1. Ζούμε με μια επικυρίαρχη νοοτροπία καθαρά υλιστική (τέτοια είναι ακόμα και η ψευτοχριστιανική θρησκοληψία των ιεραρχών μας). Αυτή δεν αντιλαμβάνεται πως ο κόσμος υποκινείται και λειτουργεί με παλμούς ενέργειας που έρχονται από λεπτότερα επίπεδα νοημοσύνης και αυτοί μπορούν να εμποδιστούν από εγωιστική δράση.
Μια τέτοια ενέργεια είναι η πίστη, η αξιοπιστία, η εμπιστοσύνη. Αυτή κάνει εφικτή την κοινωνική συμβίωση δίνοντας συνοχή στο οργανωμένο σύνολο. Στην Ελλάδα μας αυτή μειώθηκε ανυπολόγιστα χάρη στον κ. Τσίπρα και τις κωλοτούμπες του.
Δεν είμαι βέβαιος πως ο Κ. Μητσοτάκης και το συνεργείο του τον Μάρτιο (2017) έπεισαν τους Γερμανούς με τις προτάσεις τους. Εμένα σίγουρα δεν με πείθουν. Δεν είμαι βέβαιος καν ότι η επίσκεψή του ήταν ενδεδειγμένη στις παρούσες συνθήκες.
Βέβαιο πάντως είναι πως οι συνεργάτες του, ίσως και ο ίδιος, δέχθηκαν απρόσμενη ψυχρολουσία από τους Γερμανούς.
Κανείς Ευρωπαίος δεν έχει εμπιστοσύνη πια στο ελλαδικό πολιτικό σύστημα του πελατειακού κράτους που υπογράφει μα δεν εφαρμόζει τα συμφωνηθέντα. Όπως ομολόγησε ο Ε. Τσακαλώτος, μόλις το 30% των υποχρεώσεών μας έναντι των Θεσμών έχουν εφαρμοσθεί. Αλλά όλοι προσποιούνται πως η αξιολόγηση προοδεύει.
Και ήταν απόλυτα δικαιολογημένο το ερώτημα (και η δυσπιστία) των Γερμανών απέναντι στους Νεοδημοκράτες: “Γιατί εσείς θα πετύχετε, εκεί που απέτυχαν οι άλλοι;”
2. Όλες οι κυβερνήσεις από το 2010 και δώθε (εκτός του Παπαδήμου που ήταν καθαρά τεχνοκρατική με συγκεκριμένο στόχο το κούρεμα PSI), υπονόμευσαν την αξιοπιστία της χώρας με τις παλινωδίες και αντιφάσεις τους.
Χειρότερη από όλες – το τσίρκο του κ. Τσίπρα, Κολοτούμπα ή Ψαλιδοχέρη.
Αυτός ο αλήτης των διαδηλώσεων και καταλήψεων, ένας άγουρος κομμουνιστάκος που άφησε το ΚΚ για να δρα ανενόχλητα και ασυνάρτητα με τους παρανοϊκούς της αναρχοαριστεράς, υιοθέτησε τα χειρότερα χαρακτηριστικά του μεγάλου “Αείμνηστου”, του καταστροφέα της όποιας δημοκρατικής τάξης είχαμε μετά τη Μεταπολίτευση.
Δίχως όμως να έχει την παιδεία του Ανδρέα και τη σιδηρά πειθαρχία που εκείνος επέβαλε στους συνεργάτες του, τους οποίους εκπαραθύρωνε με την πρώτη λοξοδρόμηση, αυτός ο νερόβραστος βλαστός της πιο βλακώδους, χυδαίας και συμφεροντολόγας τάξης του Ελληνικού λαού, υιοθέτησε τον τόνο της φωνής, τις χειρονομίες και την ανευθυνότητα του Παπανδρεϊκού “Εγώ απλώς προεδρεύω”.
3. Πώς και σε τι προεδρεύει όμως αυτός ο απεχθέστατος απατεώνας;
Είναι φανερό πως δεν υπάρχει ενότητα και ομόνοια στην κυβέρνηση. Δεν υπάρχει ενιαία πολιτική και συνέπεια λόγων και πράξεων: άλλα λέγονται τη μια μέρα σε κάποιο ακροατήριο, άλλα σε άλλο και τελικά άλλα γίνονται ή, μάλλον, δεν γίνεται τίποτα. Τα υπουργικά τσιράκια του ούτε μαζί του συντονίζονται ούτε μεταξύ τους. Και φυσικά δεν διαβάζει ο ίδιος τα νομοθετήματα που η κυβέρνηση και οι βουλευτές του θεσμοθετούν στο Κοινοβούλιο.
Είναι ένας δικτατορικός πρωθυπουργός, όπως κάθε Ελλαδίτης πρωθυπουργός, που ανέχεται όλες σχεδόν τις μηχανορραφίες των υπουργών οι οποίοι τορπιλίζουν ακόμα και υπογεγραμμένες συμφωνίες για αναπτυξιακά έργα. Η κύρια επίδοσή του είναι να φέρει το κράτος και το διογκούμενο Δημόσιο στον πλήρη έλεγχο του για τη διαιώνιση του κόμματος – και ας καταστραφεί η χώρα.
Σε τι είναι καλύτερος από τον Τραμπ ή τον Μαδούρο τους οποίους λοιδορούμε;
4. Σε τέτοιες συνθήκες πώς είναι δυνατόν πια οι ξένοι να έχουν εμπιστοσύνη στους Ελλαδίτες πολιτικάντηδες;
Επτά χρόνια τώρα δεν μπορούμε να βγούμε από τα μνημονιακά προγράμματα διότι δεν κάνουν οι κυβερνήσεις τις μεταρρυθμίσεις (μείωση Κράτους, φορολογική συνέπεια, άνοιγμα επαγγελμάτων κλπ) που εξάπαντος θα επιφέρουν την ποθητή και αναγκαία ανάπτυξη. Συμφωνούν όλοι για μετερρυθμίσεις, μα τις αποφεύγουν ευλαβικότατα!
Η εμπιστοσύνη δίνει συνοχή στην κοινωνία. Χωρίς αυτή δεν μπορεί να υπάρξει παραγωγή κι εμπόριο ή χρηματοπιστωτική δραστηριότητα.
Η εμπιστοσύνη μόνο επιφέρει συνεργασία και αλληλεγγύη μεταξύ λαών. Το θεμέλιό της είναι “Τηρώ τον λόγο μου”! Σκέψη, ομιλία και πράξη βρίσκονται σε ευθεία!
Αυτή την αξιοπιστία την απωλέσαμε. Πώς θα την ξαναβρούμε;
