Αντισημιτισμός, μισογυνισμός, ρατσισμός

1. Ο ρατσισμός (=ξενοφοβία και παρόμοια) δεν είναι φυσικά καινούριος στον υπεροχότερο λαό μας. Ούτε ο αντισημιτισμός, ούτε ο μισογυνισμός.

Τώρα που θα έχουμε γυναίκα Πρόεδρο της Δημοκρατίας οι άνδρες ίσως θα πρέπει να προσέχουν. Ίσως θα πρέπει να επινοήσουν ανδρικό κίνημα. Τουλάχιστον, όμως, τα κοριτσάκια θα μπορούν να φιλοδοξούν να γίνουν όχι μόνο ξανθές κούκλες στην τηλεόραση μα και στην πολιτική.

Μα ας μείνω με τον ρατσισμό σήμερα.

Πας μη Έλλην βάρβαρος. Έτσι ήταν κι έτσι θα είναι. Ανάμεσα σε όσους το πίστευαν εγκάρδια και αταλάντευτα ήταν και ο Αριστοτέλης. Ναι, ο φιλόσοφος, δάσκαλος του Μεγαλέξανδρου.

Ο Αριστοτέλης μας, λοιπόν, ήταν και κρυπτο-ρατσιστής. Και ο ρατσισμός του εκτεινόταν υπέρ της δουλείας.

2. Υπάρχει ένα σύγγραμμα που αποδίδεται από πολλούς στον Σταγειρίτη και λέγεται Φυσιογνωμικά. Πολλοί άλλοι έχουν διαφωνήσει και το τοποθετούν γύρω στο 200 πκχ. (= προ Χριστού) οπότε πρέπει να θεωρηθεί πως είναι μεταγενέστερο και όχι του Αριστοτέλη.

Η φυσιογνωμική τέχνη, αν υπάρχει τέτοια, επιχειρεί να βγάλει συμπεράσματα για τη ψυχοσύνθεση ενός ανθρώπου από τα χαρακτηριστικά του σώματος και κυρίως του προσώπου.

Σε αυτό το κείμενο διαβάζουμε «Οι άγαν μέλανες δειλοί αναφέρεται επι τους Αιγυπτίους, Αιθίοπας»: όσοι είναι πολύ μελαμψοί είναι δειλοί – με αναφορά πχ. στους Αιγυπτίους και Αιθίοπες!

Μα το Ελληνικό κείμενο σαρώνει εκτενέστερη περιοχή και λέει: « Οι δε λευκοί άγαν δειλοί: αναφέρεται επί τας γυναίκας. Το δε προς ανδρείαν συντελούν χρώμα μέσον δει τούτων είναι”: οι δε πολλοί λευκοί πολύ δειλοί είναι: κοιτάξτε τις γυναίκες! Το χρώμα που συνηγορεί υπέρ της ανδρείας είναι το ενδιάμεσο.

Έτσι έχουμε και ρατσισμό κατά γυναικών οι οποίες ήταν πιο χλωμές καθώς έμεναν στο σπίτι ενώ οι άντρες εργάζονταν έξω ή πολεμούσαν και είχαν λίγο πιο σκούρο (μα όχι μελαμψό) χρώμα!

3. Μα ο Αριστοτέλης στα Πολιτικά, στο 1ο βιβλίο, προσπαθεί με τελεολογικές σοφιστίες να δικαιολογήσει το καθεστώς δουλείας που επικρατούσε στους «πολιτισμένους» Έλληνες:

«Στην τέχνη της διοίκησης του οίκου απαραίτητα είναι τα κατάλληλα μέσα… άλλα είναι άψυχα, άλλα έμψυχα… η κτήση πλούτου είναι κτήση πλήθους μέσων και οι δούλοι είναι έμψυχο κτήμα».

Στην πραγματικότητα ο Αριστοτέλης δεν εξηγεί τίποτα για τον λόγο που ο δούλος είναι «φύσει δούλος». Και δεν το εξηγεί διότι η μόνη εξήγηση είναι η βία και καταπίεση που ασκούν ορισμένοι πάνω σε άλλους συνανθρώπους τους.

Γράφει πως όπως μέσα στον άνθρωπο υπάρχει το διοικητικό στοιχείο (ο νους, η διάνοια) που κυβερνά τα άλλα, έτσι και στην κοινωνία υπάρχουν αυτοί που διοικούν και αυτοί που διοικούνται (=οι δούλοι)! Κι ενώ οι δούλοι έχουν τις ιδιότητες και ηθικές αρετές που έχουν άλλοι άνδρες (κι εν μέρει και οι γυναίκες), δεν έχουν όμως τη δύναμη της βούλησης (ούτε οι γυναίκες) και γι’ αυτό είναι δούλοι και υπακούν τους ιδιοκτήτες τους!

4. Ξαναλέω, ο Σταγειρίτης φιλόσοφος χωλαίνει ντροπιαστικά σε αυτό το σημείο διότι δεν εξηγεί τίποτα.

Μόνο το καθεστώς δουλείας υποστηριζόμενο από τη βία του κράτους και τη διάχυτη πίστη πως είναι φυσικό και, φυσικά, τον φόβο της τιμωρίας στον δούλο, κρατά τον δούλο σε «έμψυχο κτήμα» δίχως τη δύναμη βούλησης να παίρνει αποφάσεις.

Άλλοι επιχειρούν να δώσουν άλλου είδους τελεολογική δικαιολογία για τη δουλεία. Λένε πως όταν ένας λαός ηττάται σε πόλεμο σημαίνει πως ο λαός δεν έχει βούληση να είναι ελεύθερος και γι’ αυτό καλώς οι ηττημένοι σκλαβώνονται.

Και αυτή είναι μια σοφιστική δικαιολογία για την επιθυμία ορισμένων να ζουν από τους κόπους άλλων (=δούλων).

Ναι, υπάρχει και η εξήγηση πως η παρούσα δουλεία οφείλεται σε αμαρτίες που ο δούλος διέπραξε σε προηγούμενη ενσωμάτωση. Αυτό όμως είναι πολύ διαφορετικό θέμα και χρειάζεται μεγαλύτερη συζήτηση.