(από Σούφι)
Ένας δερβίσης πέρασε πολλά χρόνια σε προσευχές και λατρεία, όμως ποτέ δεν είχε καμιά εμπειρία φώτισης που να του επιβεβαιώνει την πραγματικότητα του θεϊκού πνευματικού κόσμου. Είχε μακριά, όμορφη γενειάδα και συχνά στη διάρκεια των προσευχών του τη χάιδευε ή σταματούσε για να τη χτενίσει.
Ο δερβίσης αυτός ζούσε στην εποχή του Μωυσή. Μια μέρα λοιπόν πήρε κουράγιο και πλησίασε τον προφήτη για βοήθεια. «Άρχοντά μου, του ιερού βουνού Σινά», του είπε, «κάνε μου ετούτη τη μικρή χάρη και ρώτα τον Θεό μας γιατί μετά από τόσα χρόνια λατρείας και αφοσίωσης δεν έχω εμπειρία ούτε έκστασης ούτε φώτισης.»
Ο Μωυσής λυπήθηκε το δερβίση και όταν προσευχήθηκε στον Ύψιστο ανέφερε και το παράπονό του. Ο Θεός έδειξε να θυμώνει κάπως.
«Είναι αλήθεια» είπε «πως αυτός ο δερβίσης επιδιώκει την ένωση μαζί Μου εδώ και πολλά χρόνια. Αλλά ποτέ η προσευχή του δεν ήταν ολότελα στραμμένη στο θείο. Την περισσότερη ώρα σκέφτεται τα γένια του και ασχολείται μ’ αυτά.»
Ο Μωυσής μετέφερε τη θεϊκή απάντηση στο δερβίση. Αυτός αναγνώρισε την ορθότητα της παρατήρησης. Υποσχέθηκε πως θα άλλαζε αμέσως και με γοερούς λυγμούς μετάνοιας άρχισε να τραβά και να πετά τούφες τούφες την όμορφη γενειάδα του.
Τότε ο αρχάγγελος Γαβριήλ πλησίασε τον Μωυσή και ψιθύρισε στο αυτί του: «Ο καημένος δεν κατάλαβε τίποτα. Ακόμα και τώρα κυρίως τη γενειάδα του σκέφτεται. Πες του να σταματήσει. Το μόνο που έχει να κάνει είναι να στρέψει την προσοχή του στο Θεό και να μην ασχολείται ούτε με τα γένια του ούτε με τίποτα άλλο.»
