Τουρκία, Λιβύη και Βερολίνο

Στις 19/1/20 έγινε η Διάσκεψη για τη Λιβύη στο Βερολίνο με οικοδέσποινα την κα Μέρκελ, Καγκελάριο της Γερμανίας και ισχυρότατη φωνή στην ΕΕ.

Σε αυτήν την Διάσκεψη προσκλήθηκαν η Τουρκία και η Ρωσία, όχι όμως η Ελλάδα που και μέλος της ΕΕ είναι και άμεσα εμπλεκόμενη στο Μνημόνιο Τουρκίας Λιβύης που γίνεται σε βάρος των χωρών της ανατολικής Μεσογείου και της ΕΕ (Ιταλίας, Ελλάδας, Κύπρου, άμεσα)!

Προσέξτε τη σχιζοφρένεια της κυβέρνησης Μέρκελ.

Παρά την καταδίκη της συμφωνίας Άγκυρας – Τρίπολης από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, παρά την εντελώς παράνομη ανάμιξη της Τουρκίας και Ρωσίας στον εμφύλιο πόλεμο στη Λιβύη, παρά το πασίγνωστο γεγονός πως και οι δύο έχουν εισβάλει επεκτατικά σε γειτονικές χώρες (η Ρωσία στην Κριμαία, η Τουρκία στη Συρία), το Βερολίνο αντί να τις απομονώσει αποκλείοντάς τις από τη διάσκεψη τις ενθαρρύνει σε αυτές τις πολεμοκάπηλες ‘ειρηνευτικές τους προσπάθειες.

Είναι το όλο συμβάν όχι παράδοξο μα παραλογικό. Διότι καθώς το Διεθνές Δίκαιο και το διεθνές σύστημα διακυβέρνησης βάλλεται από τόσες πλευρές, η ΕΕ και η Γερμανία ειδικότερα ως ισχυρή ηγετική δύναμη θα έπρεπε να καταβάλει κάθε προσπάθεια να το στηρίξει. Μα με τη στάση της αντίθετα η Γερμανία ενισχύει την επιρροή της Τουρκίας και της Ρωσίας, δυο χωρών που συστηματικά έχουν παραβιάσει και συνεχίζουν να παραβιάζουν το Διεθνές Δίκαιο.

Και όχι μόνον! Η Γερμανία αντί να προωθήσει τις αξίες της ΕΕ και τις αποφάσεις του Συμβουλίου, αντί να ενισχύσει την ενότητα των μελών της ΕΕ, στέλνει τώρα σαφές μήνυμα πως πολεμοκάπηλα κι επεκτατικά κράτη που δεν ανήκουν στην ΕΕ και που επιβουλεύονται την ενότητα και ανάπτυξή της, έχουν περισσότερα δικαιώματα σε διεργασίες καθαρά ευρωπαϊκών συμφερόντων από τα ίδια τα μέλη της, όπως η Ελλάδα και η Κύπρος.

Τόσο η Ελλάδα όσο και η Κύπρος έχουν κάνει τεράστια σφάλματα σχετικά με την εξασφάλιση των ΑΟΖ και της υφαλοκρηπίδας και με άλλα ζητήματα. Μα σίγουρα η ΕΕ οφείλει να δει πως το συμφέρον της είναι να προστατεύσει τη δική της συνοχή, όσο αδύναμη κι αν είναι, για να μπορέσει να προχωρήσει σε μια ουσιαστικότερη πολιτική ένωση – και όχι να μένει μόνο στην οικονομική και νομισματική σύνδεση.

Δυστυχώς και στις ευρωπαϊκές χώρες οι κυβερνήσεις έχουν ως πρώτο μέλημά τους την επανεκλογή τους, μετά, τα εθνικά συμφέροντα και τελευταίο το συμφέρον της ΕΕ.

Έτσι οι τελικές αποφάσεις ήταν γενικόλογες και θολές – περί εκεχειρίας – για να συνεχιστούν οι διαπραγματεύσεις στη Γενεύη και να μη θιγεί ούτε η Ρωσία ούτε η Τουρκία παρά τις εγκληματικές παραβάσεις τους!