Ο Matajuro ήταν γιος του φημισμένου σαμουράι Munenari στην οικογένεια Yagyu στον 17ο αιώνα στη φεουδαρχική Ιαπωνία. Ο πατέρας του προσπάθησε να τον μυήσει νωρίς στην πολεμική τέχνη και ειδικά στην ξιφομαχία. Παρά την καλή του πρόθεση, ο μικρός Ματατζούρο παρέμενε αργός και αδέξιος.
Ο πατέρας του αφού είδε και αποείδε, θύμωσε και τον έδιωξε από το σπίτι λέγοντας : «Με ντρόπιασες. Δεν θα γίνεις ποτέ σαμουράι. Φύγε, δεν σε θεωρώ γιο μου πια!»
Ο νεαρός μετά από λίγη περιπλάνηση ταξίδεψε στο όρος Φουτάρα, όπου ζούσε ο μεγάλος ξιφομάχος Banjo κοντά στον ιερό τόπο Komuro.
Όταν τον είδε o Mπάντζο που είχε γεράσει σχημάτισε την ίδια γνώμη για τον νεαρό και δεν ήθελε να τον δεχτεί.
«Σου λείπει, νεαρέ, η αναγκαία ικανότητα!»
«Καλά,» επέμεινε ο γόνος, «Αν εργαστώ σκληρά πόσα χρόνια θα χρειαστώ να μάθω την τέχνη του ξίφους;»
«Όλη σου τη ζωή,» απάντησε ο γέροντας.
«Δεν μπορώ να περιμένω τόσο,» είπε ο νέος. «Eίμαι πρόθυμος να υποστώ κάθε δοκιμασία φτάνει να με διδάξετε. Αν γίνω αφοσιωμένος υπηρέτης σας, πόσο θα πάρει;»
«Ω, 10 χρόνια περίπου,» είπε πιο μαλακά τώρα ο Μπάντζο.
«Ο πατέρας μου γερνά και σύντομα θα πρέπει να τον φροντίζω,» εξήγησε ο Ματατζούρο. «Αν εργαστώ πολύ εντατικά πόσο θα πάρει;»
«Ω, 30 χρόνια, τότε!»
«Μα πώς» φώναξε έκπληκτος ο νεαρός. «Πρώτα μου λέτε 10 χρόνια και τώρα 30! Θα υποστώ κάθε δοκιμασία, κάθε κακουχία, φτάνει να γίνω κύριος της τέχνης του σπαθιού σύντομα!»
«Ε, τότε θα χρειαστεί να μείνεις εδώ 60 χρόνια! Ένας νέος που βιάζεται τόσο πολύ να πετύχει τρανά αποτελέσματα δεν θα μάθει γρήγορα».
«Καλά!» Είπε ο Ματατζούρο κοκκινίζοντας καθώς αναγνώρισε πως ο γέροντας δίκαια τον επέπληττε για την ανυπομονησία του. «Δέχομαι τους όρους σας».
«Θα με υπηρετείς υπάκουα, λοιπόν. Δεν θα ξαναμιλήσεις για ξιφομαχία και δεν θα αγγίξεις σπαθί ή άλλο όπλο ποτέ.»
Έτσι ο Ματατζούρο έγινε υπηρέτης: καθάριζε και τακτοποιούσε το σπίτι του δασκάλου· μαγείρευε· έφτιαχνε το στρώμα κι έπλενε τα ρούχα του· φρόντιζε τον κήπο. Τρία χρόνια πέρασαν με αυτόν τον τρόπο.
Ο νέος συνέχιζε την υπηρεσία, μα όταν σκεφτόταν το μέλλον ένιωθε θλίψη. Είχαν περάσει 3 χρόνια και δεν είχε μάθει τίποτα για την τέχνη που ήθελε!
Μια μέρα καθώς έσκιζε κούτσουρα με το τσεκούρι και σκεφτόταν την άδικη μοίρα του, χωρίς να τον πάρει χαμπάρι, ο γέρο-δάσκαλος ήλθε πίσω του και έδωσε ένα δυνατό χτύπημα με ξύλινο σπαθί. Μετά έφυγε πάλι σιωπηρά.
Το απόγεμα έπλενε τα ρούχα του δάσκαλου και ονειροπολούσε πάλι για την ατυχία του, να τρώει μάλιστα και ξύλο, όταν ο Μπάντζο ήρθε πάλι αθόρυβα και του κατάφερε όμοιο δυνατό χτύπημα.
Την επόμενη μέρα ο δάσκαλος τον χτύπησε καθώς μαγείρευε ρύζι. Και το μοτίβο επαναλαμβανόταν πιο συχνά τις επόμενες ημέρες καθώς εργαζόταν κι ονειροπολούσε.
Έτσι ο Ματατζούρο άρχισε να προσέχει και να αφουγκράζεται και όσο μπορούσε να φυλάγεται από τις αναπάντεχες επιθέσεις και τα χτυπήματα.
Η ανάγκη αυτοάμυνας έγινε πολύ πιο επιτακτική καθώς οι επιθέσεις έγιναν πολύ συχνότερες, ακόμα και τη νύχτα! Σε λίγους μήνες έφτασε σε μια κατάσταση αυξημένης επαγρύπνησης, ακόμα και στον ύπνο. Και μετά από κάποιο διάστημα μπορούσε, στον ξύπνιο τουλάχιστον, να προλαβαίνει να αποφύγει το χτύπημα.
Πέρασε λίγος καιρός ακόμα: βελτιώθηκε και στον ύπνο! Μια μέρα που μαγείρευε, καθώς ο δάσκαλος κατέβαζε το ξύλινο σπαθί, ο Ματατζούρο άπλωσε και απέκρουσε γοργά το χτύπημα με μια κατσαρόλα χωρίς καν να γυρίσει και συνέχισε το μαγείρεμα!
Την επόμενη, ο δάσκαλος του έδωσε το επίσημο απολυτήριο και του δώρισε ένα όμορφο παλιό σπαθί.
Ο Ματατζούρο είχε φτάσει στην κορύφωση του zenshin, εγρήγορσης κι ετοιμότητας. Χωρίς ποτέ, μάλιστα, να πιάσει σπαθί στην πολύχρονη εκπαίδευση του, έγινε ο καλύτερος ξιφομάχος της γενιάς του.
