= Muhammad
Ούτε το Ισλάμ είναι θρησκεία ειρήνης ούτε ο Muhammant προφήτης, άγιος ή έστω νουνεχής, αγαθός ανθρωπιστής. Ο Shankaracharya του Βορρά στην Ινδία τον αναφέρει ως ιδρυτή θρησκείας και τη θρησκεία Ισλάμ διότι και τα δύο είναι ιστορικές πραγματικότητες στον υλικό κόσμο: ο Μουχάμεντ είχε από νωρίς επαφές με Ιουδαίους και Χριστιανούς θεολόγους (από την Αραβία ως τη Συρία) και πήρε πολλές από τις ιδέες τους, τις έσμιξε με τις παραδοσιακές ειδωλολατρικές αντιλήψεις με τις οποίες ανατράφηκε κι έφτιαξε το συνονθύλευμα του Ισλάμ με τα λίγα καλά και τα υπεράριθμα κακά του.
Ο Μουχάμεντ ήταν ένας αγράμματος εγωιστής, φιλόδοξος και φιλοχρήματος, μοχθηρός και πολεμοχαρής ληστής, δολοφόνος και παιδόφιλος.
Για τη βιογραφία του οι σύγχρονοι συμβουλεύονται τρεις πηγές. α) Το Κοράνι που όμως περιέχει λιγοστές μόνο πληροφορίες. β) Την πρώτη βιογραφία του Ibn Ishaq (8ος αιώνας κε) και δυο μεταγενέστερες (9ος αιώνας) αφηγήσεις των εκστρατειών περισσότερο, του al Wakidi και του Ibn Sa’ad al-Baghdadi. Μα και οι δυο έχουν επικριθεί σφοδρά από Ισλαμιστές λόγιους και, φυσικά, Δυτικούς για την αμφίβολη ιστορικότητα και προπαγάνδα τους.
Η ιστορία του Ibn Ishaq (Sīrat Rasūl Allāh) δεν διασώθηκε, μα ο Ibn Hisham διέσωσε το μεγαλύτερο μέρος της στη δική του αφήγηση al-Sirah al-Nabawiyyah “Η ζωή του προφήτη”. Μόνο που ο Ibn Hisham, όπως λέει στον πρόλογο, δεν συμπεριλαμβάνει αποσπάσματα που μπορεί να προσβάλουν αναγνώστες. Υπάρχει και η εκδοχή του al Tabari (839-923) που περιέχει μερικά στοιχεία τα οποία απουσιάζουν από τον Χισάμ – όπως η απόπειρα αυτοκτονίας του Μουχάμαντ, μα γενικά είναι και πολύ σύντομη και υποδεέστερη.
Η 3η πηγή είναι τα hadith, τα παραδοσιακά αποσπασματικά απομνημονεύματα διαφόρων στενών συντρόφων (και γυναικών όπως η Αϊσέ) του Μουχάμαντ: παραδοσιακά “αφηγήματα” είναι ίσως πιο ορθό. Αυτά συμπεριλαμβάνουν για πολλούς και την άμεση οικογένεια του Μουχάμαντ (και την κόρη του Φατίμα) αλλά και τους 12 Ιμάμηδες Ahl al-Bayt.
Δεν γίνονται αποδεκτά τα χαντίθ από όλους και σίγουρα όχι τους Δυτικούς λόγιους που τα θεωρούν ως εξελίξεις στην ισλαμική θεολογία και νομολογία μάλλον, παρά αυθεντικά περιστατικά ή λόγια του προφήτη. Μερικοί ισλαμιστές θεωρούν πως ακόμα και sahih (=“αυθεντικά”) χαντίθ είναι ψευδεπίγραφα.
Τα χαντίθ μαζεύτηκαν σε συλλογές στα τέλη του 8ου και στον 9ο αιώνα. Οι πιο γνωστές συλλογές είναι των –
Al Bukhari (810-870) από την Bukhara (σημερινό Uzbekistan).
Muslim ibn al Hajjaj (815-875), από to Khorasan.
Muhammad ibn Isa al-Tirmidhi (824-892) από το Χορασάν.
Al Nasai (829-915) από το Τουρκμενιστάν (του Χορασάν).
Υπάρχουν κι άλλες. Μα αυτές είναι οι κυριότερες.
Στο επόμενο θα κοιτάξουμε μερικές ιστορίες από τη ζωή του.
