1. Εννοώ τον καπιταλισμό έναντι του κομμουνισμού διότι ακόμα και ο πιο αρρωστημένος και διεφθαρμένος καπιταλισμός ως ισχύων πολιτικό σύστημα έχει τη δυνατότητα ειρηνικής αλλαγής ενώ ο κομμουνισμός όχι.
Στον καπιταλισμό το Έθνος (=η Πολιτεία) είναι η μεγαλύτερη μονάδα που συμπεριλαμβάνει όλους τους πολίτες, θεωρητικά, τα θρησκεύματα, την ελεύθερη Εκπαίδευση και την αμερόληπτη Δικαιοσύνη. Και όμως αυτό είναι αναλογικά κατώτερο του ατόμου – που αντιστοιχεί στην Ανθρωπότητα.
Στον κομμουνισμό, το Κράτος είναι μονοκομματικό (όπως και στον φασισμό, κι ας βρίσκουν διαφορές οι ψευτοδιανοούμενοι) και γίνεται η μεγαλύτερη μονάδα αποκλείοντας τους μη-κομματικούς, τα θρησκεύματα, την ελεύθερη Εκπαίδευση και την αμερόληπτη Δικαιοσύνη. Εδώ επομένως το Κράτος είναι αναλογικά πολύ πολύ κατώτερο του ατόμου.
2. Ο καπιταλισμός καθαυτός είναι μια υγιέστατη κατάσταση και πήρε την αρνητική απόχρωση χάρη στις ανοησίες των Μαρξ κι Ένγκελς και τις πολύ μεγαλύτερες ανοησίες του Λένιν και άλλων μαρξιστών.
Οι φοβερές αδικίες, στρεβλώσεις και γενικές δυσλειτουργίες στον «καπιταλισμό» δεν οφείλονται στην αποκόμιση κέρδους αλλά στην αποκόμιση της προσόδου και σε… άθλια Παιδεία. Αυτή η τρισάθλια Παιδεία προκαλεί τη βασική παρανόηση και σύγχυση κι εμποδίζει τον κόσμο να δει πως δεν είναι το καπιταλιστικό κέρδος μα η ιδιωτική αποκόμιση της προσόδου που φταίει για τις κακοδαιμονίες στο λεγόμενο καπιταλιστικό σύστημα. Εμποδίζει επίσης την κατανόηση πως μόνο τα ελεύθερα άτομα στον ελεύθερο ιδιωτικό τομέα παράγουν πραγματικό πλούτο (=αγαθά και υπηρεσίες) εφόσον είναι έντιμα και ορθά πληροφορημένα – όπου το τελευταίο είναι πάλι ζήτημα καλής Παιδείας.
3. Ο κομμουνισμός (ή αναρχοαριστερισμός ή σοσιαλισμός και η όποια όμοια ιδεολογία) αντιστρατεύεται τον φιλελευθερισμό για τρεις λόγους στη χώρα μας:
α) Πολλοί λανθασμένα πιστεύουν πως μια επανάσταση τύπου γαλλικής (1789) ή ρωσικής (1917) θα εξαγνίσει την κοινωνία από τους εκμεταλλευτές κι εγκληματίες και θα εγκαθιδρύσει Δικαιοσύνη, πρόοδο και πανεθνική ευημερία. Τους διαφεύγει πως αυτό προϋποθέτει έντιμους πολίτες κι εντιμότερους κυβερνήτες.
β) Πολλοί αντι-δεξιοί, αντι-φιλελεύθεροι είναι τέτοιοι διότι ανήκουν σε οικογένεια όπου οι πρόγονοι, παππούδες ή και γονείς, δεινοπάθησαν στο «καπιταλιστικό» σύστημα της μοναρχο-φασιστικής Δεξιάς από τον καιρό του Μεταξά μέχρι την Μεταπολίτευση. Η Δεξιά δεν έδειξε έμπρακτα διάθεση κατανόησης συγχώρεσης και συμφιλίωσης όπου χρειαζόταν.
γ) Οι βλαμμένοι και μπαχαλάκηδες που έχουν πολλή ανοησία και οργή μέσα τους και ξεθυμαίνουν με το να καταστρέφουν μέσω βίαιων εκδηλώσεων, όπως κάνουν εδώ και πολύ καιρό στην Αθήνα και αλλού οι γνωστοί άγνωστοι κουκουλοφόροι, μέσω απεργιών, διαδηλώσεων, καταλήψεων και άλλων αισχρά αντικοινωνικών δραστηριοτήτων.
4. Ας μη γελιόμαστε νομίζοντας πως για όλα αυτά υπαίτιες είναι γενικές και αόριστες «κοινωνικές δυνάμεις». Οι κοινωνίες είναι άνθρωποι, άτομα, και οι άνθρωποι, τα άτομα, μεμονωμένα ή σε ομάδες, εκδηλώνουν αυτές τις δυνάμεις. Είναι ζήτημα κάκιστης ανατροφής και Παιδείας.
Ναι, καλώς στη χώρα μας υπάρχει καχυποψία κι εχθρότητα προς τον ιδιωτικό τομέα και τους πολιτικούς εκπροσώπους του, κυρίως τη Νέα Δημοκρατία.
Ουδέποτε στην Ιστορία μας από το 1828 λειτούργησε με ευπρέπεια και αξιοπρέπεια ο ιδιωτικός τομέας. Ευθύς εξαρχής με μικρή εξαίρεση τον Καποδίστρια ίσως, το κράτος των απελευθερωμένων Ελλήνων λειτούργησε με όλη τη διαφθορά και τυφλότητα του πελατειακού κράτους.
5. Ο δικός μας καπιταλισμός ήταν μια καρικατούρα της δυτικής φιλελεύθερης οικονομίας. Το κράτος ήταν πάντοτε αρωγός της ανομίας και προχειρότητας στηρίζοντας ή και συνεργώντας σε κάθε απατεωνία και αθλιότητα. Γι’ αυτό αναπτύχθηκαν κρατικοδίαιτες επιχειρήσεις, προστατευόμενα ολιγοπώλια, νεποτισμός, φοροδιαφυγή και μαύρο χρήμα και κάθε είδους παραβατικότητα. Από την άλλη, την κάτω πλευρά, οι συνδικαλιστές ανέχονταν όλη αυτή τη βρομιά, ακόμα και τις πιο ελεεινές, τις ποιο επαίσχυντες εργασιακές σχέσεις εφόσον υπήρχε προστατευτισμός και μια δήθεν «πρόοδος» και κάποιες περιοδικές αυξήσεις μισθών και βελτιώσεις στις συνθήκες.
Υγιείς εταιρίες και μικρομάγαζα, εκτός από τις οικογενειακές μικροεπιχειρήσεις, ήταν και είναι ελάχιστες. Τα έσοδα ήταν και είναι κυρίως από κρατικές διασυνδέσεις, πολιτικές γνωριμίες και φοροδιαφυγή.
Για να υπάρξουν περισσότερα παραδείγματα καλής διαχείρισης πρέπει να υπάρξουν έντιμοι επαγγελματίες με ηθικό μεδούλι.
Αυτό δεν είναι ζήτημα της Οικονομίας, μα της Ηθικής και της Παιδείας.
