1.Υπάρχουν, όπως είναι πασίγνωστο, πολλοί αξιόπιστοι δείκτες που μας πληροφορούν για την κατάσταση της οικονομίας – κατά πόσο βελτιώνεται ή όχι.
Αυτή είναι οπωσδήποτε μια εικόνα. Μα όχι εντελώς αξιόπιστη. Διότι, δεν είναι η μόνη ένδειξη για την ευημερία και πρόοδο μιας κοινωνίας ή Πολιτείας, όπως έδειξα στο προηγούμενο άρθρο Ε1328: Κυνική Κανονικότητα!. Πολύ πιο αξιόπιστη ένδειξη όχι μόνο για το παρόν, μα και για το μέλλον, είναι η χαρτογράφηση του ψυχισμού της κοινωνίας ή Πολιτείας. Κατά πόσο επικρατούν αισθήματα και σκέψεις αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας, δικαιοσύνης, εντιμότητας και παρόμοια ή το αντίθετο (εξαπάτηση, ιδιοτέλεια, μαγκιά, παράνοια, συνωμοσιολογία, ψευδολογία).
Υπάρχει, όμως, ακόμα μια πλευρά που σπάνια εξετάζεται και οπωσδήποτε δεν φανερώνεται στους συνηθισμένους δείκτες. Αυτή η πλευρά έχει δύο απόψεις. Η μία σχετίζεται με την διανομή του πλούτου στους πολίτες (ή στις τάξεις πολιτών) και η άλλη με τα αίτια της μεγάλης ψαλίδας μεταξύ πλούσιων και φτωχών.
Υπάρχουν οι δείκτες ανεργίας, επενδύσεων, φτώχιας, μεταναστών και παρόμοια. Αλλά ποια είναι τα στοιχεία για τις πολιτικο-οικονομικές ανισότητες;
2. Η έκθεση του World Inequality Lab για το 2022 μας λέει πως σήμερα, το 2021, το φτωχότερο ήμισυ του παγκόσμιου πληθυσμού, το 50% δηλαδή, κατέχει μόλις το 2% του παγκόσμιου πλούτου. Το 10% κατέχει το 76% του παγκόσμιου πλούτου. Η διαφορά είναι τεράστια. Οι μισοί είναι όντως φτωχοί, ίσως και πεινασμένοι και στερημένοι, ενώ το 10% έχουν πρόσβαση σε όλα τα αγαθά και όλες τις υπηρεσίες (παιδεία, περίθαλψη, διασκέδαση) μα, εκτός κι αν πρόκειται για έκφυλους και πανηλίθιους, γίνονται πλουσιότεροι αφού ο πλούτος παράγει περισσότερο πλούτο πολύ εύκολα.
Εδώ στη χώρα με τον ενδοξότερο και υπεροχότερο λαό του πλανήτη, ναι, υπάρχει αύξηση στην ανάπτυξη (από τις μεγαλύτερες στην Ευρώπη), τόσο που οι Γερμανοί λένε να μας μιμηθούν! Ναι, μα πού πάει ο πλούτος, εκτός από το ταμείο του κράτους που φορολογεί ό,τι κινείται και ό,τι δεν κινείται;
3. Βλέπετε οι πάμπλουτοι ελέγχουν τις κυβερνήσεις. Είναι φυσικό. Ελέγχουν και τα ΜΜΕ, και αυτό φυσικό. Όταν διαμορφώνεις κι ελέγχεις τη νοοτροπία του (γενικά αμαθούς κι ευσυγκίνητου) λαού, τότε ελέγχεις και τη ροή του πλούτου. Και ο περισσότερος πλούτος με κάθε ετήσιο κύκλο παραγωγής, πάει πάλι στους πλούσιους. Και παρότι τα φτωχότερα στρώματα έχουν ανέσεις, που ούτε οι βασιλιάδες δεν είχαν τον 19ο αιώνα, ωστόσο το χάσμα μεταξύ πλούσιων και φτωχών διευρύνεται.
Το ΑΕΠ μπορεί να ανεβαίνει κατά 3% ή 8% ή 20% μα ο δείκτης δεν μας λέει πού ακριβώς πάει ο πρόσθετος πλούτος. Και το σοσιαλδημοκρατικό κράτος μας με τον Λεβιάθαν του γραφειοκρατικού και διεφθαρμένου Δημοσίου παρέχει παιδεία και περίθαλψη στις φτωχότερες ομάδες, μα είναι κι αυτές οι ελεημοσύνες πολύ φτωχές. Τα μέλη της κυβέρνησης (ακόμα και οι άκρως σοσιαλιστές σαν τον Τσίπρα και το τσούρμο του), προτιμούν τις αντίστοιχες υπηρεσίες του ιδιωτικού τομέα.
4. Εκτός από την γενική απληστία, την κυνικότητα και πονηριά σε ορισμένους και βλακεία στις μάζες, ποιος είναι ο παράγων που επιτρέπει την αυξανόμενη συσσώρευση πλούτου;
Η μαρξιστική μωρία που πέρασε στη νοοτροπία πολλών ιστορικών, κοινωνιολόγων και οικονομολόγων (και βέβαια πολιτικάντηδων σαν τους ανόητους αναρχοαριστερούς) επικεντρώνεται με αμείωτη μανία και αμορφωσιά στο «κεφάλαιο». Για όλα φταίει το τρισκατάρατο κεφάλαιο σάμπως και είναι ζωντανό ον, ή κακόβουλο ξωτικό, που καταλαμβάνει το νου των ανθρώπων και τους κατευθύνει σε απάτη, εκμετάλλευση, καταπίεση, ακόμα και φόνους και γενοκτονίες.
Αλλά, όπως έχουμε δείξει επανειλημμένα, δεν είναι το κεφάλαιο ούτε καν οι καταραμένοι καπιταλιστές που προκαλούν τις ανισότητες – άσχετα με τους ισχυρισμούς του Πικετί και του Βαρουφάκη ή του Τσακαλώτου.
Πρώτη αιτία είναι η απληστία. Δεύτερη η νομοθεσία και τρίτη το εμπόριο της γης, που και τα 3 συγκεντρώνονται στην ιδιωτικοποίηση και τον σφετερισμό της γης από επιτήδειους, μα και με την ευλογία των ηλίθιων κυβερνήσεων και με την αδιαφορία (και άγνοια) των καθυστερημένων μαζών του λαού.
Υπάρχουν πολλά άρθρα στο Βίγλα για το θέμα!
