Για τον Μακρόν έχω ξαναγράψει και μάλιστα όχι πολύ κολακευτικά. Τώρα, όμως, μετά τις Ευρωεκλογές (Ιούνιος 2024) δείχνει να έχει την ιδιότητα του ηγέτη με αρχές – σε αντίθεση με πολλούς άλλους και, βέβαια, τους δικούς μας τζιτζιφιόγκους που δεν χορταίνουν εξουσία και κάμερες.
Αναγνωρίζοντας πως η δική του εντολή να κυβερνά μειώθηκε καθώς πολλοί ψηφοφόροι του στήριξαν την αντιπολίτευση, κάλεσε τους δημοσιογράφους. Με τα μάτια του Έθνους και του κόσμου πάνω του, απλά, αδίστακτα, διέλυσε το Γαλλικό Κοινοβούλιο και προκήρυξε εθνικές εκλογές.
Το ονόμασε δοκιμασία για τη λαϊκή βούληση.
Θα μπορούσε να κρατήσει την εξουσία για τον χρόνο που του έμενε. Δεν το έκανε. Ανέλαβε την ευθύνη του. Έτσι ώστε ν’ ακουστεί η φωνή του Έθνους – και ας τον απέρριπτε ως Πρόεδρο.
Αυτή είναι η στόφα του ηγέτη. Σε βυθίζει στα άβολα γονατίζοντας τον εγωισμό σου, δίχως μπλόφες, υποκριτικά χαμόγελα και ωραιοποιήσεις.
Δεν ήταν κατά την γνώμη μου σπουδαίος πρόεδρος. Μα όταν ήρθε ο κόμπος στο χτένι, έδειξε πως είχε ορισμένες βασικές αρχές φιλελευθερισμού, είχε το μεδούλι των καλύτερων απόψεων της γαλλικής παράδοσης. Μπράβο του!
Θα μιμηθούν άραγε άλλοι το παράδειγμα της εντιμότητας κι ευθύνης του;
Αμφίβολο. Οι καραγκιόζηδες μένουν καραγκιόζηδες.
