1. Υπάρχουν σε κυκλοφορία πολλά παράδοξα. Μα είναι παράδοξα και ανέφικτα, απραγματοποίητα διότι είναι θεωρητικές κατασκευές ως επί το πλείστον που δεν ισχύουν στην πραγματικότητα – ως επί το πλείστον.
Τελευταία στο Διαδίκτυο κυκλοφορούν τρία. Το γνωστό του Ζήνωνα για τον Αχιλλέα και τη χελώνα, το άλλο γνωστό για τον Κρητικό που λέει πως όλοι οι Κρητικοί είναι ψεύτες και για τον κουρέα που ως μόνος στην μικρή πόλη ξύριζε μόνο όσους δεν ξυρίζονταν μόνοι τους.
Ξεκινώ με το τελευταίο του μπαρμπέρη.
Αν ξυρίζεται μόνος του δεν πρέπει να τον ξυρίζει, δηλαδή να ξυρίζει τον εαυτό του. Αν δεν ξυρίζεται μόνος του, τότε δικαιούται να ξυρίζεται.
Πρόκειται για μια εντελώς θεωρητική κατάσταση που στοχεύει στο να μας μπερδέψει. Στην πραγματική ζωή κανείς δεν θα λειτουργεί με τέτοιους ανόητους κανόνες. Δεν είναι απαράβατος νόμος της Φύσης. Σε μια πόλη ο ένας και μόνος κουρέας, φυσικό είναι να κουρεύει όποιον θέλει να κουρεύεται και να ξυρίζει όσους δεν θέλουν να ξυρίζουν οι ίδιοι τα γένια τους: αυτό το τελευταίο θα συμπεριλαμβάνει και τον εαυτό του. Μα ο ίδιος πρέπει να αυτο-ξυρίζεται!
2. Παρόμοιος παραλογισμός στηρίζει το εντελώς θεωρητικό παράδοξο του Κρητικού που λέει πως όλοι οι Κρητικοί ψεύδονται.
Αφού είναι Κρητικός τότε ψεύδεται και ο ίδιος. Οπότε με αυτό που λέει δεν ψεύδεται. Μα τότε αφού δεν ψεύδεται, ένας τουλάχιστον δεν ψεύδεται, οπότε ψεύδεται λέγοντας πως όλοι ψεύδονται, οπότε λέει την αλήθεια και ούτω καθεξής!
Η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική. Πρώτον υπάρχουν χιλιάδες Κρήτες σε όλη την Κρήτη και δεν μπορεί ο πρωταγωνιστής μας να ξέρει τους πάντες. Ακόμα όμως και ανάμεσα στους 500 που γνωρίζει ενδεχομένως πολύ καλά, μερικοί μπορεί να λένε την αλήθεια που και που.
Πρόκειται πάλι για ένα διανόημα που στοχεύει στο να μπερδέψει θεωρητικά.
3. Το παράδοξο Αχιλλέας γοργοπόδαρος εναντίον της σερνάμενης χελώνας ανήκει στην ίδια κατηγορία, παρότι ο Ζήνων, μαθητής του Παρμενίδη επιχείρησε με αυτό να δείξει πως δεν υπάρχει πραγματικά κίνηση.
Πολλοί δοκίμασαν ακόμα και με μαθηματικά (ή γεωμετρία) να αποδείξουν πως Ναι, τελικά, ο Αχιλλέας φθάνει και ξεπερνά τη χελώνα. Η πιο απλή λύση είναι αυτή που εξετάζει την πραγματικότητα.
Ναι, για μερικές δρασκελιές, Ναι, ο Αχιλλέας πλησιάζει τη χελώνα μα δεν την ξεπερνά και μένει μικρή έστω απόσταση. Μα κάποια στιγμή η δρασκελιά του είναι μεγαλύτερη από την απομείνασα απόσταση. Οπότε και φθάνει και ξεπερνά τη χελώνα που συνεχίζει νηφάλια την αργή κίνηση της .
Είναι σαν να λέμε: αν φάω το μισό πιάτο (πιλάφι, φασόλια ή οτιδήποτε) θα μείνει το άλλο μισό. Και μετά τρώω το μισό και μένει πάλι το μισό και μετά το ίδιο. Εδώ αντί για δρασκελιές έχουμε πιρουνιές.
Κάποια στιγμή το μισό αυτό που μένει είναι μικρότερο από τη μπουκιά οπότε το χάφτουμε και δεν μένει άλλο!
Όλα αυτά είναι χάσιμο χρόνου με διανοουμενίστικους εξυπνακισμούς.
