Η κίνηση είναι γνωστότατο φαινόμενο: το βλέπουμε σε χιλιάδες παραδείγματα καθημερινά. Και η Φυσική ασχολείται με το θέμα.
Υπάρχουν όμως μερικές απόψεις που μας διαφεύγουν. Κι έτσι δεν κατανοούμε πλήρως τη φύση της κίνησης και του σύμπαντος.
Διότι ουσιαστικά το σύμπαν ολόκληρο, ορατό και αόρατο (δηλ. πέρα από την ικανότητα της ανθρώπινης όρασης έστω και με τηλεσκόπια), είναι μια κίνηση από ανάπαυση σε ανάπαυση, ή από το Απόλυτο στο Απόλυτο, ή από την Πρωτουσία στην Πρωτουσία.
Η Φυσική μας δίνει μια επιστημονική άποψη, μα αυτή είναι εξαρχής περιορισμένη και, τελικά, λανθασμένη, αφού δεν εξετάζει άλλες απόψεις που δεν εμπίπτουν στα δικά της μετρήσιμα μεγέθη.
Υπάρχουν άλλα συστήματα που λένε πως, εκτός από την Απόλυτη Νοημοσύνη, το εκδηλωμένο σύμπαν (και αυτό που δεν βλέπουμε) έχει τρία επίπεδα ή τρεις κόσμους εκ των οποίων η Φυσική (Χημεία κλπ.) μελετά μόνο τον έναν, τον κατώτερο υλικό κόσμο που μας περιβάλλει. Μα αυτός δημιουργείται από τις ενέργειες του Λεπτού Επιπέδου (ή Νου ή Νόησης) και αυτός από τις ιδιότητες ή Δυνάμεις του Αιτιακού επιπέδου (ή Φύσης, που περιέχει ανεκδήλωτες όλες τις δυνατότητες για τα πάντα).
Ο υλικός κόσμος μας όπου είμαστε κι εμείς οι άνθρωποι ενσωματωμένοι απαρτίζεται από τρισδιάστατα σώματα και πολλά από αυτά βρίσκονται σε συνεχή ή διακεκομμένη κίνηση.
Σώματα ζώων, πτηνών και ανθρώπων μετακινούνται αυτόβουλα. Φυτά απλώς μεγαλώνουν στο ίδιο μέρος. Ποτάμια κυλούν προς τη θάλασσα. Μάζες αέρα κινούνται λόγω ζέστης ή κρύου. Βροχές πέφτουν από τα σύννεφα…
Έχουμε επιστημονικές εξηγήσεις για όλες αυτές τις κινήσεις.
Μα είναι αληθινά έτσι τα πράγματα;
Ένα σημείο στη Γεωμετρία έχει ύπαρξη μα όχι διαστάσεις. Αυτό σημαίνει πως δεν έχει μάζα. Έχει όμως ύπαρξη! Μα δεν το βλέπουμε!
Πουθενά δεν υπάρχουν σημεία. Υπάρχουν μόνο τρισδιάστατα σώματα. Αυτά έχουν δισδιάστατη επιφάνεια. Αποτελούνται από άπειρες επιφάνειες. Καμιά επιφάνεια, όμως, δεν υπάρχει ξέχωρα από έναν όγκο, ένα τρισδιάστατο σώμα.
Η επιφάνεια πάλι περιβάλλεται από γραμμές και αποτελείται από άπειρες, παράλληλες, συγκολλημένες γραμμές. Ούτε μια γραμμή υπάρχει κάπου ξέχωρα από επιφάνεια και, φυσικά, από το τρισδιάστατο σώμα.
Τι είναι όμως μια γραμμή; Είναι μια κίνηση ενός σημείου, που έχει μεν ύπαρξη μα όχι μάζα, μακριά από τον εαυτό του στον χώρο: είναι η ακατάπαυστη επανάληψη του εαυτού του στον χώρο ωσότου σταματήσει. Και αυτό είναι το μήκος της γραμμής. Άπειρα σημεία σε μια γραμμή!
Η γραμμή επίσης κινείται μακριά από τον εαυτό της στον χώρο κι έτσι σχηματίζει μια επιφάνεια εκεί που σταματά να επαναλαμβάνει τον εαυτό της. Άπειρες γραμμές σε μια επιφάνεια!
Η κίνηση του σημείου δημιουργεί μια ακίνητη γραμμή. Η κίνηση της γραμμής δημιουργεί μια ακίνητη επιφάνεια. Η κίνηση της επιφάνειας δημιουργεί έναν ακίνητο όγκο. Άπειρες επιφάνειες σε έναν όγκο!
Και όλη την ώρα, σε όλες τις περιστάσεις, σε όλες τις συνθήκες, δεν υπάρχει ξέχωρο σημείο, ξέχωρη γραμμή, ξέχωρη επιφάνεια. Υπάρχουν μόνο ξέχωροι όγκοι – στο μέγεθος ενός κόκκου άμμου ή ενός πλανήτη – δημιουργημένοι από την κίνηση του σημείου, της γραμμής και της επιφάνειας!
Πρόκειται για ένα θαύμα!
Αλλά πώς τώρα μπορούμε να είμαστε τόσο βέβαιοι πως το θαύμα σταματά εδώ, σε μας και τα τρισδιάστατα σώματα;
Προσέξτε! Μπορούμε να μετρήσουμε την επιφάνεια του τοίχου, του πατώματος, του τραπεζιού ή του βιβλίου, ή της οθόνης. Μα καμιά δεν υπάρχει ξέχωρα από το τρισδιάστατο σώμα της.
Μήπως και αυτά τα τρισδιάστατα σώματα είναι μέρη ενός τετραδιάστατου σώματος; Μήπως η κίνηση αυτών των όγκων είναι μέρος τετραδιάστατων σωμάτων στη διάσταση του χρόνου που η ανθρώπινη νόηση δεν μπορεί να εικονίσει, όπως μπορεί τις άλλες τρεις διαστάσεις και την κίνηση των όγκων στον χώρο;
Κίνηση τρισδιάστατου όγκου που επαναλαμβάνεται επ΄ άπειρο μακριά από τον εαυτό του σε μια νέα συντεταγμένη – τη διάσταση του χρόνου;;;
