1. Καταλαβαίνω γιατί κάποιος πριν το 1990 ενστερνιζόταν τον μαρξισμό και τον κομμουνισμό. Καταλαβαίνω γιατί και σήμερα μερικοί νέοι που δεν έχουν διαβάσει τα έργα του Μαρξ (Κομμουνιστικό Μανιφέστο 1848, 18η Μπρυμαίρ… 1852, Συμβολή στην Κριτική της Πολιτικής Οικονομίας 1859, Κεφάλαιο 1ος, 2ος, 3ος τόμος 1867-1891, Κριτική στο Πρόγραμμα Γκότα… 1875, Σχόλια στον Μπακούνιν 1875) γίνονται για λίγο μαρξιστές ή κομμουνιστές διότι βρίσκουν ένα εύκολο όραμα επανάστασης και αποκατάστασης μιας ευταξίας και δικαιοσύνης στην κοινωνία – ωσότου ωριμάσουν και διαπιστώσουν την ουτοπική φύση του μαρξισμού-κομμουνισμού και την παντελή έλλειψη γνώσης της ανθρώπινης ψυχολογίας σε αυτή τη θεώρηση.
Είναι όμως παράδοξο πως τόσοι και τόσοι αυτοχρίζονται αριστεροί, κομμουνιστές, μαρξιστές, σοσιαλιστές, μετά την κατάρρευση του σοσιαλισμού στη Σοβιετία και σε άλλες χώρες κι ενώ η γενική μαρξιστική θεωρία με τις συνιστώσες της έχουν αποδειχθεί λανθασμένες.
2. Είναι πολλοί θαυμαστές του Μαρξ ή κοινοί μαρξιστές και κομμουνιστές που συχνά πυκνά βεβαιώνουν τον κόσμο πως ο Καρλ Μαρξ έδωσε την πιο συστηματική κριτική του καπιταλισμού, αναλυτική, βαθιά, ισχυρή, ενδελεχή κλπ, με “κομψή δομή”! Στην ομιλία του, μάλιστα, στην κηδεία του Μαρξ (Λονδίνο, 1883) ο Ένγκελς, ο πλούσιος βιομήχανος που στήριζε τον θεωρητικό οικονομολόγο οικονομικά, είπε πως εκείνος πρώτος είχε περιγράψει τους νόμους της κίνησης του ίδιου του κεφαλαίου!
Λένε ή γράφουν, επίσης, πως οι θεωρίες και προβλέψεις του Μαρξ που απορρέουν από τη βασική θεωρία του περί καπιταλισμού και πάλης των τάξεων στο “προτσέσο” (=διαδικασία) του “ιστορικού υλισμού” δικαιώθηκαν!
Π.χ. ο καπιταλισμός απλώθηκε από τη Βρετανία παγκοσμίως. Το σύστημα θα διαιρούσε τον κόσμο σε δυο αντιμαχόμενες τάξεις, τους άπορους εργαζόμενους και τους πλούσιους καπιταλιστές. Το σύστημα της ελεύθερης αγοράς θα γινόταν πιο ασταθές με ανεργίες, κρίσεις, υφέσεις.
3. Αυτά έγραψε πρόσφατα ένας Αμερικανός καθηγητής με περγαμηνές από τα πανεπιστήμια Michigan, Cambridge (Βοστόνη) και Princeton, ο Justin Schwartz σε άρθρο του στο Διαδίκτυο “Γιατί εξακολουθεί να έχει μεγάλη επίδραση ο Μαρξ;”
Τονίζει την αντίληψη των μαρξιστών πως οι θεωρίες του Μαρξ δεν έχουν αποκρουσθεί και αποδομηθεί.
Στην πραγματικότητα για τον αμερόληπτο οικονομολόγο, κοινωνιολόγο ή όποιον ερευνητή, καμιά από τις κύριες ιδέες (και προβλέψεις) του Μαρξ δεν ευσταθεί θεωρητικά, ούτε έχει πραγματωθεί στα 150 τόσα έτη αφότου δημοσίευσε τον 1ο τόμο του έργου του Das Kapital Το Κεφάλαιο, 1867, (το είχε περίπου τελειώσει το 1865).
Η προσπάθεια του Schwartz είναι εγκληματική καθώς αποπροσανατολίζει τον αδαή αναγνώστη με ψευδέστατους, γενικόλογους ισχυρισμούς.
4. Πρώτα πρώτα ο Αυστριακός Eugen von Böhm-Bawerk κατέρριψε τις θεωρίες του Μαρξ το 1896 (Abschluss des Marxschen Systems – Λήξη του Μαρξικού Συστήματος), δυο έτη μετά τη δημοσίευση του 3ου τόμου του Κεφαλαίου αναλύοντας τα λάθη. Ακολούθησαν πολλοί άλλοι και ο L. von Bortkiewicz απέδειξε τα λάθη με μαθηματικά.
Ένα πρόβλημα των μαρξιστών είναι πως δεν διαβάζουν και τους τρεις τόμους του Κεφαλαίου. Διότι αν το έκαναν θα διαπίστωναν πως ο ίδιος ο Μαρξ εγκαταλείπει μερικές από τις βασικές ιδέες της θεωρίας του. Π.χ. στον 1ο τόμο, στα πρώτα 11 κεφάλαια (κάπου 300 σελίδες), σε μια διαδρομή που θυμίζει κατσικόδρομο παρά “κομψή δομή”, η “υπεραξία” παράγεται από την εργοδύναμη (ενέργεια του ο εργαζόμενου) που εισέρχεται στο προϊόν και το ποσοστό μεταβλητού κεφαλαίου (10%, 20% ή ό, τι άλλο). Επανέρχεται στον 3ο τόμο, 8ο κεφ., όπου η τιμή του προϊόντος καθορίζεται, γράφει, από την προσφορά και τη ζήτηση.
“Η θεωρία [μου] της αξίας”, συμπεραίνει (Κεφάλαιο 3.2.9 τέλος), “είναι ασυμβίβαστη… με τα πραγματικά φαινόμενα της παραγωγής”!
Πάει πολύ μακρινό περίπατο, με άλλα λόγια, και χάνεται στον αγύριστο η εργοδύναμη και, συνεπώς, η “εκμετάλλευση” των εργαζομένων – ένα από τα κύρια συστατικά της γενικής θεωρίας.
5. Η “πάλη των τάξεων” είναι ακόμα ένα συστατικό της θεωρίας του ιστορικού υλισμού που οδηγεί στον κομμουνισμό. Μα ο Schwarz δεν αναφέρει πως υπάρχουν ενδιάμεσες τάξεις ανάμεσα στους πάμπλουτους “κεφαλαιοκράτες” και τους “άπορους” ή στερημένους εργαζόμενους (=προλετάριους). Υπάρχουν οι πλούσιοι “καπιταλιστές” και γαιοκτήμονες μα και οι ευκατάστατοι έμποροι και επαγγελματίες (γιατροί, δικηγόροι, καθηγητές κπλ) – η μεγάλη μεσαία τάξη. Μετά είναι οι μικρομεσαίοι: το μικρό ξυλουργείο ή ραφείο της γειτονιάς, το μικρό εστιατόριο ή κουτούκι, το μανάβικο κλπ.
Σήμερα στο σοσιαλδημοκρατικό καθεστώς της προηγμένης και πολιτισμένης Δύσης, οι εργαζόμενοι, συχνά και οι άνεργοι, απολαμβάνουν ανέσεις, χάρη στο σύστημα κρατικής πρόνοιας και την ανάπτυξη της τεχνολογίας, που ακόμα και οι πλούσιοι δεν είχαν στην εποχή του Μαρξ! Ούτε αυτό το πρό-βλεψε η θεωρία.
Ο Μαρξ, πάλι στον 3ο τόμο, στο τέλος, εξετάζοντας τις τάξεις στην Αγγλία αναρωτιέται “Τι κάνει κάθε τάξη τάξη – τους μισθωτούς, τους κεφαλαιοκράτες και τους γαιοκτήμονες;” Και τελειώνει: “Ωστόσο ακόμα κι εδώ (στην Αγγλία) η ταξική διάρθρωση δεν προβάλλει σε καθαρή μορφή”!!!
6. Οι μαρξιστές, λοιπόν, ας παρατήσουν τις μεγαλοστομίες περί τάξεων κι ας διαβάσουν όλο Το Κεφάλαιο.
Μα, ακόμα πιο τρανταχτά, η βασική θεωρία πάλης κι επανάστασης δεν επαληθεύτηκε στα 150 έτη, παρά τις εξεγέρσεις και ανατροπές.
Η θεωρία θέλει τους προλετάριους να επαναστατούν και να ανατρέπουν την τάξη των καπιταλιστών (δυο τάξεις που υπήρχαν μόνο) στις καπιταλιστικές, εκβιομηχανισμένες χώρες (Βρετανία, Γαλλία, Γερμανία, ΗΠΑ). Μα αυτό δεν έγινε σε αυτές τις χώρες, Έγινε αργότερα μόνο σε χώρες με αγροτοκτηνοτροφική οικονομία (Ρωσία, Κίνα, Κούβα κλπ).
Όταν η κεντρική θεωρία αποδεικνύεται τζούφια και καταρρέει απραγματοποίητη, τότε όλα τα παρακλάδια της επίσης καταπίπτουν.
Μα οι μαρξιστές, ακόμα και οι βαρύγδουποι κι εμβριθείς, είναι δυστυχώς πολύ μωρόδοξοι και μαραγκιασμένοι για να μάθουν κάτι νέο!
