Η συμπαθής κα Ξ. Κουναλάκη κάνει μια σοβαρή γκέλα δημοσιογραφίας στο άρθρο της “Η Ευρωπαϊκή κόπωση και ο πόλεμος” (Καθημερινή, 16/6/22). Έχουμε κατά καιρούς αναρτήσει άρθρα της στην ιστοσελίδα μας. Γράφει: “Βαθαίνει το ρήγμα στους κόλπους της ΕΕ μεταξύ των Ευρωπαίων πολιτών που επιθυμούν ένα γρήγορο τέλος του πολέμου και εκείνων που θέλουν να δουν την παραδειγματική τιμωρία της Ρωσίας.”
Στη συνέχεια όμως δεν δίνονται ποσοστά πολιτών της μιας και της άλλης γνώμης. Αναφέρεται η έρευνα του ECFR (=Ευρωπαϊκό Συμβούλιο Εξωτερικών Υποθέσεων) στις χώρες Σουηδία, Φιλανδία, Πολωνία, Γερμανία, Γαλλία, Πορτογαλία, Ισπανία, Ιταλία, Ρουμανία και Βρετανία, μα όχι τα ποσοστά. Γράφει μάλιστα η κα. Κουναλάκη πως υπάρχει “συνεχιζόμενη υποστήριξη της κοινής γνώμης προς την Ουκρανία” – οπότε η κόπωση δεν ανήκει στους πολίτες!
Μετά η κα Κουναλάκη θολώνει τα καθάρια νερά με την είσοδο “νέων προβληματισμών”: “Ειρήνη ή ρωσικό φυσικό αέριο; Ανθρώπινα δικαιώματα ή σαουδαραβικό πετρέλαιο; Διακοπές ή ήττα του Πούτιν;” Αυτά είναι μερικά από τα διλήμματα που αντιμετωπίζει η κοινή γνώμη. Μα δεν λέει ποια είναι “η δυτική γενικότερα κοινή γνώμη”, ούτε δίνει οποιοδήποτε ποσοστό!
Γράφει μόνο πως σε μια άλλη δημοσκόπηση το 75% των Γερμανών επανασχεδιάζουν τις διακοπές τους και μειώνουν τη δαπάνη. Το 60% δήλωσε πως θα εγκαταλείψουν τα αυθόρμητα τριήμερα ταξίδια κι επισκέψεις σε συναυλίες και παρόμοια.
Ως εδώ ούτε διλήμματα διακρίνω στην κοινή γνώμη ούτε κόπωση, ούτε μείωση στη στήριξη προς την Ουκρανία. Που, λοιπόν, βλέπει την κόπωση η κα. Κουναλάκη; Την βλέπει μόνο σε ορισμένους ηγέτες (Μακρόν, Ντράγκι και Σολτς της Γαλλίας, Ιταλίας και Γερμανίας) που είναι φανερό πως δεν έχουν καθόλου αρχές, όπως γράφει η κα Κουναλάκη, μα θέλουν όλο και πιο πολύ “να εξωθήσουν το Κίεβο σε έναν οδυνηρό συμβιβασμό, παρά να επωμιστούν το εσωτερικό πολιτικό κόστος από τη λαϊκή δυσαρέσκεια”. Εδώ είναι η κόπωση.
Οι ηγέτες αυτοί είναι αχυρένιοι άνθρωποι, επαναλαμβάνω, δίχως αρχές ή ενδιαφέρον για την Ευρωπαϊκή Ένωση. Κοιτούν πρώτα πώς θα επιβιώσουν ως ηγέτες πολιτικάντηδες, μετά το κόμμα τους στην εξουσία, μετά τα υποθετικά συμφέροντα της χώρας τους και, σε συνεντεύξεις και συνεδριάσεις, κάπου, κάπως, τελικά την ΕΕ.
Από την αρχή της αισχρής ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία, μετά από εβδομάδες ψευδολογίας εκ μέρους του Πούτιν και των αυλικών του, γράφω πως είναι δειλοί και μικρόμυαλοι και δεν αξίζουν, προσθέτω, να ηγούνται αυτών των λαών που συνεχίζουν να υποστηρίζουν την Ουκρανία.
Πουθενά στην Ευρώπη δεν γίνονται διαμαρτυρίες και διαδηλώσεις να περικοπούν οι αποστολές όπλων προς τους Ουκρανούς και να συμβιβαστούν οι Ουκρανοί παραχωρώντας εδάφη της χώρας τους στους εγκληματίες Ρώσους.
Οπότε πάλι απορώ με τις στρεβλωμένες διατυπώσεις της κας Κουναλάκη για το ρήγμα δήθεν και την κόπωση μεταξύ των Ευρωπαίων πολιτών.
Στην πραγματικότητα είναι ο ηγέτης της Γερμανίας η οποία ξεκίνησε τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο το 1939, είναι ο ηγέτης της Ιταλίας που συμμάχησε με τους Ναζί στο πόλεμο και είναι και ο ηγέτης της Γαλλίας Πεταίν που με τη δειλία του και άλλων συμφεροντολόγων συνθηκολόγησε και παραδόθηκε στους Ναζί ντροπιάζοντας το Γαλλικό έθνος (που ευτυχώς ο Ντε Γκωλ του έσωσε την τιμή πολεμώντας γενναία με τους Βρετανούς).
Απορώ που οι δημοσιογράφοι αρνούνται να δουν ή να περιγράψουν τα πράγματα ως έχουν!
