1. Κανονικά θα έπρεπε να απαντήσω στην εν λόγω κυρία (ή δεσποινίδα;) στο Facebook, όπου τέλη Μαρτίου αναρτήσαμε το άρθρο Πολιτική Οικονομία 166: Πύργος της Βαβέλ και η κα Ελένη Τριανταφύλλου έκανε κάποιο σχόλιο. Μα επειδή το σχόλιο έχει κάποια άσχετα στοιχεία και η απάντηση πρέπει να είναι κάπως μακροσκελής εξετάζω το σχόλιο εδώ, ανεξάρτητα. (Η κα Τριανταφύλλου έχει στείλει και άλλα σχόλια στο παρελθόν.)
Γράφει: «Αφού παραδέχεται ότι το κακό αρχίζει από την ιδιοκτησία της γης, είναι σε καλό δρόμο… Όμως ο τίτλος τα μπερδεύει. Γιατί απορεί μόνο για τα 200 χρόνια; η ιδιοκτησία της γης και μετά των μέσων παραγωγής έγινε από το τέλος της μητριαρχίας. // Όσον αφορά το κομμουνιστικό σύστημα, δεν κατέρρευσε. Το κατέρρευσαν οι ηγέτες προκειμένου να αλλάξει το σύστημα, και να δουλεύει με τους αφύσικους νόμους της αγοράς.»
Και η Ελένη Τριανταφύλλου απαντά επεξηγηματικά σε κάποιον: «Δεν πρόλαβε να αναπτυχθεί ο κομμουνισμός.» (Κράτησα τη γραφή του πρωτότυπου.)
2. Πρώτα, ευχαριστώ για το σχόλιο μα και τη γνώμη της κας Τριανταφύλλου που θεωρεί πως αρχικά είμαι σε καλό δρόμο. Μετά όμως προβάλλει άσχετες αιτιάσεις με υπαινιγμούς πως κάπου λοξοδρόμησα.
Η αλήθεια είναι πως η κα Τριανταφύλλου δεν κατάλαβε τι γράφω, γι’ αυτό ο τίτλος την μπέρδεψε. Δεν έγραψα μια εξέλιξη της ιδιοκτησίας σαν τους Μαρξ και Ένγκελς και προηγούμενους σοσιαλιστές. Κι έγραψα για τα 200 έτη, διότι μόνο από το 1800 περίπου όταν το Wealth of Nations του Adam Smith έγινε πασίγνωστο, ενώ το Principles of Political Economy & Taxation του Ντέιβιντ Ρικάρντο δημοσιεύτηκε το 1815. Από τότε θεωρείται πως η Πολιτική Οικονομία έγινε «επιστήμη» και λίγο αργότερα άρχισε να διδάσκεται στα βρετανικά πανεπιστήμια.
Η κα Τριανταφύλλου θα έπρεπε να ρωτήσει ποια ήταν η γραμμή πλεύσης του σκεπτικού μου αντί, χωρίς ουσιαστικά να καταλαβαίνει «πού το πάω», ξεφούρνισε τις αχώνευτες κομμουνιστικές αντιλήψεις της.
3. Δεν ξέρω, ούτε κανείς άλλος ξέρει, άσχετα με τις ανοησίες που γράφονται σωρηδόν για το θέμα, πότε ακριβώς ξεκίνησε η μητριαρχία, τι προηγήθηκε αυτής και τι την διαδέχθηκε.
Εξ άλλου υπήρχαν περιοχές στην αρχαιότητα όπου κυριαρχούσε η μητριαρχία και υπήρχαν άλλες, περισσότερες, όπου επικρατούσε η πατριαρχία. Μητριαρχία υπήρχε σε λιγοστές κοινωνίες ακόμα και στον 20ο αιώνα.
Μα στους Αβορίγινες της Αυστραλίας που έχουν μια αδιάσπαστη, συνεχή ιστορία 50.000 ετών, στις παραδόσεις τους δεν φαίνεται πουθενά μητριαρχία, παρότι είχαν θεές (του ήλιου κ.λπ.). Αυτοί ουδέποτε και πουθενά στις παραδόσεις τους είχαν ιδιοκτησία γης. Ορισμένες εκτάσεις «ανήκαν» σε μια φυλή, άλλες σε άλλη, και μόνο με άδεια μέλος μιας φυλής έμπαινε στην περιοχή άλλης φυλής.
4. Όσο για τα μέσα παραγωγής – αυτά είναι «κεφάλαιο». Και κατά το δικό μου σκεπτικό, το κεφάλαιο μπορεί κάλλιστα, και πρέπει, να είναι ιδιωτικό.
Αυτό είναι ένα από τα πάμπολλα λάθη των μαρξιστών – να συγχέουν γη και παραγωγικά μέσα διότι νομίζουν πως αυτά πρέπει να είναι ιδιοκτησία του κράτους όπως στο σταλινικό καθεστώς και όποιο άλλο «κομμουνιστικό» ή «σοσιαλιστικό» καθεστώς.
Το κεφάλαιο, δηλ. «παραγωγικά μέσα» (φτυάρι, εκσκαφέας, σφυρί, μπουλντόζα, τόρνος, αμάξι, καράβι, αεροπλάνο κ.λπ.), είναι απλούστατα υλικές προεκτάσεις των μελών και δεξιοτήτων του ίδιου του ανθρώπου – όπως χέρια, πόδια, νοημοσύνη (λάπτοπ) κ.λπ.
Όπως σώμα, μέλη και δεξιότητες ανήκουν στο άτομο έτσι και οι εργαλειακές προεκτάσεις ανήκουν σε κείνον.
Η γη, το έδαφος, η στέρεη επιφάνεια του πλανήτη δίχως εγγειοβελτιωτικά έργα πάνω του (που είναι αποτελέσματα της εργασίας του ανθρώπου επίσης), είναι ένας οικονομικός συντελεστής εντελώς διαφορετικός από τον ίδιο τον άνθρωπο και τα μέσα παραγωγής που είναι προϊόντα της εργασίας του και χρησιμοποιούνται για την παραγωγή πρόσθετων αγαθών και πλούτου.
Οι «νόμοι της αγοράς» δεν είναι αφύσικοι. Λειτουργούν παράγοντας αφύσικα τερατώδη φαινόμενα τεράστιου πλούτου σε ορισμένους λίγους και στέρησης και δυστυχίας σε πάρα πολλούς, διότι λειτουργούν σε συνθήκες ιδιοκτησίας της γης (=επιφάνειας δίχως εγγειοβελτιωτικά έργα), έτσι που οι γαιοκτήμονες απολαμβάνουν πελώρια πλεονεκτήματα σε βάρος της κοινωνίας.
5. Ο κομμουνισμός είναι μια αοριστία δίχως αντικειμενική συσχέτιση. Υπάρχει σαν μια νεφελώδης αντίληψη μόνο στον Μαρξ και άλλους πολύ συγχυσμένους στοχαστές, ιδίως τους οπαδούς των Μαρξ (κυρίως του Ένγκελς), Λένιν, Μάο και άλλων φαντασιόπληκτων επίδοξων δικτατόρων.
Ο κομμουνισμός που επιχειρήθηκε στην ΕΣΣΔ κατέρρευσε ήδη στα μέσα της δεκαετίας 1930 και όχι με τους Γκορμπατσόφ και Γιέλτσιν. Ήδη μετατράπηκε σε μια στυγνή, φασιστική δικτατορία του Στάλιν – όπως αλλού του Μάο, του Κάστρο, του Πολ Ποτ, του Κιμ ιλ Σουνγκ κ.λπ.
Δεν μπορεί να υπάρξει, εκτός από τον χώρο της φαντασίας, κομμουνισμός / σοσιαλισμός με «δικτατορία του προλεταριάτου» και με το «σβήσιμο του κράτους». Όλοι οι κομμουνιστές / σοσιαλιστές είναι παθιασμένοι με την εξουσία και δεν θα την αφήσουν, μόλις την αποκτήσουν. Ωραίο παράδειγμα ο κ. Τσίπρας που θέλει «τους αρμούς της εξουσίας» και οι τσιπριστές ακόλουθοί του συναινούν δημοκρατικότατα!
Αυτό που όλοι μας θέλουμε στην πραγματικότητα είναι μια κοινωνία όπου επικρατεί δικαιοσύνη και αλήθεια και ο καθένας απολαμβάνει τη φυσική αμοιβή της εργασίας του, είτε χειρωνακτικής είτε νοητικής. Αυτό έρχεται τελικά όχι με επανάσταση ή μεταρρύθμιση, μα μόνο ως αποτέλεσμα πολύ καλής παιδείας κι επιβολής Γεωφορολόγησης.
