Οι αληθινοί αντι-επαναστάτες, οι πραγματικοί συντηρητικοί, στην Ελλάδα τουλάχιστον, είναι οι αριστεροί πάσης απόχρωσης από το σταλινικό ΚΚΕ ως τους κεντρο-αριστερούς συριζαίους και πασόκους ή, έστω, μη εντεταγμένους σε σοσιαλιστικό “προοδευτικό” κόμμα. Από τις αρχές του 20ού αιώνα ως τώρα – ίδια συνθηματολογία, ίδιες επιδιώξεις και μηχανικές πρακτικές….
Είναι παράξενο, εξωφρενικά παράλογο να θεωρούν εαυτούς “αγωνιστές, επαναστάτες, προοδευτικούς” όχλοι αντρών και γυναικών που κατεβαίνουν σε διαδήλωση με πλακάτ και τον λάτε (ή όποιον άλλον καφέ) στο χέρι, απολαμβάνοντας την ασφάλεια που δίνει το κολοβό δημοκρατικό, άρρωστο καθεστώς μας, το οποίο αυτοί θέλουν, ή μάλλον λένε πως θέλουν, να το ανατρέψουν – χωρίς όμως να διευκρινίζουν ποιο άλλο καλύτερο καθεστώς θα βάλουν στη θέση του.
Έκανα τις σκέψεις με αφορμή τη μεμονωμένη διαδήλωση της Ιρανής φοιτήτριας Αχου Νταριαϊ που περπατούσε στους δρόμους της Τεχεράνης έχοντας απεκδυθεί όχι μόνο τη χιτζάμπ μα και την κοινή ενδυμασία, μένοντας μόνο με εσώρουχα και γνωρίζοντας πως θα συλληφθεί και θα τιμωρηθεί.
Στα αριστερά σας η γενναία Νταριαϊ λίγο προτού συλληφθεί και σταλεί σε ψυχιατρική κλινική. Στα δεξιά γυναίκες της Τεχεράνης διαμαρτύρονται για τον θάνατο της Masha Amini στη φυλακή το 2022.
Αφήνω τον Άρη Αλεξανδρή να σχολιάσει την πράξη της νεαρής Αχου Νταριαΐ (Καθημερινή 10/11/24): –
Στην Ελλάδα, μια χώρα όπου η επανάσταση γίνεται συνήθως εκ του ασφαλούς, έχοντας κυρίως συμβολικό χαρακτήρα και τελετουργικές εκδηλώσεις, η Αχου Νταριαΐ κατάφερε να υπενθυμίσει την αυθεντική σημασία της αντίστασης στην εξουσία: Οχι, οι προβλέψιμες πορείες με καφέ και πανό στο χέρι δεν αποτελούν αγώνα· τα συνθήματα και τα γκραφίτι στους τοίχους δεν εξυπηρετούν ανατρεπτικούς σκοπούς· η ρητορική της ρήξης δεν συνιστά ρήξη. Κάποιοι το είχαν ξεχάσει – ίσως δεν το είχαν μάθει και ποτέ: χωρίς προσωπική διακινδύνευση, χωρίς σημαντικές απώλειες, χωρίς φόβο, πόνο και αβεβαιότητα, η επανάσταση δεν είναι επανάσταση. Είναι περφόρμανς….
Πολλοί εγχώριοι εξεγερσιακοί τύποι, από εκείνους που αυτοπροσδιορίζονται ως αντικαθεστωτικοί επί τη βάσει των πολιτικών τους αναρτήσεων στα κοινωνικά δίκτυα, δεν εντυπωσιάστηκαν από την ιστορία της Ιρανής φοιτήτριας. Για την ακρίβεια, δεν τους έπεισε καν, τη βρήκαν αναληθή και προπαγανδιστική. Σκοντάφτουμε και πάλι σε μια ενδημική παθογένεια: στην Ελλάδα, οι επαναστάτες αναγνωρίζονται ως τέτοιοι όχι σύμφωνα με τη δράση τους, αλλά μόνον εφόσον πληρούν τις προδιαγραφές που θέτουν τα ντόπια επαναστατικά στερεότυπα. Ισως, λοιπόν, η φοιτήτρια να είχε καλύτερη τύχη αν καταπιεζόταν από άλλη θρησκεία, ειδικά από τον χριστιανισμό. Η επαναστατική νομενκλατούρα εξαιρεί το ακραίο, αντιδυτικό Ισλάμ από την κατηγορία των δυνάμεων που χρήζουν καταπολέμησης, γιατί διαφορετικά θα έπρεπε να υιοθετήσει τα δυτικά ιδεώδη, πράγμα που απαγορεύεται από το κυρίαρχο αριστερό δόγμα. Ετσι, μάθαμε εσχάτως πως στο Ιράν δεν καταπιέζονται οι γυναίκες (αυτά είναι συκοφαντίες)· πως το Ισλάμ σέβεται τη γυναικεία αυτοδιάθεση· πως το χιτζάμπ είναι επιλογή και πως, αν υποθέσουμε ότι δεν είναι, δεν διαφέρει σε τίποτα από τη μαντίλα μιας μοναχής ή τα εμμέσως επιβαλλόμενα καταναλωτικά μοτίβα του καπιταλισμού. Οι ιδεοληπτικοί σύντροφοι θα πουν τα πάντα για να φέρουν την επανάσταση στα μέτρα τους. Ο,τι κι αν πουν, όμως, δεν μπορούν να κρύψουν τη μηδαμινή τους σχέση με αυτήν.
Ούτε στον επαναστατικό αγώνα δεν μπορούν οι Ελλαδίτες αγωνιστές να διακριθούν. Μα σίγουρα είναι αριστούχοι στην υπεκφυγή και αυτοδικαίωση – εκ του ασφαλούς!
