Κι εγώ εναντίον. Είναι κολλητική αυτή η τάση πολλών αιώνων.
Πρώτα εναντίον της κυβέρνησης που ακίζεται γιατί τα οικονομικά της πάνε καλά, λέει, και ας έχουμε το μεγαλύτερο εξωτερικό χρέος στην Ευρώπη (πάνω από 200 δις). Γιατί επίσης πήρε σωστά μέτρα για την πανδημία, και ας έχουμε δεκάδες χιλιάδες κρούσματα και 100 νεκρούς ημερησίως. Ήταν επίσης πανέτοιμη με το επιτελικό της κράτος (ό,τι και αν σημαίνει αυτό στην εκφυλισμένη γλώσσα των πολιτικάντηδων) να αντιμετωπίσει τον χιονιά «Ελπίς» και ας είναι, μετά από 4 μέρες, η Αττική μια νότια Σιβηρία και οι δρόμοι όλοι στην Αθήνα παγωμένοι – διότι ούτε τα αρμόδια υπουργεία έκαναν τη δουλειά τους, ούτε ο νάρκισσος φαφλατάς περιφερειάρχης κ. Πατούλης, παρά τις κομψές αυτάρεσκες εμφανίσεις του στην Τιβί, έκανε τίποτα, ούτε οι δήμαρχοι. Και οι περισσότεροι οδηγοί βγήκαν δίχως αλυσίδες. Παρά τις επαναληπτικές προειδοποιήσεις των μετεωρολόγων!!!
Υπάρχει, λοιπόν, σοβαρή κρίση! Όμως, «Τώρα ο κ. Στυλιανίδης έχει γίνει στόχος. Οχι τόσο των οδηγών που εγκλωβίστηκαν στην Αττική Οδό, στη Μεσογείων, στην Κηφισίας, στη Μαραθώνος, όσο των συνυπουργών του. Μακάρι, σκέφτονται, να πληρώσει αυτός τα σπασμένα. Κύπριος είναι, ιδιαίτερες συμμαχίες στην Αθήνα δεν έχει, το κομματικό κατεστημένο δεν ενθουσιάστηκε με την υπουργοποίησή του, άρα… Αρα, είναι εύκολος στόχος. «Στις “ευρείες συσκέψεις” όμως, λένε τα πρακτικά, δεν συσκέφτηκε ο κ. Στυλιανίδης με τον εαυτό του. Ηταν και άλλοι υπουργοί εκεί. Ο κ. Σκέρτσος πρώτα πρώτα… Και γραμματείς υπουργείων. Και περιφερειάρχες με πρώτο την αυτού μετριότητα, τον κ. Πατούλη, που έδωσε περί τις σαράντα συνεντεύξεις.» (Μπουκάλας Καθημερινή, 27/1/22). Ναι, πολλοί συσκέφθηκαν! Αλλά – δεν βαριέσαι!
Υπάρχει σοβαρή κρίση. Ναι, σε μεγάλο βαθμό φταίει ο Θεός! Ας προσεύχονταν πιο εντατικά οι θεάρεστοι και σεπτοί ιερωμένοι μας! Μα είναι μια ακόμα μετά την οικονομική που κράτησε 10 έτη (ενώ αλλού μόνο 2 ή 3). Μετά είχαμε κι έχουμε τους φωνακλάδες γείτονες που τα θέλουν όλα δικά τους· μετά η πανδημία και τώρα μια πολύ άσχημη Χιονάτη – με πολλούς νάνους στην πολιτική σκηνή. Είναι τα εκπαιδευτικά ιδρύματα κάθε είδους. Είναι οι μετανάστες κάθε θρησκεύματος κι έθνους. Είναι ο ρατσισμός, ο σεξισμός, το πολιτικά ορθό και μη-ορθό. Και διάφορα άλλα. Και η αντιπολίτευση.
Αντί ο Τσίπρας και το ανίκανο τσούρμο του να σπεύσουν να συσκεφθούν και να συνεργαστούν με την κυβέρνηση να φτιάξουν ένα πιο λειτουργικό κράτος για το καλό του λαού (τον οποίο θέλουν, ισχυρίζονται, να υπηρετήσουν ολόψυχα), φέρνουν μια πρόταση μομφής. Έτσι προσπαθούν όσο μπορούν να τραυματίσουν την κυβέρνηση, σάμπως και αυτό θα βελτιώσει την κατάσταση για τους δύσμοιρους χαντακωμένους πολίτες. Το ίδιο και το ΚΙΝΑΛ: κριτικές αφ’ υψηλού μα καμιά προσέγγιση συνεργασίας για τη βελτίωση των κρίσιμων συνθηκών. Αύριο οι άλλοι θα ρίχνουν πέτρες κι ευθύνες όπως σήμερα οι μεν και χθες οι δε. Πόλεμος συνεχής, αντί συνεννόησης για κοινή επιχειρησιακή αντιμετώπιση των κρίσεων. Δεν καταλαβαίνουν πως οι θεομηνίες δεν είναι για κομματική εκμετάλλευση. Αλλά οι πανηλίθιοι πολιτευτές μας δεν καταλαβαίνουν από τέτοια και δεν θέλουν να διακυβερνήσουν μα να νέμονται την εξουσία και να απολαμβάνουν τα προνόμιά της.
«Μια στρατηγική πρόληψης θα ήταν αποτελεσματικότερη, συνεπέστερη και πιθανότατα φθηνότερη από τα διχίλιαρα που καλείται τώρα να μοιράσει η «Αττική Οδός» και τις ενδεχόμενες αποζημιώσεις της ΤΡΑΙΝΟΣΕ ή της ΔΕΗ σε όσους έμειναν χωρίς ρεύμα. Με αυτό τον τρόπο η κυβέρνηση, φοβούμενη το πολιτικό κόστος και ενόψει επικείμενων εκλογών, προσπαθεί εμμέσως να εξαγοράσει τη λήθη των πολιτών για την ταλαιπωρία που υπέστησαν.» (Ξένια Κουναλάκη Καθημερινή 27/1/22.) Κανονικά θα έπρεπε να επιβληθούν αυστηρά πρόστιμα που οι ασυλλόγιστοι βγήκαν δίχως αλυσίδες!
Πάμε στην πολύπαθη Παιδεία μας;
«Η Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων πολύ πρόσφατα έθεσε όρους στο υπουργείο Παιδείας για την οργάνωση της τηλεκπαίδευσης. Προς τι αυτό το κενό, δύο χρόνια μετά το πρώτο τηλεμάθημα; Το υπουργείο Παιδείας οφείλει να καταθέσει ένα ολοκληρωμένο πλαίσιο οργάνωσης τηλεκπαίδευσης παντός καιρού. Έχει αργήσει ιδιαίτερα. Ομολογώ πως ο ρόλος των εκπαιδευτικών ομοσπονδιών είναι ελάχιστα εποικοδομητικός. Εμφανίζονται να λειτουργούν μόνο με κομματικά κριτήρια, με συνεχή γκρίνια και αποδόμηση όλων των προσπαθειών του υπουργείου, χάνοντας τα ερείσματά τους στην κοινωνία.» (Λακασάς Καθημερινή, 27/1/22.) Γκρινιάζουν οι μεν κατά των δε, κατεβαίνουν σε διαδηλώσεις, συλλαλητήρια, καταλήψεις, απεργίες, τραμπουκισμούς και άλλα πιο βίαια, μα χωρίς καμιά προσπάθεια προσέγγισης.
Να μια ακόμα γνώμη. «Η συζήτηση που έχει ανοίξει για τη βία στα Πανεπιστήμια αφορά λιγότερο τα Πανεπιστήμια ή τη βία και περισσότερο εκείνους που μετέχουν στη συζήτηση. Είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα του πρώην υπουργού Παιδείας (επί ΣΥΡΙΖΑ) Κ. Γαβρόγλου. Κατ’ αρχάς ο άνθρωπος διαπιστώνει όπως όλοι μας ότι υπάρχει πρόβλημα. Μιλάει για «απαράδεκτη παραβατικότητα», «παραβατικές συμπεριφορές», «απαράδεκτη πράξη εναντίον του Πρύτανη του ΟΠΑ», «απαράδεκτα, περίεργα και ύποπτα γεγονότα στο ΟΠΑ» κ.λπ. Και τι έκανε όταν ήταν υπουργός για να αντιμετωπίσει το πρόβλημα που ο ίδιος αναγνωρίζει; Εφτιαξε μια… επιτροπή! Με πρόεδρο τον Ν. Παρασκευόπουλο του γνωστού «νόμου Παρασκευόπουλου». Τι έκανε η επιτροπή; «Κατέληξε ομόφωνα» ότι «το πρόβλημα της παραβατικότητας είναι ένα εξαιρετικά σύνθετο πρόβλημα… Για την αντιμετώπιση του οποίου απαιτείται (…) η θεσμοθέτηση διαδικασιών για τον εντοπισμό των αιτίων της παραβατικότητας»! Με άλλα λόγια, τα «απαράδεκτα» θα παραμείνουν «απαράδεκτα» όσο θα θεσμοθετούμε διαδικασίες να εντοπίσουμε γιατί είναι «απαράδεκτα». Είναι ένας φλύαρος «αριστερός» τρόπος να μην κάνεις τίποτα ενώ οι καταλήψεις, οι αλητείες, οι εκφοβισμοί, οι τραμπουκισμοί, ακόμη και οι χειροδικίες στα Πανεπιστήμια γίνονται ανεκτά χρόνια τώρα στο όνομα κάποιας «σύνθετης κατάστασης». Τελικά μιλάμε λιγότερο για τα Πανεπιστήμια και περισσότερο για την ίδια την κοινωνία. Διότι αν θεωρούμε θεμιτό το εκπαιδευτικό σύστημα να εκτρέφει αργόσχολους και ρέμπελους τενεκέδες, τότε με αργόσχολους και ρέμπελους τενεκέδες θα καταλήξουμε να ζούμε. Ενδεχομένως δεν θα είναι πια παιδιά. Αλλά θα παραμένουν τενεκέδες.» (Πρετεντέρης ΤΟ ΒΗΜΑ, 28/1/22.)
Ναι είχαμε πολλές κρίσεις για τις οποίες δεν φταίνε πάντα ή εξ ολοκλήρου οι πολιτικάντηδες. Μα φταίνε στον ανεύθυνο, άσχημο τρόπο αντιμετώπισής τους. Όλοι και κυβερνήσεις και αντιπολιτεύσεις. Ναι, όλοι έχουν ευθύνη. «Ναι, προφανώς, και η κοινωνία τη ζυγίζει και την αποδίδει» γράφει άλλος. «Όμως, για να είμαστε σοβαροί, η πολιτική ευθύνη πρέπει να αφορά ένα κυρίως πράγμα: τη διαχρονική αδυναμία των πολιτικών μας να φτιάξουν ένα κράτος που θα μπορεί να αντέχει στις κρίσεις και δεν θα λιώνει στην πρώτη περιπέτεια. Τι σημαίνει αυτό; Όχι ρουσφέτια, απόλυτη αξιοκρατία στις υπηρεσίες που μετράνε, συνεχείς εκπαιδεύσεις και επανεκπαιδεύσεις, συνεχείς συνασκήσεις κρατικών και ιδιωτικών φορέων, καθαροί κανόνες διαχείρισης και σαφείς αρμοδιότητες.» (Παπαχελάς Καθημερινή, 26/1/22.)
Να, μια ακόμα χρήσιμη σκέψη! «Η κλιματική αλλαγή έχει σταματήσει προ πολλού να είναι μια αφηρημένη έννοια για τον δημόσιο διάλογο, γίνεται βίωμα στη χώρα μας χειμώνα – καλοκαίρι, μέσα από ακραίες καιρικές συνθήκες, πυρκαγιές και μαζικές μετακινήσεις πληθυσμών. Παρ’ όλα αυτά, κανένα κόμμα δεν έχει θέσει ως υπαρξιακή προτεραιότητα για το μέλλον της χώρας την πράσινη μετάβαση, ούτε διαφαίνεται στον ορίζοντα η ίδρυση κάποιου σοβαρού οικολογικού κόμματος. Μπορεί οι κλιματικές προκλήσεις που αντιμετωπίζει η Ελλάδα να ανταποκρίνονται απολύτως στο 2022, το εγχώριο κομματικό σύστημα όμως συμπεριφέρεται με όρους περασμένου αιώνα.» (Κουναλάκη Καθημερινή, 27/1/22.)
Με τους πολιτευτές μας και τη συμπεριφορά τους βλέπουμε ένα γαϊτανάκι όπου οι μεν αντικαθιστούν τους δε βρίζοντας την ανεντιμότητα, ανευθυνότητα και ανικανότητά τους. Πολύ ορθά. Το μόνο στο οποίο συμφωνούν είναι να διατηρείται το στάτους κβο με όσο το δυνατόν λιγότερες αλλαγές και να έχουν ασυλία οι ίδιοι!
