1. Διάβαζα το άρθρο ενός συμπαθούς μου αναλυτή ο οποίος βρίσκει (όπως πολλοί άλλοι αφού τελευταία έγινε της μόδας τέτοια γραφή) πως υπάρχει έξαρση και αναθέρμανση λαϊκισμού και εθνικισμού με βάση τα νέα οικονομικά δεδομένα που διαμόρφωσαν η κρίση [του 2008] και την παγκοσμιοποίηση.
Έγραφε ακόμα πως οι πολιτικές και οικονομικές ελίτ της Ευρώπης [και του κόσμου θα πρόσθετα εγώ] δεν μπορούν να διαχειριστούν αυτό το νέο καυτό περιβάλλον, τις νέες κολοσσιαίες προκλήσεις σε ένα αποσυναρμολογημένο τέλμα.
Έτσι τα τελευταία 10 χρόνια, γράφει, δημιούργησαν οικονομικό και πολιτικό κομφούζιο και ανιστόρητες κυβερνητικές συμμαχίες, αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις, μία έλλειψη προοπτικής και αβεβαιότητα και φόβο για το αύριο.
Διότι δεν υπάρχουν σήμερα (Ιαν. 2017) οι αρμοί της πολιτικοοικονομικής ισορροπίας του δυτικού συστήματος.
2. Αυτά όλα είναι αληθοφανέστατα, μα δεν ακούγονται κάπως… αρλούμπες;
Ναι, οι μάζες νιώθουν αβεβαιότητα, απογοήτευση, απελπισία επίσης, μα αυτό ισχύει για το φτωχότερο μισό του πληθυσμού που ελέγχει μόνο το 1% του παγκόσμιου πλούτου. Το άλλο μισό και φυσικά όσοι καταλαβαίνουν την πραγματικότητα σε όλα της τα επίπεδα, δεν νιώθουν ούτε αβεβαιότητα ούτε φόβο. Το δε 10% του πληθυσμού που κατέχουν το 89% του πλούτου μάλλον μεγάλη ευφορία νιώθουν.
Αλλά και η μαζική ανασφάλεια δεν είναι καθόλου νέο φαινόμενο. Οι φτωχές μάζες πάντα την ένιωθαν σε κάθε περίοδο και περιοχή.
Ούτε ο εθνικισμός ούτε ο λαϊκισμός βρίσκονται σε “αναθέρμανση, έξαρση”. Πάντοτε υπήρχαν και οδηγούσαν σε συγκρούσεις και πολέμους. Μοιάζουν εδώ και μια δεκαετία (ίσως περισσότερο) να διογκώνονται μόνο διότι τείνει να εκλείψει εντελώς το αντίβαρο που τους αναχαίτιζε – δηλαδή οι παραδοσιακές ηθικές αρχές της Φιλοσοφίας και οι μεγάλες πολιτικοοικονομικές αρχές του Φιλελευθερισμού που απορρέουν από τις ηθικές αρχές.
3. Δεν υπάρχει κανένα νέο καυτό περιβάλλον ή νέες “κολοσσιαίες” προκλήσεις και απορώ για τέτοιες ανόητες διατυπώσεις.
Ελάχιστοι πια έχουν ζωντανές μνήμες από τη ναζιστική θανατική θεομηνία και την κατοχή της Ευρώπης από τις ληστρικές ορδές του Χίτλερ. Μα λίγη γνώση ιστορίας δείχνει πως η κατάσταση το 1940-2 ήταν η σκοτεινότερη στη θύμηση του πλανήτη, καθώς μια χώρα μετά την άλλη υπόκυπτε στη κτηνωδία των ναζί.
Τότε, όταν οι προθέσεις του δικτάτορα και των σαδιστών συντρόφων του, έγιναν έκδηλες με την προσάρτηση της Αυστρίας και της Τσεχοσλοβακίας, τότε υπήρξαν προκλήσεις πρωτόγνωρες στο μέγεθος της ασυδοσίας και κτηνώδους εγκληματικότητας του χιτλερισμού.
Ο Στάλιν, με όλη την αισχρότητα που τον διέκρινε, όντας της ίδιας φασιστικής νοοτροπίας, συνθηκολόγησε με τον Χίτλερ και καταβρόχθισε τις Βαλτικές χώρες και τη μισή (ανατολική) Πολωνία – ενώ οι οπαδοί κομμουνιστές χειροκροτούσαν με ανεξάντλητη ηλιθιότητα! Το ίδιο και οι Ρουμάνοι και οι Βούλγαροι.
Οι παμπόνηροι Τούρκοι και οι μαλθακοί Σουηδοί έμειναν ουδέτεροι καθώς και οι αλαζονικοί Ισπανοί. Το ίδιο και οι ΗΠΑ – που όμως, ευτυχώς, βοηθούσαν ουσιαστικά τη Βρετανία.
Και όλες οι χώρες της Ευρώπης υπέκυψαν στο ναζιστικό blitzkrieg.
Μόνο οι Βρετανοί κατόρθωσαν να μείνουν όρθιοι και να πολεμήσουν, με τη βοήθεια των ΗΠΑ, για τα ιδεώδη των πανανθρώπινων αξιών της ελευθερίας, δικαιοσύνης και αλήθειας. Και μόνο ο Τσόρτσιλ όχι μόνο έδειξε να κατανοεί το μέγεθος της πρόκλησης με την άνοδο του Χίτλερ αλλά φώναζε να ετοιμαστούν για την επερχόμενη λαίλαπα – φωνή βοώντος εν τη ερήμω, μέχρι τα τέλη του 1939.
4. Η παγκοσμιοποίηση άρχισε να φαίνεται καθαρά πια με την εφαρμογή της ατμομηχανής και την εξάπλωση της αποικιοκρατίας, αναπτύχθηκε σε μεγαλύτερη κλίμακα με την πρόοδο της τεχνολογίας και των μεταφορών και εκτινάχθηκε ακράτητα με την εντατικοποίηση της ηλεκτρονικής πληροφόρησης. Όλα αυτά στο πλαίσιο της ιδιωτικοποίησης των γαιών στους τελευταίους αιώνες ως το 1880. Δεν είναι νέο φαινόμενο καθόλου.
Όσο για την κρίση του 2008 – δεν ήταν ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία. Ούτε προκάλεσε σπουδαίες, αξιοπρόσεκτες αλλαγές. Μερικοί πλούσιοι έγιναν πλουσιότεροι και μερικοί (ίσως περισσότεροι) έγιναν φτωχοί. Οι μεσαίες και οι φτωχότερες τάξεις ελάχιστα επηρεάστηκαν – όσο και σε προγενέστερες κρίσεις.
Αν υπήρξε κάποια πολιτικοοικονομική ισορροπία στο δυτικό σύστημα, αυτή διασαλεύτηκε ανέκκλητα, ανεπανόρθωτα, με την πλήρη περίκλειση των γαιών σε ιδιωτικοποίηση, με την απαξίωσης της ηθικής και την έξαρση της ασυδοσίας (ή ελευθεριότητας), που απλώνεται τώρα ραγδαία κάτω από το παραπλανητικό σύνθημα “δημοκρατικά δικαιώματα”.
Οι τωρινές πολιτικοοικονομικές συνθήκες φαίνονται υπερβολικά δύσκολες μόνο διότι δεν υπάρχουν αληθινοί ηγέτες και ηθικές αρχές, μια πραγματική ελίτ για να διαχειριστεί την παρούσα φάση που είναι όντως ρουτίνα. Ακόμα και ο Τσόρτσιλ γλίστρησε και παρέδωσε τις φιλελεύθερες αρχές του για να παραμείνει αρχηγός των Τόριδων.
