1. Στην πολιτισμένη Δύση, έστω και σε παρακμιακή πορεία, μόνο στην Ελλάδα όπου η παρακμή βρίσκεται σε μη-αναστρέψιμη κατάσταση οι κομμουνιστές και νέο-κομμουνιστές (ανανεωτικοί, τροτσκιστές, μαοϊκοί, κλπ) έχουν ένα υψηλό ποσοστό 25% των ψηφοφόρων.
Αλλά αυτό το 25% επηρεάζει με την αχαλίνωτη, επικοινωνιακή λαϊκιστική νοοτροπία και προπαγάνδα του όλο το κέντρο αφήνοντας μόνο ένα 30% μιας αμιγούς υγιούς δεξιάς παράταξης που θα μπορούσε να περιέχει κι ένα στοιχείο γνήσιου φιλελευθερισμού. (Υπάρχει κι ένα 10% νεοφασιστικής Δεξιάς. Τα ποσοστά είναι κατά προσέγγιση.)
Η κομμουνιστική παράταξη θεωρεί τη νοοτροπία του 75% φασιστική, ειδικά αν για πολλούς διάφορους λόγους τολμήσει κάποιος να ασκήσει οποιαδήποτε αντι-κομμουνιστική κριτική.
Οι Μαρξ, Ένγκελς, Λένιν, Στάλιν, Τρότσκι, Ζαχαριάδης, Δημητρώφ, Μάο, Κάστρο (ίσως και ο «αποστάτης» Τίτο), ακόμα και ο Μαδούρο ίσως και η οικογένεια Κιμ της Βορείου Κορέας, θεωρούνται αξιολάτρευτοι ήρωες ή άγιοι.
2. Στο προηγούμενο άρθρο έδειξα με περικοπές από τα έργα του Μαρξ, πως το σπέρμα της βίας και διαφθοράς που αναπτύχθηκε στις φρικαλεότητες της σταλινικής Σοβιετίας υπήρχε ήδη στη μαρξική σκέψη. Δεν έγινε δηλαδή καμιά απόκλιση από την αρχική μαρξική θεώρηση. Ο κομμουνισμός, ο μαρξισμός-λενινισμός σε όλες τις εκδοχές του, είναι εν τη συλλήψει κι εν τη γενέσει του αναπόφευκτα ένα φρικαλέο, διεφθαρμένο και αποτυχημένο απάνθρωπο σύστημα.
Υπέδειξα επίσης πως υπάρχει στη σκέψη του Μαρξ μια βασική αντίφαση. Ενώ λανσάρει κι επιμένει στην «ελεύθερη ανάπτυξη καθενός» και την «πληρέστερη ανάπτυξη όλων» στον κομμουνισμό, παράλληλα προωθεί «αυστηρότατο συγκεντρωτισμό» και βία!!!
Αυτά τα δυο στοιχεία μόνο επεκράτησαν στις δήθεν λαοκρατίες της Σοβιετικής Αυτοκρατορίας, στην Λατινική Αμερική, στην Αφρική και στην Ανατολική Ασία: στυγνός συγκεντρωτισμός και βία.
3. Οι αντιφάσεις στα έργα του Μαρξ και πολλές είναι και χτυπητές. Πολύ περισσότερες και χτυπητότερες είναι αυτές στα έργα των μαρξιστών.
Στα πρώτα έντεκα κεφάλαια στο Κεφάλαιο (1ος τόμος) δείχνει, μέσα από μια δαιδαλώδη επιχειρηματολογία δίχως πολλή λογική, πως η υπεραξία οφείλεται στην εργασιακή δύναμη (=μεταβλητό στοιχείο, σε αντίθεση με το σταθερό κεφάλαιο) που εισέρχεται στην παραγωγή αγαθών.
Παρότι ο Μαρξ παραδέχεται παράλληλα πως αυτή του η άποψη συγκρούεται «με όλη την πείρα μας που βασίζεται σε άμεση παρατήρηση» αφού ισόποσα κεφάλαια, άσχετα με τα ποσοστά σταθερού και μεταβλητού αποδίδουν ίσο μέγεθος υπεραξίας (!!!), οι μαρξιστές γενικά υιοθέτησαν αυτήν ακριβώς την άποψη ενάντια στους καπιταλιστές που εκμεταλλεύονται την εργασιακή δύναμη κι ενάντια στη μη-μαρξιστική οικονομία!
Αλλά ο ίδιος ο Μαρξ, στο ίδιο έργο Κεφάλαιο στον τόμο 3, αφού στο περιβόητο 8ο κεφάλαιό του, ομολογεί πως ο ίδιος δεν καταλαβαίνει την όλη παραγωγή (!) και τελικά στο 10ο κεφάλαιο παραδέχεται πως η αξία ή τιμή ενός προϊόντος είναι αυτό που ο Άνταμ Σμιθ (τον οποίο ξαπόστειλε νωρίτερα) ονόμασε «φυσική τιμή» και διαμορφώνεται όχι μόνο από το κόστος παραγωγής μα επίσης από ποσότητα προσφοράς και από ζήτηση!
Δηλαδή οι φιλελεύθεροι που ακολουθούν τον Σμιθ έχουν δίκιο!
4. Μια άλλη σοβαρή αντίφαση αφορά τον ιστορικό ή διαλεκτικό υλισμό του Μαρξ. Αυτές οι διατυπώσεις εδραιώθηκαν με τον Λένιν, βέβαια. Ο Λένιν στο Υλισμός κι Εμπειριοκριτικισμός Άπαντα, τόμος 14, Μόσχα 1960 (Αγγλιστί), γράφει «Πάμπολλες φορές ο Μαρξ και ο Ένγκελς ονόμασαν τις φιλοσοφικές τους ιδέες [διαλεκτικό υλισμό]».
Ο Λένιν ψεύδεται. Ο ίδιος ο Ένγκελς γράφει στο Λουδοβίκος Φόιερμπαχ και το τέλος της Κλασσικής Γερμανικής Φιλοσοφίας, 1977 Θεμέλιο, πως οι όροι αυτοί επινοήθηκαν όχι από τους Μαρξ κι Ένγκελς αλλά από κάποιον Γερμανό, Τζόζεφ Τζήσκεν (σ 60).
Αλλά ας δεχτούμε αυτούς τους όρους αφού είναι βολικοί.
Στο Κεφάλαιο, στον Πρόλογο της 2ης έκδοσης, γράφει «Για μένα το ιδεατό δεν είναι παρά ο υλικός κόσμος αντικαθρεφτισμένος στον ανθρώπινο νου και μεταφρασμένος σε μορφές σκέψεις».
Προφανώς είχε ξεχάσει πως στο ίδιο έργο (1ος τόμος, 3ο τμήμα, 7ο κεφάλαιο), είχε γράψει ότι «ο αρχιτέκτονας κατασκευάζει την κυψέλη στον νου του προτού τη φτιάξει στο κερί… ένα αποτέλεσμα που ο εργαζόμενος είχε ήδη συλλάβει στην αρχή, επομένως κάτι που ήδη υπήρχε ιδεατά»!
Ευτυχώς που ο Μαρξ το διατύπωσε αλλιώς θα πιστεύαμε πως το υποβρύχιο προϋπήρχε και κάποιος απλώς το αντικαθρέφτισε «ιδεατά»!
5. Θα επανέλθω διότι μου είναι φανερό πως οι πλείστοι Έλληνες μαρξιστές, ακόμα και αυτοί που γράφουν εκτενώς μαρξικές μελέτες (π.χ. Χ. Κεφαλής, Αυγή, Ριζοσπάστης κλπ) δεν έχουν αντιληφθεί το βάθος της σαθρότητας του μαρξισμού που ευαγγελίζονται μη έχοντας διαβάσει τα έργα του Μαρξ.
