1. Αξίζει να αναφέρω ακόμα μερικά στοιχεία σε αυτή τη σύγκρουση ανθρώπων στη Μέση Ανατολή, τόσο παράλογη, τόσο τραγική.
Οι φιλοάραβες δημοσιογράφοι και αναλυτές συνήθως αγνοούν ή παρακάμπτουν πολύ γρήγορα το ζήτημα του σχεδίου του ΟΗΕ της διχοτόμησης της Παλαιστίνης, όπως λεγόταν τότε, το 1947-8. Οι Άραβες και οι αριστεροί κάθε απόχρωσης την απέρριψαν. Και το κάνουν αυτό θεληματικά, σκόπιμα, για να συντηρήσουν τη λαθεμένη προπαγάνδα τους ενάντια στο Ισραήλ.
Αν οι Άραβες τότε κατανοούσαν τη δύσκολη θέση των Εβραίων κι έδειχναν κάποια πραγματική συμπόνια κι ελαστικότητα, οι εξελίξεις θα ήταν πολύ διαφορετικές. Μα τα “αν” της Ιστορίας δεν έχουν καμιά επίδραση στα τετελεσμένα γεγονότα.
2. Υπάρχουν 2 εκατ. Άραβες Ισραηλινοί υπήκοοι που τάσσονται ανεπιφύλακτα υπέρ του Ισραήλ. Εξετάζοντας αναρτήσεις στο διαδίκτυο και δημοσιεύσεις στα αγγλικά, βλέπω πως πάρα πολλοί Άραβες Παλαιστίνιοι που ζουν στο εξωτερικό κι έχουν ευρύτερη μόρφωση δεν συμφωνούν καθόλου με την πολιτική του μίσους των ομοεθνών τους και λυπούνται που οι γονείς και παππούδες τους δεν αποδέχθηκαν το σχέδιο διχοτόμησης της περιοχής της περιορισμένης Παλαιστίνης (που συμπεριλαμβάνει το Ισραήλ και τη Δυτική Όχθη κ.λπ) του ΟΗΕ. Αυτοί το θεωρούν πολύ καλή λύση που θα έβαζε τέλος στη σύγκρουση, μα, δυστυχώς, ο κοσμάκης παραπλανήθηκε από τους Άραβες ηγέτες και τους φανατικούς προτιμώντας πόλεμο αντί ειρηνική συμβίωση και συνεργασία.
Είναι παράξενο, μα έτσι έγινε. Και πρέπει να λάβουμε υπόψη μας πως από τότε έγιναν διώξεις Εβραίων φθάνοντας ένα σύνολο ενός εκατομμυρίου που εκδιώχθηκαν από τις μουσουλμανικές χώρες της βορείου Αφρικής και Μέσης Ανατολής. (Αυτό επίσης το αποσιωπούν οι φιλοάραβες συγγραφείς.)
3. Οι Mahmoud Abbas και Ismail Haniya είναι Άραβες Παλαιστίνιοι που όμως φρόντισαν να πάρουν άλλες υπηκοότητες: ο πρώτος Ιορδανίας, ο δεύτερος του Κατάρ, και από την ασφαλή τους θέση ως ηγέτες της Παλαιστινιακής Αρχής (ο πρώτος ως πρόεδρος, ο δεύτερος ως πρωθυπουργός και ηγέτης της Χαμάς) συνεχίζουν να παραπλανούν τους ομοεθνείς ομοθρήσκους τους τάζοντας τον αφανισμό του Ισραήλ – “From the river to the sea, Palestine will be free”: δηλ από τον Ιορδάνη ποταμό ως τη Μεσόγειο, που είναι το κράτος του Ισραήλ με 8 εκατ. Εβραίους, θα είναι η Παλαιστίνη των Αράβων ελεύθερη από Εβραίους!
Ας σημειωθεί πως από τα 5 εκμ. “προσφύγων” Παλαιστινίων, εκτός από τους δύο προαναφερθέντες ηγέτες, πολλοί άλλοι πήραν την υπηκοότητα κάποιου αραβικού κράτους – παύοντας αυτόματα να είναι πρόσφυγες!
Η κεντρική φωτογραφία δείχνει τον Abbas να παρουσιάζει χάρτη της αραβικής Παλαιστίνης όπως την θέλουν οι δήθεν φιλειρηνικοί Άραβες – δίχως το Ισραήλ!
4. Συλλογιστείτε τώρα πώς θα ήταν τα πράγματα αν οι Άραβες γενικά δέχονταν τη διχοτόμηση που πρότεινε ο ΟΗΕ το 1948 αντί να επιδοθούν στον αιματηρό μάταιο πόλεμο κατά του Ισραήλ.
Πρώτα πρώτα θα είχαν μια δική τους χώρα με 46% της γης έναντι 54% του Ισραήλ, με πολλά εύφορα εδάφη και πρόσβαση στη θάλασσα. Το Ισραήλ θα είχε 500.000 Άραβες και μεγάλο μέρος του ήταν η έρημος Negev στον νότο. (Βλέπετε χάρτη: Ισραήλ σε μπλε.)
Μετά, θα μπορούσαν να είχαν επιδοθεί στην οικοδόμηση του δικού τους κράτους και την ανάπτυξη της οικονομίας του. Σε συνεργασία με το Ισραήλ οι δύο χώρες θα είχαν προοδεύσει δίχως τις τραγικές απώλειες της σύγκρουσης.
Ο χάρτης δείχνει τα δύο κράτη όπως καθορίστηκαν τον Νοέμβριο 1947 με την απόφαση 181 του ΟΗΕ (με 33 υπέρ, 13 εναντίον και 10 αποχές).
Οι συμφωνίες του 1994 επίσης σύντομα παραγνωρίστηκαν κι άρχισαν οι τρομοκρατικές επιθέσεις κατά Ισραηλινών από την Χαμάς και την Χετζμπολάχ.
Η Παλαιστινιακή Αρχή πρόσφατα πάλι αρνείται διαπραγματεύσεις, είναι διεφθαρμένη και απολυταρχική από το 2006 και δεν επιτρέπει στους μετριόφρονες Παλαιστίνιους να ιδρύσουν ένα λειτουργικό κράτος που θα συμβιώνει και θα συνεργάζεται ειρηνικά με το Ισραήλ.
