1. Ο μεγαλύτερος ασθενής των θεσμών είναι η Παιδεία. Και αυτοί που πρώτιστα θα έπρεπε να ανησυχούν για το σακατεμένο σύστημα, οι εκπαιδευτικοί και πολιτικοί, δεν ανησυχούν καθόλου. Στην πραγματικότητα, δεν αντιλαμβάνονται καν πως υπάρχει σοβαρή αναπηρία.
Δεν είναι κάτι πρόσφατο, κάτι καινούριο. Πρόκειται για ένα σύστημα που όλοι έχουν συνηθίσει από τη δεκαετία 1950 ως σήμερα, ένα σύστημα που για τρεις γενιές αναπαράγεται σε αμέριμνη μετριότητα, άσχετη με τις ανάγκες της σύγχρονης ζωής και τις επιδόσεις και καινοτομίες άλλων χωρών.
Τα αποτελέσματα του προγράμματος PISA των τελευταίων ετών έχουν τα 15χρονα Ελληνόπουλα στην 32η ως 34η θέση σε 35 χώρες του ΟΟΣΑ.
Νοιάζονται οι γονείς; Νοιάζονται οι εκπαιδευτικοί; Νοιάζονται οι συμφεροντολόγοι συνδικαλιστές; Νοιάζονται οι πελαγωμένοι πολιτικάντηδες; Οι υπουργοί Παιδείας; Οι πρωθυπουργοί;
Αμφιβάλλω αν γνωρίζουν τι είναι PISA. (Ίσως ο επικλινής πύργος κάπου στην Ιταλία; Ίσως ανορθόγραφη ΠΙΤΣΑ;)
2. Κάτι λιγότερο από το ένα τρίτο των επιτυχόντων φέτος (2020), περίπου 25.000 από τις 77.000, έχουν γράψει κάτω από το 10!
Παρότι πολλοί μαθητές απέτυχαν και φέτος, όπως και πέρσι, ωστόσο υπάρχει κάποιο πελατειακό παραθυράκι που επιτρέπει σε ορισμένους δυο φορές αποτυχόντες να μπουν στα τμήματα που θέλουν. Άσχετα με το ότι δεν έπιασαν τους απαιτούμενους βαθμούς και με το ότι άλλοι τους έπιασαν!
Εδώ λοιπόν έχουμε «κοινωνική πολιτική», όχι εκπαιδευτικό σύστημα. Όλα τα παιδιά πρέπει με τον έναν ή τον άλλο τρόπο να μπουν σε ένα ΑΕΙ ή άλλο και να αποκτήσουν πτυχίο μιας ειδικότητας ή άλλης, έτσι που να υπάρχει πανεθνική εκπαιδευτική αποκατάσταση.
Μόνο που αυτή η «αποκατάσταση» τελειώνει με το πτυχίο. Διότι στην αγορά εργασίας όπου ξεχύνονται οι φιλόδοξοι πτυχιούχοι πρέπει να αρχίσουν φτου κι από την αρχή! Διότι άλλο το πτυχίο κι άλλες οι ανάγκες των επιχειρήσεων. Πανεπιστήμια κι αγορά εργασίας (=επιχειρηματικός κόσμος πραγματικής οικονομίας) ελάχιστα συνεννοούνται.
3. Δεν πειράζει. Αφού οι πολίτες μένουν επί τρεις γενιές ευχαριστημένοι με αυτό το σύστημα, γιατί να παρέμβουν ενοχλητικοί μεταρρυθμιστές και να το χαλάσουν με αναδιοργάνωση;
Λιγότερες εισαγωγές στην τριτοβάθμια με αυστηρότερα κριτήρια είναι «ταξική», δηλαδή αντι-μαρξιστική, δηλαδή ορθή διευθέτηση. Αλλά για τους αναρχοαριστερούς ανεγκέφαλους σημαίνει το αντίθετο. Και οι ευφυέστατοι Δεξιοί, σαν την κα Κεραμέως και τον κ. Μητσοτάκη, έχουν κι αυτοί κολλήσει τον ιό και δεν τολμούν να θεραπευθούν και να φτιάξουν κάπως τις δυσμορφίες και ασχήμιες του συστήματος. Το σύστημα είναι καλό, θα σκέφτονται, αφού η αναπαραγωγή συνεχίζεται απρόσκοπτα: η αναπαραγωγή της βάλτωσης, ημιμάθειας, μίζερης μετριότητας κι ασχετοσύνης.
Δεν θέλουν να δουν και να ακούσουν!
