδημοκρατικό κράτος σε χρεωκοπία.
Όπως είπε ένας από τα ρεμάλια πρωθυπουργών, “Ας πρόσεχες”.
4. Αυτή την εποχή (Μάιος 2018) το κράτος χρωστά σε πολίτες κι επιχειρήσεις 27,3 δις κι έτσι χωλαίνει όλη η παραγωγική διαδικασία. Για να έχει ο κ. Τσίπρας υπερπλεονάσματα.
Καμιά κυβέρνηση δεν σταματά να εμπαίζει την κοινωνία και να εμποδίζει την εξυγίανση της Οικονομίας.
Ο μέσος όρος χρόνου εξόφλησης χρέους από το κράτος είναι για το Κέντρο Ελέγχου Μεγάλων Επιχειρήσεων περίπου 5 έτη, για την 1η Εφορία Θεσσαλονίκης 4,5 έτη και για την Εφορία Ψυχικού περίπου 4 έτη. Χωρίς τόκους, φυσικά.
Έτσι έχει συσσωρευτεί το ποσό των 27,3 δις!
Κανονικά το ΣτΕ θα έπρεπε να επιληφθεί αυτής της μαφιόζικης κακοδιοίκησης και να βάλει φυλακή όλα τα μέλη της κυβέρνησης και όλους τους βουλευτές και να δημεύσει την περιουσία τους. Αυτός άλλωστε είναι ο ρόλος του ΣτΕ, να εξετάζει και να αποφασίζει για θέματα διοικητικά, όχι ανοησίες.
Αλλά κι εδώ υπάρχουν εδραιωμένες συνήθειες!
