Είδα τον κ. Τσίπρα και τον άκουσα να αγορεύει στη Βουλή κι ένιωσα έκπληξη για τη σωματική κατάντια του που, έχοντας χάσει τη σφριγηλότητα του σαραντάρη, προδίδει μια επίμονη αδιαλλαξία και τη γνωστή του ασυναρτησία. Έχει παχύνει αφύσικα και δείχνει όχι απλώς γερασμένος μα έκφυλα τέτοιος.
Ο συγκρατημένος τόνος των οξειών επιθέσεων στον Μητσοτάκη και την κυβέρνησή του φανέρωσε, όπως πάντα, την αποστασιοποίησή του από την πραγματικότητα και του πολιτικού κόσμου και του πολυαγαπημένου του «λαού». Κατηγορούσε την κυβερνητική αντιμετώπιση της πανδημίας εντελώς στα τυφλά, ενώ θα μπορούσε να σκοράρει σε πολλά σημεία. Το έκανε μάλιστα (15/1/21) την ώρα που οι Ευρωπαίοι έδιναν εύσημα στην Ελλάδα για την καλή πορεία της και την κατέτασσαν στις 10 ασφαλέστερες χώρες! (Δείγμα της διάστασής του από την πολιτική πραγματικότητα και στο διεθνές επίπεδο.)
Δεν φαίνεται να έχει μάθει τίποτα ούτε να έχει ξεχάσει τις κάκιστές του συνήθειες, αφού ανακοίνωσε δηκτικά πως θα κατεβάσει πάλι τα μπουλούκια του στους δρόμους για να διαμαρτυρηθούν ενάντια στα νέα μέτρα για την ομαλή και φυσιολογική λειτουργία των πανεπιστημίων. Δεν θέλει προφανώς να παταχτούν οι εγκληματίες που συνεχώς παραβιάζουν τη νομιμότητα!
Μα δεν φαίνεται να δίνει προσοχή στις δημοσκοπήσεις που δείχνουν πως πολλοί δικοί του ψηφοφόροι τον έχουν εγκαταλείψει. Κι ενώ πολλοί πολίτες εκφράζουν δυσαρέσκεια για τις πολιτικές ΝΔ στην πανδημία, παιδεία, οικονομία, προτιμούν τον Μητσοτάκη και δεν επιστρέφουν στη στήριξη του Σύριζα.
Σε δημοσκόπηση του Δεκεμβρίου 2020 δείχνει πως το 45% της κοινής γνώμης θεωρεί θετική τη συνολική πολιτική της κυβέρνησης. Το προβάδισμα της ΝΔ ήταν 24,3%. Όσο για τους πολιτικούς αρχηγούς, ο μεν Μητσοτάκης έπαιρνε το 49,4%, ο δε Τσίπρας το 32,2%. Και για το «ποιο κόμμα θα σας ενοχλούσε αν κερδίσει τις επόμενες εκλογές» το 41,4% δηλώνει το τσούρμο Σύριζα (ενώ το 37,7% δίνει τη ΝΔ).
Ο αρχιερέας του τσιπρισμού φαίνεται ή να μην διαβάζει τις δημοσκοπήσεις ή, πιο ρεαλιστικά, να μην καταλαβαίνει πως η παλαιά συμπεριφορά του δεν ελκύει πια. Ή μπορεί να είναι σαν τον γερασμένο σκύλο της αγγλικής παροιμίας που δεν μπορεί πια να διδαχθεί νέα κόλπα.
