Η Ελλάδα δεν έχει τις Ένοπλες Δυνάμεις (εκτός ίσως ικανούς πιλότους) που θα μπορούσαν να αντιπαραταχθούν με κάποιες αξιώσεις απέναντι σε μια τουρκική επίθεση. Αμφιβάλλω αν οι Τούρκοι θέλουν πόλεμο με τους Έλληνες κι έτσι να ανοίξουν ένα ακόμα μέτωπο σε αυτά των Κούρδων και Συρίας και της Λιβύης. Η οικονομία τους είναι σε βαθιά ύφεση.
Δυστυχώς, η κατάσταση του ελληνικού Στρατού δεν είναι καλύτερη.
Δεν υπερέχουμε σε αριθμούς καθώς οι γείτονες έχουν εφταπλάσιο πληθυσμό. Δεν υπερέχουμε ούτε σε οπλικά συστήματα και ναυτικό. Υπερέχουμε μόνο σε υπερφίαλο ψευτονταηλίκι τύπου Καμμένου και Βελόπουλου και άλλων ανεγκέφαλων σούπερ-ελλήνων. Μπαλοθιές από μπαρούφες υψηλής έντασης.
Πριν 20 χρόνια η χώρα μας παρέλαβε 6 αεροσκάφη για ναυτική συνεργασία (τύπου Λόκχιντ). Αυτά παροπλίστηκαν το 2009 διότι είχαν συμπληρώσει τις κανονικές ώρες πτήσης μα η ελληνική αεροπορική βιομηχανία δεν μπορούσε να τα συντηρήσει. Η συνηθισμένη ελληνική ανικανότητα που παρουσιάζεται σε όλους τους τομείς κρατικής δραστηριότητας και γενικότερης ζωής.
Για 10 έτη και βάλε, το κατά τα άλλα έξοχο πολεμικό ναυτικό μας πλέει στα τυφλά, καθώς είναι το μόνο στη Μεσόγειο που δεν έχει αεροπορία συνεργασίας. Όσο καλό και να είναι, ένα ναυτικό δίχως αεροπορική συνεργασία τουλάχιστον κάλυψης σύντομα σε σύρραξη θα βρεθεί στον πάτο της θάλασσας από την αεροπορία του εχθρού.
Εκτός από την Ελληνική Αεροπορική Βιομηχανία, που είναι χρεοκοπημένη εδώ και δεκαετίες καταβροχθίζοντας τα λεφτά των φορολογούμενων πολιτών μα δεν παράγει τίποτα εκτός από κηφήνες κρατικοδίαιτους, υπάρχει και η Ελληνική Βιομηχανία Όπλων (ΕΛΒΟ), που επίσης δεν παράγει τίποτα εκτός από κηφήνες, είναι κι αυτή χρεοκοπημένη και τελεί υπό εκκαθάριση.
Έτσι έχουν συνηθίσει να λειτουργούν οι κρατικές εταιρείες των σούπερ-ελλήνων, διχασμένων και παγιδευμένων στον κομματικό πελατειασμό. Δεν θα πείραζε να υπάρχουν κρατικές βιομηχανίες, φτάνει να υπήρχε και αξιολόγηση και έλεγχος από ανεξάρτητες ακομμάτιστες επιτροπές ειδικών. Και πρώτα από όλα, να ελέγχονται με αξιολόγηση όλα τα υπουργεία και κυρίως ο πρωθυπουργός και το υπουργικό συμβούλιο, που καμαρώνουν με αυταρέσκεια διότι ως «εκλεκτοί του λαού» (συνήθως μειοψηφίας κάτω του 40%) ασχολούνται με τα πιο τετριμμένα αντικείμενα της ματαιοδοξίας τους.
Στο μεταξύ, ένοπλες μονάδες και οπλικά συστήματα λειτουργούν ελαττωματικά ή καθόλου – διότι οι σχετικές βιομηχανίες είναι ανίκανες να παράξουν ακόμα και απλά ανταλλακτικά και το υπουργικό συμβούλιο ασχολείται με συντάξεις κι επιδόματα αντί τον εξοπλισμό της χώρας. Περιττό ίσως να προσθέσω πως για το χάλι ευθύνονται και οι συνδικαλιστές, μα κυρίως η ηλιθιότητα του λαού που επιμένει να αγνοεί τα σημαντικά!
