Για τον Hakuin Ekaku (1689-1769) ξανάγραψα στο 4. Μύθοι: Κόλαση και παράδεισος μία ωραία ιστορία. Είναι γνωστός για τη σημαντική αναγέννηση που επέφερε στη σχολή Rinzai του Ζεν μετά από δεκαετίες μαρασμού. Επίσης για το περιβόητο Κόαν που έθετε στους μαθητές του για να αφυπνιστούν “Ποιος είναι ο ήχος του ενός χεριού;” – το οποίο έγινε μετά το θάνατο του δασκάλου “Ποιος είναι ο ήχος του ενός χεριού που χτυπά παλαμάκια;”! Στα 60 του άρχισε να ασκείται στην καλλιγραφία και ζωγραφική.
Οι ακόλουθες ιστορίες είναι από την περίοδο που έχοντας εγκατασταθεί στο ναό Shoin-ji ως ηγούμενος (στα 31 του) βαθμιαία έγινε πολύ γνωστός για τη σοφία του και πολλοί μαθητές έρχονταν να μελετήσουν κοντά του στην περιοχή Χάρα.
Ο δάσκαλος Χάκουιν (=κρυμμένος στα λευκά) ήταν φημισμένος όχι μόνο για τη σοφία του μα και για την αγνότητα της ζωής του και την αυστηρότητα των ηθών στη Σχολή του στη Χάρα.
Εκεί κοντά ζούσε μία όμορφη κοπέλα με τους γονείς της. Ξαφνικά φάνηκε πως ήταν έγκυος. Οι γονείς θύμωσαν και ζήτησαν να μάθουν ποιος ήταν ο υπαίτιος. Με παρακάλια και με φωνές ανάγκασαν την κοπέλα να ομολογήσει τελικά πως εραστής της ήταν ο Χάκουιν!
Παρά την αρχική κατάπληξή τους οι γονείς πήγαν και τα έψαλαν στον δάσκαλο στον ναό.
Εκείνος τους άκουσε ανέκφραστος λέγοντας μόνο “Α, έτσι;”
Όταν το παιδί γεννήθηκε οι παππούδες το έφεραν στον Χάκουιν ο οποίος πάλι είπε “Α, έτσι!”
Στο μεταξύ εκείνος είχε δυσφημιστεί και οι περισσότεροι μαθητές του είχαν φύγει. Έχασε την υπόληψή του στην κοινότητα. Μα όποτε κάποιος ή κάποια έκανε μνεία για το επεισόδιο, έλεγε “Α, έτσι;”
Με τη βοήθεια των λιγοστών μαθητών που έμειναν και με συμβουλές από γειτονικές οικογένειες ο Χάκουιν φρόντιζε με χαρά και προσοχή το βρέφος.
Μετά από λίγους μήνες, η κοπέλα δεν μπόρεσε να αντέξει πια. Κλαίγοντας ομολόγησε την αλήθεια: πατέρας του παιδιού δεν ήταν ο Χάκουιν μα ένας νεαρός που εργαζόταν στην ψαραγορά. Ήταν και οι δύο ερωτευμένοι και ήθελαν να παντρευτούν και να κάνουν οικογένεια.
Οι γονείς της νεαρής πήγαν αμέσως στον δάσκαλο του Ζεν, απολογήθηκαν, ζήτησαν συγγνώμη και ζήτησαν πίσω το βρέφος, εκφράζοντας αδιάκοπα τη λύπη τους για το μεγάλο τους σφάλμα.
“Α, έτσι;” είπε εκείνος και έδωσε πίσω το παιδί.
– – – – – –
Κοντά στη Σχολή ζούσε μία ηλικιωμένη που είχε ένα τεϊοπωλείο και ο Χάκουιν επαινούσε την οξυδέρκεια και κατανόησή της του Ζεν. Πολλοί μαθητές δεν τον πίστευαν και πήγαιναν στο κατάστημα να βεβαιωθούν.
Η γερόντισσα καταλάβαινε αμέσως αν είχαν έρθει για τσάι ή για να τη δοκιμάσουν. Στην πρώτη περίπτωση τους σέρβιρε με την απαιτούμενη ευγένεια. Στη δεύτερη τους καλούσε πίσω από το παραβάν κι εκεί τους έδινε μία απρόσμενη ξυλιά στα οπίσθια με μια μασιά.
Εννιά στους δέκα έτρωγαν την ξυλιά!
